ਅੱਜ ਰੁੱਸੀਂ ਨਾ ਦਿਲਾ, ਕਿਸੇ ਮਨਾਉਣ ਵੀ ਨੀ ਆਉਣਾ
ਬੂਹਾ ਭੇਡ਼ ਕੇ ਤੂੰ ਸੌਂ ਜਾ, ਕਿਸੇ ਮਿਲਣ ਵੀ ਨੀ ਆਉਣਾ..
ਉਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸੁਨੇਹਿਆਂ ਚ, ਗੱਚ ਗੱਚ ਭਿੱਜਣਾ
ਉਹ ਰੂਹ ਤੱਕ ਕੰਬਣਾ, ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਜਦ ਚੁੰਮਣਾ
ਮਹਿਬੂਬ ਆਪਣੇ ਨੂੰ, ਵਿੱਚ ਤਾਰਿਆਂ ਪਰੋਣਾ ..
ਬਿਨਾਂ ਇੱਤਰੀਂ ਨਹਾਏ, ਖੁਸ਼ਬੋਈਆਂ ਉਹਦਾ ਵੰਡਣਾ
ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਲੋਅ ਦੇ, ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਤੋਂ ਸੰਗਣਾ
ਕੋਸੇ ਕੋਸੇ ਹਾਸਿਆਂ ਚ, ਮਹੀਨ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਾਉਣਾ
ਉਹ ਹਾਂਡੀਆਂ ਦੇ ਜ਼ਇਕੇ, ਤਸਵੀਰਾਂ ਤਿੰਨ ਰੰਗੀਆਂ
ਰਿਸ਼ੀ ਦਿਆਂ ਮੰਦਿਰਾਂ, ਦੁਆਵਾਂ ਕਈ ਮੰਗੀਆਂ
ਓਸ ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਸਾਥ ਸੀ ਨਿਭਾਉਣਾ
ਕਦੀ ਚੁੱਪ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਵਿੱਚ, ਲੰਬੀਆਂ ਲਡ਼ਾਈਆਂ
ਕੌਡ਼ਾ ਬੋਲਣ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਕਦੇ ਦੇਣੀਆਂ ਸਫਾਈਆਂ
ਉਹਦਾ ਪਿਆਰ ਸੀ ਛਲਾਵਾ, ਮੈਥੋਂ ਕਹਿ ਨਹੀਂਉਂ ਹੋਣਾ
ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਚ, ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਆਂ
ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਆਸਾਨ , ਗੱਲ ਜਾਣ ਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆ,
ਬੇ- ਵਫਾ ਜੇ ਸੀ ਹੁੰਦਾ, ਤੇਰਾ ਚੇਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਣਾ,
ਇੱਕੋ ਸਤਰ ਚ ਜਿਹਨੇ, ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਛੁਪਾਈ,
ਕੁੱਖ ਤੋਂ ਕਬਰ ਤੱਕ, ਕਰੇ ਜੋ ਭਲਾਈ
ਓਸ ਰੱਬ ਨਾਲ ਵੈਰ ਮੈਥੋਂ, ਪਾ ਨਹੀਉਂ ਹੋਣਾ
Sunday, April 4, 2010
ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋਈ ਰਹਿਣ ਦਿਉ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋਈ ਰਹਿਣ ਦਿਉ,
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੀੜਾਂ ਅਜੇ ਸਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਦਿਲ ਦੀ ਕਲੀ ਮੁਰਝਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ,
ਅਵਾਰਾ ਭੰਵਰੇ ਨੂੰ ਉਪਰ ਬਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਚਾਂਦਨੀ ਨੂੰ ਮਾਣ ਲਵੋ,
ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਕਾਲਖ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬੇ-ਮਜ਼ਾ ਹੈ ਬਿਨਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ,
ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ਇਸ ਤੇ ਪੈਣ ਦਿਉ ।
ਉਹ ਤਾਰੇ ਜੋ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਸਿਰਫ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ,
ਓਹਨਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਬਰੀ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੈ ਜੀਣ ਦੇ ਲਈ,
ਤੇਰੀ ਨਫ਼ਰਤ ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੀੜਾਂ ਅਜੇ ਸਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਦਿਲ ਦੀ ਕਲੀ ਮੁਰਝਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ,
ਅਵਾਰਾ ਭੰਵਰੇ ਨੂੰ ਉਪਰ ਬਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਚਾਂਦਨੀ ਨੂੰ ਮਾਣ ਲਵੋ,
ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਕਾਲਖ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬੇ-ਮਜ਼ਾ ਹੈ ਬਿਨਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ,
ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ਇਸ ਤੇ ਪੈਣ ਦਿਉ ।
ਉਹ ਤਾਰੇ ਜੋ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਸਿਰਫ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ,
ਓਹਨਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਅੰਬਰੀ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੈ ਜੀਣ ਦੇ ਲਈ,
ਤੇਰੀ ਨਫ਼ਰਤ ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਹਿਣ ਦਿਉ ।
ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ
ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਛਾਈ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਤੋਂ ਦਿਲ ਡਰਦਾ ਹੈ,
ਹਾਕਾਂ ਮਾਰ ਬੁਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਗਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਲੀਡਰ ਲੁੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਘਰ ਅਪਣਾ ਸੰਭਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਭਾਂ ਨੇ ਹੈ ਤਨ ਮਨ ਡੰਗ ਲਿਆ,
ਦਿਲ ਦੇ ਚਾਕ ਦਿਖਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਮਾਂ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਪੁੱਤਰਾ ਕਿਧਰੇ ‘ਕੱਲਾ ਜਾਵੀਂ ਨਾ,
ਲੋਕੋ ਨਾਲ ਲਿਜਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਲਿਖ ਲਿਖ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਕਾਗਜ਼ ਕਾਲੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ,
ਕੋਲ ਬਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹਨੇ ਨੂੰ ਦਿਲ ਉੱਕਾ ਹੀ ਹੁਣ ਕਰਦਾ ਨਈਂ,
ਸੈਨਤਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਛਾਈ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਤੋਂ ਦਿਲ ਡਰਦਾ ਹੈ,
ਹਾਕਾਂ ਮਾਰ ਬੁਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਗਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਲੀਡਰ ਲੁੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਘਰ ਅਪਣਾ ਸੰਭਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਭਾਂ ਨੇ ਹੈ ਤਨ ਮਨ ਡੰਗ ਲਿਆ,
ਦਿਲ ਦੇ ਚਾਕ ਦਿਖਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਮਾਂ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਪੁੱਤਰਾ ਕਿਧਰੇ ‘ਕੱਲਾ ਜਾਵੀਂ ਨਾ,
ਲੋਕੋ ਨਾਲ ਲਿਜਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਲਿਖ ਲਿਖ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਕਾਗਜ਼ ਕਾਲੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ,
ਕੋਲ ਬਹਾਲ ਸੁਣਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹਨੇ ਨੂੰ ਦਿਲ ਉੱਕਾ ਹੀ ਹੁਣ ਕਰਦਾ ਨਈਂ,
ਸੈਨਤਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਈਏ ਕੀਹਨੂੰ ਦਿਲਬਰ ਗੁੱਸੇ ਹੈ।
ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪ; ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ ਕਦੀ ਖਾਂਦੇ ਰਹੇ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਕਦੀ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ;
ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪ; ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ ਕਦੀ ਖਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਸੀ ਕਿ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਨੇਰ੍ਹ ਸੀ;
ਹਰ ਤਰਾਂ ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਹੀ ਮੇਘਲੇ ਗਾਂਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਦਿਲ ਹੀ ਭੈੜਾ ਪਰਚਿਆ ਨਾ ਦਿਲ ਲਗੀ ਦੇ ਆਸਰੇ;
ਉਂਜ ਤਾਂ ਦਿਲਬਰ ਕਈ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਕੱਚ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਸਾਥ ਸੀ,
ਸ਼ੀਸਿ਼ਆਂ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ ਨਾ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਕੌਣ ਹੈ ਸਾਬਤ ਕਦਮ ਤੇ ਕੌਣ ਹੈ ਸੁੱਚਾ ਸਿਦਕ
ਟੁੱਟਦੇ ਜੁੜਦੇ ਰਹੇ; ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਈ ਬਣਦੇ ਰਹੇ।
ਮੌਤ ਦੀ ਭਿੱਖਿਆ ਲਈ ਤੇ ਦਰਦ ਦੀ ਆਹਟ ਲਈ,
ਗਰਭ ਬੱਚੇ ਬੱਚੀਆ ਜੰਮਦੇ ਰਹੇ ਮਰਦੇ ਰਹੇ।
ਅੱਜ ਫਿਰ ਉਸ ਮੋੜ ਪੱਗ ਡੰਡੀ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਖੜੇ
ਸਹਿਕਦੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੇ; ਹਰ ਜ਼ੁਲਮ ਨੂੰ ਜਰਦੇ ਰਹੇ।
ਇੱਕ ਤਸੱਵਰ ਸੀ ਹਵਾਵਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪ ਖਿੜੀ
ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸੀ! ਉਹ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪ; ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ ਕਦੀ ਖਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗਰਦ ਸੀ ਕਿ ਬੱਦਲਾਂ ਦਾ ਨੇਰ੍ਹ ਸੀ;
ਹਰ ਤਰਾਂ ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਹੀ ਮੇਘਲੇ ਗਾਂਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਦਿਲ ਹੀ ਭੈੜਾ ਪਰਚਿਆ ਨਾ ਦਿਲ ਲਗੀ ਦੇ ਆਸਰੇ;
ਉਂਜ ਤਾਂ ਦਿਲਬਰ ਕਈ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਕੱਚ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਸਾਥ ਸੀ,
ਸ਼ੀਸਿ਼ਆਂ ਦੇ ਟੋਟਿਆਂ ਨਾ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਕੌਣ ਹੈ ਸਾਬਤ ਕਦਮ ਤੇ ਕੌਣ ਹੈ ਸੁੱਚਾ ਸਿਦਕ
ਟੁੱਟਦੇ ਜੁੜਦੇ ਰਹੇ; ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਈ ਬਣਦੇ ਰਹੇ।
ਮੌਤ ਦੀ ਭਿੱਖਿਆ ਲਈ ਤੇ ਦਰਦ ਦੀ ਆਹਟ ਲਈ,
ਗਰਭ ਬੱਚੇ ਬੱਚੀਆ ਜੰਮਦੇ ਰਹੇ ਮਰਦੇ ਰਹੇ।
ਅੱਜ ਫਿਰ ਉਸ ਮੋੜ ਪੱਗ ਡੰਡੀ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਖੜੇ
ਸਹਿਕਦੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੇ; ਹਰ ਜ਼ੁਲਮ ਨੂੰ ਜਰਦੇ ਰਹੇ।
ਇੱਕ ਤਸੱਵਰ ਸੀ ਹਵਾਵਾਂ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪ ਖਿੜੀ
ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸੀ! ਉਹ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।
ਕਹਿ ਦਿਆਂ ਜੇ ਹਾਲ ਤੇ ਬੇਹਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ
ਕਹਿ ਦਿਆਂ ਜੇ ਹਾਲ ਤੇ ਬੇਹਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ;
ਨਾ ਕਹਾ ਤੇ ਫੇਰ ਵੀ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਧੜਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਹਰ ਪੈਗ਼ਾਮ ਦੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਦਿਲ;
ਪਰ ਖਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਕਦੀ ਪੈਗ਼ਾਮ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਜੋ ਕਦੀ ਸੀ ਰਾਹਬਰ ਤੇ ਰਾਹਨੁਮਾਂ ਸੀ ਕਾਰਵਾਂ;
ਰਾਹ ਦਾ ਪੱਥਰ ਕਦੀ ਕੰਕਰ ਵੀ ਬਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਅਪਣੇ ਹੀ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਨਕਸ਼ ਤੋਂ ਹੈ ਬੇਖਬਰ!
ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਰਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਹੁਣ ਨਾ ਹਿਜਰਾਂ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਨਾ ਵਾਸ਼ਨਾ ਹੈ ਵਸਲ ਦੀ;
ਤੱਤੀਆਂ ਵਾਵਾਂ ਦੇ ਠੰਡੇ ਸਾਹ ਭਰ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਅੱਗ ਨੂੰ ਦਰਿਆ ਤੇ ਬਰਫਾਂ ਨੀਲੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਪੱਸ਼;
ਜਲ਼ ਰਹੇ ਸ਼ੋਹਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁਲਦਾਨ ਕਹਿ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਬੇਮੁਹਾਰਾ; ਬੇਲਗਾਮਾਂ; ਬੇਹਿਸਾਬਾ ਬੇਨਕਾਬਾ, ਬੇਕਿਨਾਰ;
ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ;ਇਹ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤਾ ਆਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਨਾ ਕਹਾ ਤੇ ਫੇਰ ਵੀ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਧੜਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਹਰ ਪੈਗ਼ਾਮ ਦੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਦਿਲ;
ਪਰ ਖਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਕਦੀ ਪੈਗ਼ਾਮ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਜੋ ਕਦੀ ਸੀ ਰਾਹਬਰ ਤੇ ਰਾਹਨੁਮਾਂ ਸੀ ਕਾਰਵਾਂ;
ਰਾਹ ਦਾ ਪੱਥਰ ਕਦੀ ਕੰਕਰ ਵੀ ਬਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਅਪਣੇ ਹੀ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਨਕਸ਼ ਤੋਂ ਹੈ ਬੇਖਬਰ!
ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਰਦ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਹੁਣ ਨਾ ਹਿਜਰਾਂ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਨਾ ਵਾਸ਼ਨਾ ਹੈ ਵਸਲ ਦੀ;
ਤੱਤੀਆਂ ਵਾਵਾਂ ਦੇ ਠੰਡੇ ਸਾਹ ਭਰ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਅੱਗ ਨੂੰ ਦਰਿਆ ਤੇ ਬਰਫਾਂ ਨੀਲੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਪੱਸ਼;
ਜਲ਼ ਰਹੇ ਸ਼ੋਹਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁਲਦਾਨ ਕਹਿ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਬੇਮੁਹਾਰਾ; ਬੇਲਗਾਮਾਂ; ਬੇਹਿਸਾਬਾ ਬੇਨਕਾਬਾ, ਬੇਕਿਨਾਰ;
ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ;ਇਹ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤਾ ਆਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ।
ਪ੍ਰਵਦਗਾਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ, ਨੇਹਮਤ ਬਖਸ਼ੀ ਤੂੰ ਵਰਦਾਨ ਅੱਖਾਂ
ਪ੍ਰਵਦਗਾਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ,
ਨੇਹਮਤ ਬਖਸ਼ੀ ਤੂੰ ਵਰਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਾਲ ਉਮਰੇ ਇਹ ਨਿਰਲੇਪ ਜਾਪਣ,
ਕਿੰਨੀਆਂ ਭੋਲੀਆਂ ਅਤੇ ਨਾਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਮਸਤੀ ਛਲਕਦੀ ਹੈ,
ਜੋਬਨ ਰੁਤੇ ਜਦ ਹੋਣ ਜਵਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਾਰੀ ਖ੍ਹੋਲਕੇ ਤਕਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਸਦਾ,
ਹਰ ਆਹਟ ਦਾ ਰਖਣ ਧਿਆਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਧੜਕਣ ਦਿਲ ਦੀ ਦੁਗਣੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ,
ਜਦੋਂ ਮਟਕਾਵੇ ਕੋਈ ਮੁਟਿਆਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਲ ਦੇ ਅ੍ਹਾਲਣੇ ਕੋਈ ਕਹੇ ਆਂਡਾ,
ਹਰਨੋਟੀ ਵਰਗੀਆਂ ਆਖੇ ਯਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਛੋਟੀਆਂ,ਵਡੀਆਂ,ਕਾਲੀਆਂ,ਭੂਰੀਆਂ ਵੀ ,
ਲੱਗਣ ਬਿਲੀਆਂ ਜ਼ਰਾ ਚਲਾਕ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਿਨ ਬੋਲਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੋਲ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਅੱਖ ਮਾਰ ਕੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਮਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮਿਰਚਾਂ ਭੋਰਦੀ ਹੈ,
ਜਦੋਂ ਮਟਕਾਉਂਦੀ ਕੋਈ ਰਕਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਆਖਦੇ ਅੱਖੀਆਂ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਨਾ ਮਰਦੇ,
ਪਰ ਕਰ ਦੇਵਣ ਮੋਇਆਂ ਸਮਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਖਾਲੀ ਤੁਰਦਾ ਨਜ਼ਰ ਕਲਬੂਤ ਆਵੇ,
ਕਢ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਜਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਸੇਹਲੀਆਂ ਤਿਖੀਆਂ ਭਵਾਂ ਕਮਾਨ ਵਾਂਗੂੰ,
ਧਾਰੀ ਖਿਚ ਕੇ ਲਗਣ ਕਟਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਤਾਰ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਜਦੋਂ ਟੁਣਕਦੀ ਹੈ,
ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਇਹ ਵਗ ਚਰਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਕੀਤੇ ਕੌਲ ਇਕਰਾਰ ਕਦੇ ਭੁਲਦੇ ਨਹੀਂ,
ਪਟ ਯਾਰ ਦਾ ਚੀਰ ਖਵਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਸ਼ੀਰੀਂ ਫਰਿਆਦ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਪਟੇ,
ਚਟਾਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਹਿਰ ਖੁਦਵਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸੁਧ ਬੁਧ ਭੁਲ ਜਾਂਦੀ,
ਜਦੋਂ ਹੋ ਜਾਣ ਕਿਧਰੇ ਚਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਲਾਲ ਡੋਰੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੇ ਦਸਦੇ ਨੇ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਯਾਰ ਲਾਚਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਸ਼ਮ ਸ਼ਮ ਸਾਵਣ ਵਾਂਗੂੰ ਵ੍ਹਰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਰਕੇ ਸਜਣਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅਚੋ ਆਈ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਬੇ-ਕਰਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਉਨੀਂਦਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਹੇਠ ਛ੍ਹਾਈਆਂ,
ਲਗਣ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਘੂਰ ਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਵੇਹੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਦੇ ਝੁਕਦੀਆਂ ਨਾਲ ਸਤਿਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਨਜ਼ਰ ਧਰਤੀ ‘ਚ ਗਡੀ ਰੱਖਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਧੋਖਾ ਕਰਕੇ ਵੀ ਸਿਰ ਨਿਵਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਮਿਲਾਉਣ ਅੱਖ ਨਾ ਕਦੇ ਗਦਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਦੋਂ ਲਾਲ ਗੁਸੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਅੱਗ ਸੁਟਦੀਆਂ ਬਣ ਅੰਗਿਆਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਹ ਖਬੀ ਖਾਨਾਂ ਨੂੰ ਖੂੰਜੇ ਲਾ ਦੇਵਣ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਕਹਿਰਵਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਸ਼ਾਰਾ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਸਮਝਦਾਰ ਲਈ ਹੈ,
ਬੇਸਮਝ ਲਈ ਹਨ ਬੇਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਰੱਜ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਫਿਰ ਕਰਦੀਆਂ ਜੱਗ ਬਦਨਾਮ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਿਸ ਪਿਛੇ ਸਭ ਕੁਝ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ,
ਉਹੀ ਲਗਦੀਆਂ ਫਿਰ ਬੇਈਮਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬੰਦਾ ਕਿਹੜੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬੋਲਦਾ ਹੈ,
ਝਟ ਪਟ ਹੀ ਲੈਣ ਨਿਹਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਮੁਦਤਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੇ ਜੇ ਯਾਰ ਬੇਲੀ,
ਇਕ ਦਮ ਹੀ ਲੈਣ ਪਛਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਮਾਇਆ ਹੱਥ ਗਰੀਬ ਦੇ ਧਰ ਵੇਖੋ,
ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਕਦਰ ਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਲੱਖ ਅਸੀਸਾਂ ਉਪਜਣ ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ,
ਵੇਦਨਾ ਦਿਲ ਦੀ ਉਦੋਂ ਸੁਨਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਭਲਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਰ ਕੇ ਦੇਖਿਓ ਸਹੀ,
ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਡਿਗੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਹ ਤਾਂ ਸਹੀ,
ਦੇਵਣ ਦੁਆਵਾਂ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖ ਦੁਖਣੇ ਨੂੰ ਭਲਾ ਜੇ ਆ ਜਾਵੇ,
ਸੁਰਖ ਗੇਰੂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਵਾਨੀ ਢਲੀ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਕਮਜੋਰ ਹੁੰਦੀ,
ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਾਥ ਅੱਖਾਂ ।
ਦੇਖ ਭਾਲ਼ ਕਰੋ ਸਦਾ ਅੱਖੀਆਂ ਦੀ,
ਨੇਹਮਤ ਰਬ ਦੀ ਰੱਖੋ ਸੰਭਾਲ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਿਓ ਮਾਰ ਕੇ ਨਿਗਾਹ ਦੇਖੋ,
ਕਿੰਨੇ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਉਪਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਮੋਇਆਂ ਬਾਅਦ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਆਵਣ,
ਜੀਉਂਦੇ ਲਿਖਕੇ ਕਰੀਏ ਦਾਨ ਅਖਾਂ ।
ਇਹੋ ਦਾਨ ਉਤਮ ਜੱਗ ਉਤੇ,
ਕਿਸੇ ਬੁਝੀ ਜੋਤ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਪ੍ਰਵਦਗਾਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ,
ਨੇਹਮਤ ਬਖਸ਼ੀ ਤੂੰ ਵਰਦਾਨ ਅਖਾਂ ।
ਨੇਹਮਤ ਬਖਸ਼ੀ ਤੂੰ ਵਰਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਾਲ ਉਮਰੇ ਇਹ ਨਿਰਲੇਪ ਜਾਪਣ,
ਕਿੰਨੀਆਂ ਭੋਲੀਆਂ ਅਤੇ ਨਾਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਮਸਤੀ ਛਲਕਦੀ ਹੈ,
ਜੋਬਨ ਰੁਤੇ ਜਦ ਹੋਣ ਜਵਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਾਰੀ ਖ੍ਹੋਲਕੇ ਤਕਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਸਦਾ,
ਹਰ ਆਹਟ ਦਾ ਰਖਣ ਧਿਆਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਧੜਕਣ ਦਿਲ ਦੀ ਦੁਗਣੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ,
ਜਦੋਂ ਮਟਕਾਵੇ ਕੋਈ ਮੁਟਿਆਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਲ ਦੇ ਅ੍ਹਾਲਣੇ ਕੋਈ ਕਹੇ ਆਂਡਾ,
ਹਰਨੋਟੀ ਵਰਗੀਆਂ ਆਖੇ ਯਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਛੋਟੀਆਂ,ਵਡੀਆਂ,ਕਾਲੀਆਂ,ਭੂਰੀਆਂ ਵੀ ,
ਲੱਗਣ ਬਿਲੀਆਂ ਜ਼ਰਾ ਚਲਾਕ ਅੱਖਾਂ ।
ਬਿਨ ਬੋਲਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੋਲ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਅੱਖ ਮਾਰ ਕੇ ਦਿੰਦੀਆਂ ਮਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮਿਰਚਾਂ ਭੋਰਦੀ ਹੈ,
ਜਦੋਂ ਮਟਕਾਉਂਦੀ ਕੋਈ ਰਕਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਆਖਦੇ ਅੱਖੀਆਂ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਨਾ ਮਰਦੇ,
ਪਰ ਕਰ ਦੇਵਣ ਮੋਇਆਂ ਸਮਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਖਾਲੀ ਤੁਰਦਾ ਨਜ਼ਰ ਕਲਬੂਤ ਆਵੇ,
ਕਢ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਜਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਸੇਹਲੀਆਂ ਤਿਖੀਆਂ ਭਵਾਂ ਕਮਾਨ ਵਾਂਗੂੰ,
ਧਾਰੀ ਖਿਚ ਕੇ ਲਗਣ ਕਟਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਤਾਰ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਜਦੋਂ ਟੁਣਕਦੀ ਹੈ,
ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਇਹ ਵਗ ਚਰਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਕੀਤੇ ਕੌਲ ਇਕਰਾਰ ਕਦੇ ਭੁਲਦੇ ਨਹੀਂ,
ਪਟ ਯਾਰ ਦਾ ਚੀਰ ਖਵਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਸ਼ੀਰੀਂ ਫਰਿਆਦ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਪਟੇ,
ਚਟਾਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਹਿਰ ਖੁਦਵਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸੁਧ ਬੁਧ ਭੁਲ ਜਾਂਦੀ,
ਜਦੋਂ ਹੋ ਜਾਣ ਕਿਧਰੇ ਚਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਲਾਲ ਡੋਰੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੇ ਦਸਦੇ ਨੇ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਯਾਰ ਲਾਚਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਸ਼ਮ ਸ਼ਮ ਸਾਵਣ ਵਾਂਗੂੰ ਵ੍ਹਰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਰਕੇ ਸਜਣਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅਚੋ ਆਈ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਬੇ-ਕਰਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਉਨੀਂਦਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਹੇਠ ਛ੍ਹਾਈਆਂ,
ਲਗਣ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਘੂਰ ਕੇ ਕਈ ਵਾਰ ਵੇਹੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਦੇ ਝੁਕਦੀਆਂ ਨਾਲ ਸਤਿਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਨਜ਼ਰ ਧਰਤੀ ‘ਚ ਗਡੀ ਰੱਖਦੀਆਂ ਨੇ,
ਕਈ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਧੋਖਾ ਕਰਕੇ ਵੀ ਸਿਰ ਨਿਵਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਮਿਲਾਉਣ ਅੱਖ ਨਾ ਕਦੇ ਗਦਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਦੋਂ ਲਾਲ ਗੁਸੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਅੱਗ ਸੁਟਦੀਆਂ ਬਣ ਅੰਗਿਆਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਹ ਖਬੀ ਖਾਨਾਂ ਨੂੰ ਖੂੰਜੇ ਲਾ ਦੇਵਣ,
ਜਦੋਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਕਹਿਰਵਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਇਸ਼ਾਰਾ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਸਮਝਦਾਰ ਲਈ ਹੈ,
ਬੇਸਮਝ ਲਈ ਹਨ ਬੇਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਰੱਜ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ,
ਫਿਰ ਕਰਦੀਆਂ ਜੱਗ ਬਦਨਾਮ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਿਸ ਪਿਛੇ ਸਭ ਕੁਝ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ,
ਉਹੀ ਲਗਦੀਆਂ ਫਿਰ ਬੇਈਮਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਬੰਦਾ ਕਿਹੜੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬੋਲਦਾ ਹੈ,
ਝਟ ਪਟ ਹੀ ਲੈਣ ਨਿਹਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਮੁਦਤਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੇ ਜੇ ਯਾਰ ਬੇਲੀ,
ਇਕ ਦਮ ਹੀ ਲੈਣ ਪਛਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਮਾਇਆ ਹੱਥ ਗਰੀਬ ਦੇ ਧਰ ਵੇਖੋ,
ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਕਦਰ ਦਾਨ ਅੱਖਾਂ ।
ਲੱਖ ਅਸੀਸਾਂ ਉਪਜਣ ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ,
ਵੇਦਨਾ ਦਿਲ ਦੀ ਉਦੋਂ ਸੁਨਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਭਲਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਰ ਕੇ ਦੇਖਿਓ ਸਹੀ,
ਕਿਵੇਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਡਿਗੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਹ ਤਾਂ ਸਹੀ,
ਦੇਵਣ ਦੁਆਵਾਂ ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖ ਦੁਖਣੇ ਨੂੰ ਭਲਾ ਜੇ ਆ ਜਾਵੇ,
ਸੁਰਖ ਗੇਰੂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ।
ਜਵਾਨੀ ਢਲੀ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਕਮਜੋਰ ਹੁੰਦੀ,
ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸਾਥ ਅੱਖਾਂ ।
ਦੇਖ ਭਾਲ਼ ਕਰੋ ਸਦਾ ਅੱਖੀਆਂ ਦੀ,
ਨੇਹਮਤ ਰਬ ਦੀ ਰੱਖੋ ਸੰਭਾਲ ਅੱਖਾਂ ।
ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਿਓ ਮਾਰ ਕੇ ਨਿਗਾਹ ਦੇਖੋ,
ਕਿੰਨੇ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਉਪਕਾਰ ਅੱਖਾਂ ।
ਮੋਇਆਂ ਬਾਅਦ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਆਵਣ,
ਜੀਉਂਦੇ ਲਿਖਕੇ ਕਰੀਏ ਦਾਨ ਅਖਾਂ ।
ਇਹੋ ਦਾਨ ਉਤਮ ਜੱਗ ਉਤੇ,
ਕਿਸੇ ਬੁਝੀ ਜੋਤ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾਣ ਅੱਖਾਂ ।
ਪ੍ਰਵਦਗਾਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ,
ਨੇਹਮਤ ਬਖਸ਼ੀ ਤੂੰ ਵਰਦਾਨ ਅਖਾਂ ।
ਦਿਨ ਛੇ ਜੂਨ ਚੁਰਾਸੀ ਦਾ, ਨਾ ਸਿੱਖਾਂ ਤੋਂ ਭੁਲਿਆ ਜਾਵੇ
ਦਿਨ ਛੇ ਜੂਨ ਚੁਰਾਸੀ ਦਾ, ਨਾ ਸਿੱਖਾਂ ਤੋਂ ਭੁਲਿਆ ਜਾਵੇ ।
ਨਕਸ਼ਾ ਉਸ ਖੁਨੀ ਘੱਲੂਘਾਰੇ ਦਾ, ਝੱਟ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਆਵੇ ।
ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਫੁਲ ਚੜ੍ਹਾਵਣ ਲਈ, ਸੰਗਤਾਂ ਹਰਿਮੰਦਰ ਨੂੰ ਜਾਵਣ ।
ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਸਰੋਵਰ ਵਿਚ, ਚੁਭੀ ਲਾ ਕੇ ਰੋਗ ਮਿਟਾਵਣ ।
ਸ਼ਾਨੋ ਸ਼ੌਕਤ ਹਰਿਮੰਦਰ ਦੀ, ਨਾ ਪਾਪੀ ਗੰਗੂਆਂ ਤਾਈਂ ਭਾਵੇ ।
ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਹਰਿਆਲੇ ਬੂਟੇ ਨੂੰ, ਸਮੇਂ ਦਾ ਹਾਕਮ ਪੁਟਣਾ ਚਾਹਵੇ ।
ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਨੇ, ਸਿਰ ਲੱਥ ਜੋਧੇ ਸਿੰਘ ਸਜਾਏ ।
ਨਸ਼ਿਆਂ, ਅਫੀਮਾਂ ,ਚੋਂ ਕਢ ਕੇ, ਗਭਰੂ ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਨਾਲ ਲਾਏ ।
ਦੇਖ ਕੇ ਬੋਲ ਬਾਲਾ ਸਿਖੀ ਦਾ, ਇੰਦਰਾ ਤੋਂ ਝਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਕੂੜ ਸਿਰ ਚ੍ਹੜ ਬੋਲ ਪਿਆ, ਅੰਦਰੋਂ ਗੁਸਾ ਠ੍ਹਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਨਿਸ਼ਾਨ ਮੀਰੀ ਪੀਰੀ ਦਾ, ਜਿਥੋਂ ਰਹੀ ਸੇਧ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ।
ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਜੇਹੇ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਦੀ, ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਹ ਅੰਦਰੋਂ ਸੀ ਹਿਲਦੀ ।
ਭੈੜੀ ਸੋਚ ਫਿਰਕਾ ਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ, ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰਹੀ ਦਿਲੀ ਤੇ ਭਾਰੂ ।
ਸਬਕ ਸਿਖਾਉਣਾ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ, ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਛਡਣਾ ਕੋਈ ਜੁਝਾਰੂ ।
ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਨੂੰ ਢਾਉਣੇ ਲਈ, ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਤਾ ।
ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਉਣੇ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਜੰਗ ਦਾ ਬਿਗਲ ਵਜਾਤਾ ।
ਅਕਾਲ ਛੰਨਣੀ ਕਰ ਦਿਤਾ, ਪਾਪੀ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਕਹਿਰ ਕਮਾਇਆ ।
ਬੁਢੇ, ਬੱਚੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ੇ, ਸਭ ਨੂੰ ਗੋਲ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਉਡਾਇਆ ।
ਅਮਰੀਕ ਸਿੰਘ, ਸੁਬੇਗ ਸਿੰਘ ਨੇ, ਬੜੇ ਡਟ ਕੇ ਜੌਹਰ ਦਿਖਾਏ ।
ਸਿੰਘ ਭੁਖੇ ਭਾਣੇ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ, ਨਹੀਂ ਬੰਬਾਂ ਤੋਪਾਂ ਤੋਂ ਘਬਰਾਏ ।
ਜਾਮ ਸ਼ਹਾਦਤ ਦਾ ਪੀ ਗਏ, ਪਰ ਨਹੀਂ ਈਨ ਸੂਰਮਿਆਂ ਮੰਨੀ ।
ਸਿਖ ਧਰਮ ਦੀ ਰਾਖੀ ਲਈ, ਫਿਰਦੇ ਕਫਣ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਬ੍ਹੰਨੀ ।
ਕਈ ਵਿਛੜੇ ਵੀਰੇ ਭੈਣਾਂ ਦੇ, ਕਈ ਪੁਤ ਅੰਮੜੀ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਏ ।
ਗਏ ਮਥਾ ਟੇਕਣ ਪੁਰਬ ਉਤੇ, ਉਹ ਨਾ ਮੁੜ ਕੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਆਏ ।
ਸੁਹਾਗ ਉਜੜੇ ਕਈ ਨਾਰਾਂ ਦੇ, ਲਥੇ ਸਜ ਵਿਆਹੀਆਂ ਦੇ ਚੂੜੇ ।
ਸਧਰਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹਿ ਗਈਆਂ, ਸਭ ਰਹਿ ਗਏ ਚਾਅ ਅਧੂਰੇ ।
ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਵੀ, ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾ ਗਏ ।
ਕੁਰਸੀ ਦੇ ਭੁਖੇ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ, ਉਹ ਬਚਨ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦਿਖਲਾ ਗਏ ।
ਮਤਾ ਅੰਨਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ, ਲੀਡਰਾਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੀ ਪਕਾਇਆ ।
ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਨੇ, ਮਤਾ ਉਸ ਦਿਨ ਜ੍ਹੇਬੇ ਪਾਇਆ ।
ਬਚਨ ਕੀਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸੰਤਾਂ ਨੇ, ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਕੌਲ ਪੁਗਾਉਣਾ ।
ਅਕਾਲੀਆਂ ਭੱਜਣਾਂ ਮਤਿਆਂ ਤੋਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮਤਾ ਭੁਲਾਉਣਾ ।
ਉਹਨਾਂ ਕਰ ਸੱਚ ਵਿਖਾ ਦਿਤਾ, ਜਿੰਦ ਸਿਖ ਪੰਥ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾਈ ।
ਚੌਧਰ ਦੇ ਭੁਖੇ ਕਾਲੀ ਲੀਡਰਾਂ ਨੇ, ਸਿਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਿਖਾਈ ।
ਜੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਰੜਕਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂ ਕੀਤੇ ਬਾਕੀ ਗੁਰੂ ਘਰਾਂ ਤੇ ਹੱਲੇ ।
ਨਿਰਦੋਸ਼ ਨਿਹਥੇ ਸਿੰਘ ਫੜ ਕੇ, ਅਤਵਾਦੀ ਆਖ ਜ੍ਹੇਲਾਂ ਵਿਚ ਘੱਲੇ ।
ਕੀ ਸੀ ਦੋਸ਼ ਅਬਲਾਵਾਂ ਦਾ, ਜੋ ਸੀ ਗੁਰਪੁਰਬ ਮਨਾਵਣ ਆਈਆਂ ।
ਗੋਦੀ ਚੁਕੇ ਨਾਲ਼ ਨਿਕੇ ਬਾਲਾਂ ਦੇ, ਵੈਰੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਈਆਂ ।
ਪੱਗ ਲਾਹ ਬੁਢੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ, ਫੌਜੀਆਂ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਲ਼ੀ ।
ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਕੇਸ ਕਤਲ ਕਰਕੇ, ਪਾਪੀਆਂ ਬਾਅਦ ‘ਚ ਮਾਰੀ ਗੋਲ਼ੀ ।
ਜਰਦਾ ਚੱਬ ਕੇ ਥੁਕਦੇ ਸੀ, ਬੀੜੀਆਂ ਪ੍ਰਕਰਮਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸੁਟੀਆਂ ।
ਕੀਤੇ ਕੁਕਰਮ ਦਰਿੰਦਿਆਂ ਨੇ, ਇਜਤਾਂ ਬਹੂ ਬੇਟੀ ਦੀਆਂ ਲੁਟੀਆਂ ।
ਜਲ ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਸਰੋਵਰ ਦਾ, ਰਤ ਨਾਲ ਗੇਰੂ ਰੰਗ ਸੀ ਹੋਇਆ ।
ਸਰੂਪ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਗੋਲ਼ੀ ਚੀਰ ਗਈ, ਅਖੰਡਪਾਠ ਭੰਗ ਸੀ ਹੋਇਆ ।
ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਸਾੜੀ ਲੁਟਿਆ, ਅਜਾਇਬ ਘਰ ‘ਚੋਂ ਅਨਮੋਲ ਖਜ਼ਾਨਾ ।
ਲੁਕੇ ਅਤਿਵਾਦੀ ਫੜਨੇ ਦਾ, ਘੜ ਲਿਆ ਬਰਾੜ ਨੇ ਹੋਰ ਬਹਾਨਾ ।
ਬੇਇਜ਼ਤੀ ਸੋਹਣੇ ਹਰਿਮੰਦਰ ਦੀ, ਨਾ ਸਿੱਖਾਂ ਕੋਲੋਂ ਗਈ ਸਹਾਰੀ ।
ਬੇਅੰਤ,ਸਤਵੰਤ, ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਦੇ, ਕੇਰਾਂ ਫਿਰ ਗਈ ਦਿਲ ਤੇ ਆਰੀ ।
ਸੌਂਹ ਖਾ ਲਈ ਸੂਰਮਿਆਂ, ਉਹਨਾਂ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ ।
ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਦੇ, ਜੇ ਨਾ ਪਾਪਣ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ।
ਹੋਇਆ ਹੁਕਮ ਅਕਾਲ ਵਲੋਂ, ਜੋਧਿਆਂ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਮਾਰ ਮੁਕਾਈ ।
ਪੱਗ ਲਥੀ ਹੋਈ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ, ਸੂਰਿਆਂ ਮੁੜ ਸਿਰ ਤੇ ਰਖ ਵਿਖਾਈ ।
ਬਚ ਸਕੇ ਨਾ ਸਿੰਘਾਂ ਤੋਂ, ਜਿਸ ਮਥਾ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ।
ਸਿਰ ਵਢਿਆ ਮਸੇ ਰੰਘੜ ਦਾ, ਸ਼ੇਰਾਂ ਬਕਰੇ ਵਾਂਗ ਝਟਕਾਇਆ ।
ਇਸ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਫਲ਼ਦੇ ਬੂਟੇ ਨੂੰ, ਕਈ ਛਾਂਗਣ ਵਾਲੇ ਤੁਰ ਗਏ ।
ਜ਼ਾਲਮ ਅਬਦਾਲੀ ਵਰਗੇ ਵੀ, ਦੰਦ ਖਟੇ ਕਰਵਾ ਕੇ ਮੁੜ ਗਏ ।
ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਥਲੇ, ਦਿਨ ਅਜ ਦੇ ਕਸਮਾਂ ਖਾਈਏ ।
ਭੇਖੀ ਪੰਖਡੀ ਚੋਲ਼ੇ ਵਾਲ਼ੇ ਸਾਧਾਂ ਦੇ, ਕਦੇ ਨਾ ਚਰਨੀ ਸੀਸ ਨਿਵਾਈਏ ।
ਦਖਲ ਅੰਦਾਜ਼ੀ ਧਰਮ ‘ਚ ਕਰਕੇ, ਭੇਖੀ ਸਾਧੂ ਘੋਲਣ ਕ੍ਹੜੀਆਂ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਭੁਲ ਕੇ ਬਾਣੀ ਗਰੂਆਂ ਦੀ, ਪੂਜਣ ਲਗ ਜਾਓ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ।
ਦੂਰ ਪ੍ਰਦੇਸੀਂ ਵੱਸ ਕੇ ਵੀ, ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਨਾ ਕਦੇ ਭੁਲਾਉਣਾ ।
ਪੁੱਤ ਹਾਂ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਦੇ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਨਾਂ ਚਮਕਾਉਣਾ ।
ਕਈ ਜਨੂੰਨੀ ਗੈਰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ, ਸਾਨੂੰ ਨੇ ਕਾਫਰ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ।
ਡਰੱਗਾਂ ਦੇ ਕੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ, ਪਏ ਧਰਮੋਂ ਅਧਰਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ।
ਘਲੂਘਾਰਾ ਸੰਨ ਚੁਰਾਸੀ ਦਾ, ਜੋ ਅਜ ਸਾਰੇ ਅਸੀਂ ਮਨਾਈਏ ।
ਸਚੀ ਸ਼ਰਧਾਜਲੀ ਤਾਂ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਨੂੰ, ਜੇ ਵਿਰਸਾ ਮੋੜ ਲਿਆਈਏ ।
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਬਿਨਾਂ, ਨਹੀਂ ਦੇਹਧਾਰੀ ਗੁਰੂ ਬਨਾਉਣਾ ।
ਬਿਨਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ, ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਅਗੇ ਸੀਸ ਝੁਕਾਉਣਾ ।
ਨਕਸ਼ਾ ਉਸ ਖੁਨੀ ਘੱਲੂਘਾਰੇ ਦਾ, ਝੱਟ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਆਵੇ ।
ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਫੁਲ ਚੜ੍ਹਾਵਣ ਲਈ, ਸੰਗਤਾਂ ਹਰਿਮੰਦਰ ਨੂੰ ਜਾਵਣ ।
ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਸਰੋਵਰ ਵਿਚ, ਚੁਭੀ ਲਾ ਕੇ ਰੋਗ ਮਿਟਾਵਣ ।
ਸ਼ਾਨੋ ਸ਼ੌਕਤ ਹਰਿਮੰਦਰ ਦੀ, ਨਾ ਪਾਪੀ ਗੰਗੂਆਂ ਤਾਈਂ ਭਾਵੇ ।
ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਹਰਿਆਲੇ ਬੂਟੇ ਨੂੰ, ਸਮੇਂ ਦਾ ਹਾਕਮ ਪੁਟਣਾ ਚਾਹਵੇ ।
ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਨੇ, ਸਿਰ ਲੱਥ ਜੋਧੇ ਸਿੰਘ ਸਜਾਏ ।
ਨਸ਼ਿਆਂ, ਅਫੀਮਾਂ ,ਚੋਂ ਕਢ ਕੇ, ਗਭਰੂ ਗੁਰੂ ਚਰਨਾਂ ਨਾਲ ਲਾਏ ।
ਦੇਖ ਕੇ ਬੋਲ ਬਾਲਾ ਸਿਖੀ ਦਾ, ਇੰਦਰਾ ਤੋਂ ਝਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਕੂੜ ਸਿਰ ਚ੍ਹੜ ਬੋਲ ਪਿਆ, ਅੰਦਰੋਂ ਗੁਸਾ ਠ੍ਹਲ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਨਿਸ਼ਾਨ ਮੀਰੀ ਪੀਰੀ ਦਾ, ਜਿਥੋਂ ਰਹੀ ਸੇਧ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ।
ਔਰੰਗਜ਼ੇਬ ਜੇਹੇ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਦੀ, ਦੇਖ ਕੇ ਰੂਹ ਅੰਦਰੋਂ ਸੀ ਹਿਲਦੀ ।
ਭੈੜੀ ਸੋਚ ਫਿਰਕਾ ਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ, ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰਹੀ ਦਿਲੀ ਤੇ ਭਾਰੂ ।
ਸਬਕ ਸਿਖਾਉਣਾ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ, ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਛਡਣਾ ਕੋਈ ਜੁਝਾਰੂ ।
ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਨੂੰ ਢਾਉਣੇ ਲਈ, ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਤਾ ।
ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਉਣੇ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਜੰਗ ਦਾ ਬਿਗਲ ਵਜਾਤਾ ।
ਅਕਾਲ ਛੰਨਣੀ ਕਰ ਦਿਤਾ, ਪਾਪੀ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਕਹਿਰ ਕਮਾਇਆ ।
ਬੁਢੇ, ਬੱਚੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ੇ, ਸਭ ਨੂੰ ਗੋਲ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਉਡਾਇਆ ।
ਅਮਰੀਕ ਸਿੰਘ, ਸੁਬੇਗ ਸਿੰਘ ਨੇ, ਬੜੇ ਡਟ ਕੇ ਜੌਹਰ ਦਿਖਾਏ ।
ਸਿੰਘ ਭੁਖੇ ਭਾਣੇ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ, ਨਹੀਂ ਬੰਬਾਂ ਤੋਪਾਂ ਤੋਂ ਘਬਰਾਏ ।
ਜਾਮ ਸ਼ਹਾਦਤ ਦਾ ਪੀ ਗਏ, ਪਰ ਨਹੀਂ ਈਨ ਸੂਰਮਿਆਂ ਮੰਨੀ ।
ਸਿਖ ਧਰਮ ਦੀ ਰਾਖੀ ਲਈ, ਫਿਰਦੇ ਕਫਣ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਬ੍ਹੰਨੀ ।
ਕਈ ਵਿਛੜੇ ਵੀਰੇ ਭੈਣਾਂ ਦੇ, ਕਈ ਪੁਤ ਅੰਮੜੀ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਏ ।
ਗਏ ਮਥਾ ਟੇਕਣ ਪੁਰਬ ਉਤੇ, ਉਹ ਨਾ ਮੁੜ ਕੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਆਏ ।
ਸੁਹਾਗ ਉਜੜੇ ਕਈ ਨਾਰਾਂ ਦੇ, ਲਥੇ ਸਜ ਵਿਆਹੀਆਂ ਦੇ ਚੂੜੇ ।
ਸਧਰਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਹਿ ਗਈਆਂ, ਸਭ ਰਹਿ ਗਏ ਚਾਅ ਅਧੂਰੇ ।
ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਵੀ, ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪਾ ਗਏ ।
ਕੁਰਸੀ ਦੇ ਭੁਖੇ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ, ਉਹ ਬਚਨ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦਿਖਲਾ ਗਏ ।
ਮਤਾ ਅੰਨਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਦਾ, ਲੀਡਰਾਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੀ ਪਕਾਇਆ ।
ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲ਼ੇ ਨੇ, ਮਤਾ ਉਸ ਦਿਨ ਜ੍ਹੇਬੇ ਪਾਇਆ ।
ਬਚਨ ਕੀਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸੰਤਾਂ ਨੇ, ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਕੌਲ ਪੁਗਾਉਣਾ ।
ਅਕਾਲੀਆਂ ਭੱਜਣਾਂ ਮਤਿਆਂ ਤੋਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮਤਾ ਭੁਲਾਉਣਾ ।
ਉਹਨਾਂ ਕਰ ਸੱਚ ਵਿਖਾ ਦਿਤਾ, ਜਿੰਦ ਸਿਖ ਪੰਥ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਾਈ ।
ਚੌਧਰ ਦੇ ਭੁਖੇ ਕਾਲੀ ਲੀਡਰਾਂ ਨੇ, ਸਿਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਿਖਾਈ ।
ਜੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਰੜਕਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂ ਕੀਤੇ ਬਾਕੀ ਗੁਰੂ ਘਰਾਂ ਤੇ ਹੱਲੇ ।
ਨਿਰਦੋਸ਼ ਨਿਹਥੇ ਸਿੰਘ ਫੜ ਕੇ, ਅਤਵਾਦੀ ਆਖ ਜ੍ਹੇਲਾਂ ਵਿਚ ਘੱਲੇ ।
ਕੀ ਸੀ ਦੋਸ਼ ਅਬਲਾਵਾਂ ਦਾ, ਜੋ ਸੀ ਗੁਰਪੁਰਬ ਮਨਾਵਣ ਆਈਆਂ ।
ਗੋਦੀ ਚੁਕੇ ਨਾਲ਼ ਨਿਕੇ ਬਾਲਾਂ ਦੇ, ਵੈਰੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਈਆਂ ।
ਪੱਗ ਲਾਹ ਬੁਢੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ, ਫੌਜੀਆਂ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਲ਼ੀ ।
ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਕੇਸ ਕਤਲ ਕਰਕੇ, ਪਾਪੀਆਂ ਬਾਅਦ ‘ਚ ਮਾਰੀ ਗੋਲ਼ੀ ।
ਜਰਦਾ ਚੱਬ ਕੇ ਥੁਕਦੇ ਸੀ, ਬੀੜੀਆਂ ਪ੍ਰਕਰਮਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸੁਟੀਆਂ ।
ਕੀਤੇ ਕੁਕਰਮ ਦਰਿੰਦਿਆਂ ਨੇ, ਇਜਤਾਂ ਬਹੂ ਬੇਟੀ ਦੀਆਂ ਲੁਟੀਆਂ ।
ਜਲ ਪਾਕ ਪਵਿਤਰ ਸਰੋਵਰ ਦਾ, ਰਤ ਨਾਲ ਗੇਰੂ ਰੰਗ ਸੀ ਹੋਇਆ ।
ਸਰੂਪ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਗੋਲ਼ੀ ਚੀਰ ਗਈ, ਅਖੰਡਪਾਠ ਭੰਗ ਸੀ ਹੋਇਆ ।
ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਸਾੜੀ ਲੁਟਿਆ, ਅਜਾਇਬ ਘਰ ‘ਚੋਂ ਅਨਮੋਲ ਖਜ਼ਾਨਾ ।
ਲੁਕੇ ਅਤਿਵਾਦੀ ਫੜਨੇ ਦਾ, ਘੜ ਲਿਆ ਬਰਾੜ ਨੇ ਹੋਰ ਬਹਾਨਾ ।
ਬੇਇਜ਼ਤੀ ਸੋਹਣੇ ਹਰਿਮੰਦਰ ਦੀ, ਨਾ ਸਿੱਖਾਂ ਕੋਲੋਂ ਗਈ ਸਹਾਰੀ ।
ਬੇਅੰਤ,ਸਤਵੰਤ, ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਦੇ, ਕੇਰਾਂ ਫਿਰ ਗਈ ਦਿਲ ਤੇ ਆਰੀ ।
ਸੌਂਹ ਖਾ ਲਈ ਸੂਰਮਿਆਂ, ਉਹਨਾਂ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ ।
ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਦੇ, ਜੇ ਨਾ ਪਾਪਣ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ।
ਹੋਇਆ ਹੁਕਮ ਅਕਾਲ ਵਲੋਂ, ਜੋਧਿਆਂ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਮਾਰ ਮੁਕਾਈ ।
ਪੱਗ ਲਥੀ ਹੋਈ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ, ਸੂਰਿਆਂ ਮੁੜ ਸਿਰ ਤੇ ਰਖ ਵਿਖਾਈ ।
ਬਚ ਸਕੇ ਨਾ ਸਿੰਘਾਂ ਤੋਂ, ਜਿਸ ਮਥਾ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ।
ਸਿਰ ਵਢਿਆ ਮਸੇ ਰੰਘੜ ਦਾ, ਸ਼ੇਰਾਂ ਬਕਰੇ ਵਾਂਗ ਝਟਕਾਇਆ ।
ਇਸ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਫਲ਼ਦੇ ਬੂਟੇ ਨੂੰ, ਕਈ ਛਾਂਗਣ ਵਾਲੇ ਤੁਰ ਗਏ ।
ਜ਼ਾਲਮ ਅਬਦਾਲੀ ਵਰਗੇ ਵੀ, ਦੰਦ ਖਟੇ ਕਰਵਾ ਕੇ ਮੁੜ ਗਏ ।
ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਥਲੇ, ਦਿਨ ਅਜ ਦੇ ਕਸਮਾਂ ਖਾਈਏ ।
ਭੇਖੀ ਪੰਖਡੀ ਚੋਲ਼ੇ ਵਾਲ਼ੇ ਸਾਧਾਂ ਦੇ, ਕਦੇ ਨਾ ਚਰਨੀ ਸੀਸ ਨਿਵਾਈਏ ।
ਦਖਲ ਅੰਦਾਜ਼ੀ ਧਰਮ ‘ਚ ਕਰਕੇ, ਭੇਖੀ ਸਾਧੂ ਘੋਲਣ ਕ੍ਹੜੀਆਂ ।
ਕਹਿੰਦੇ ਭੁਲ ਕੇ ਬਾਣੀ ਗਰੂਆਂ ਦੀ, ਪੂਜਣ ਲਗ ਜਾਓ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ।
ਦੂਰ ਪ੍ਰਦੇਸੀਂ ਵੱਸ ਕੇ ਵੀ, ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਨਾ ਕਦੇ ਭੁਲਾਉਣਾ ।
ਪੁੱਤ ਹਾਂ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲ਼ੇ ਦੇ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਨਾਂ ਚਮਕਾਉਣਾ ।
ਕਈ ਜਨੂੰਨੀ ਗੈਰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ, ਸਾਨੂੰ ਨੇ ਕਾਫਰ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ।
ਡਰੱਗਾਂ ਦੇ ਕੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ, ਪਏ ਧਰਮੋਂ ਅਧਰਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ।
ਘਲੂਘਾਰਾ ਸੰਨ ਚੁਰਾਸੀ ਦਾ, ਜੋ ਅਜ ਸਾਰੇ ਅਸੀਂ ਮਨਾਈਏ ।
ਸਚੀ ਸ਼ਰਧਾਜਲੀ ਤਾਂ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਨੂੰ, ਜੇ ਵਿਰਸਾ ਮੋੜ ਲਿਆਈਏ ।
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਬਿਨਾਂ, ਨਹੀਂ ਦੇਹਧਾਰੀ ਗੁਰੂ ਬਨਾਉਣਾ ।
ਬਿਨਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ, ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਅਗੇ ਸੀਸ ਝੁਕਾਉਣਾ ।
Subscribe to:
Posts (Atom)