ਕਦੇ ਕਦੇ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਠੰਡਾ ਸ਼ੀਤ ਸਮੁੰਦਰ ਜਿੳ

ਬਾਹਰਲੀ ਧੁੱਪ ਦਾ ਸੇਕ ਨਹੀਂ ਅੰਦਰਲੀ ਅੱਗ ਸਤਾਂਉਦੀ ਹੈ

ਦਿਸਦੇ ਹਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਸ਼ਾਂਤ ਅੰਦਰ ਰੋਜ਼ ਸੁਨਾਮੀ ਆੳਂਦੀ ਹੈ ।

ਕਦੇ ਕਦੇ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਠੰਡਾ ਸ਼ੀਤ ਸਮੁੰਦਰ ਜਿੳਂ

ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਗਮ ਦੀ ਬਦਲੀ ਮੰਡਲਾਂਉਦੀ ਹੈ ।

ਉਹਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਨਾਂਅ ਸੁਣ ਕੇ ਅੱਜ ਵੀ ਦਿਲ ਕੰਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ

ਗੁਜਰੇ ਸਮੇ ਦੀ ਯਾਦ ਕੋਈ ਜਦ ਮੂਹਰੇ ਆਣ ਖਲੋਂਦੀ ਹੈ ।

ਜੁਦਾਈ ਦੇ ਜਹਿਰ ਦਾ ਅਸਰ ਕਦੇ ਮਿਟਦਾ ਨਹੀਂ ਯਾਰੋ

ਉਂਜ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਾਗ ਹਿਜਰ ਦਾ ਧੋਂਦੀ ਹੈ ।

ਹਵਾ ਵਿਚ ਸੰਗੀਤ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਬਾਂਸਰੀ ਦੀ ਕੂਕ ਜਿਹਾ

ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਚੰਦਰੀ ਜੇਹੀ ਕੋਈ ਖਬਰ ਜਗਾਉਂਦੀ ਹੈ ।

ਛੱਡ ਦਿਆਂਗੇ ਸਭ ਉਮੀਦਾਂ ਸੱਜਣਾ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦੀਆਂ

ਅਜੇ ਵੀ ਕੋਈ ਦਸਤਕ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦਾ ਲਾਰਾ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ।

ਸਾਉਣ ਦੀ ਕਿਣ ਮਿਣ ਜਾਂ ਫੱਗਣ ਦੀ ਫੁੱਲਾਂ ਭਰੀ ਚੰਗੇਰ

ਉਹਦੇ ਬਿਨ ਹਰ ਰੁੱਤ ਉਪਰੀ ਨਰਕ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ।

ਸਾਕੀਆ ਇਹ ਜਾਮ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਭਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ

ਸਾਕੀਆ ਇਹ ਜਾਮ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਭਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ

ਇਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਸਰੂਰ ਹੁਣ ਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ।

ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਬ੍ਰਿਖ ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਪਰਿੰਦਾ

ਹੁਣ ਕਾਹਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹਾ ਇਹ ਗਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ।

ਘਰਾਂ ਅੰਦਰ ਕੁਰਸੀਆਂ ਦੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ

ਇਹਨਾਂ ਉਪਰ ਬੈਠਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਆੳਂਦਾ ਨਹੀਂ ।

ਇਹਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਉਤੇ ਕਾਲੀ ਐਨਕ ਲਾਇਆ ਕਰ

ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਉਦਾਸ ਹੋਵੇ ਇਹ ਸੋਂਹਦਾ ਨਹੀਂ ।

ਨਸ਼ਤਰ,ਚੋਭਾਂ,ਕੰਡੇ,ਝਰੀਟਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਬਣੀ

ਜਖਮਾਂ ਤੇ ਮਰਹਮ ਕੋਈ ਲਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ।

ਮੋਤੀ ਲੱਭੀਏ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਲੱਭ ਕੇ ਲੜੀ ਪਰੋ ਜਾਈਏ

ਮੋਤੀ ਲੱਭੀਏ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਲੱਭ ਕੇ ਲੜੀ ਪਰੋ ਜਾਈਏ

ਮਹਿੰਗਾ ਹਿਜਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੰਝੂਆਂ ਵਿਚ ਡਬੋ ਜਾਈਏ ।

ਪੰਛੀ ਦੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਜਹੀ ਹੁਣ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ

ਮਜਬੂਰੀ ਹੈ ਇਸ ਦਿਲ ਦੀ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਖਲੋ ਜਾਈਏ ।

ਉਹ ਰੁਝਿਆ ਹੋਇਆ ਵਿਚ ਖਾਤਿਰਦਾਰੀ ਹੋਰਾਂ ਦੀ

ਚੁਪ ਚੁਪੀਤੇ ਮਹਿਫਲ ਚੋਂ ਚਲੋ ਹੁਣ ਰੁਖਸਤ ਹੋ ਜਾਈਏ ।

ਸਾਡੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਹਵਾ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਕਿਧਰੇ ਪਿਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਕਾਹਤੋਂ ਐਵੈਂ ਖੁੱਲੇ ਰੱਖੀਏ ਚਲੋ ਦਰਵਾਜੇ ਢੋ ਜਾਈਏ ।

ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਨਸ਼ਰ ਕਰੀ ਦੀਆਂ ਐਵੈਂ ਹੀ ਦਿਲ ਪਾਗਲਾ

ਕੁਝ ਅਫਸਾਨੇ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਲਿਖਕੇ ਕਿਤੇ ਲੁਕੋ ਜਾਈਏ ।

ਆ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਆ ਚਿੜੀਏ ਮੈ ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਵਾਂ ਨੀ

ਆ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਆ ਚਿੜੀਏ ਮੈ ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਵਾਂ ਨੀ
ਤੇਰੇ ਮੋਤੀਆਂ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਮੈ ਕੀ ਮੁੱਲ ਪਾਵਾਂ ਨੀ

ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਮੰਗੇ ਜੱਗ ਸਾਰੇ ਲਈ ਖੈਰਾਂ ਨੀ
ਤਾਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਕਿਉ ਆਵਣ ਜੱਗ ਦੀਆਂ ਜਹਿਰਾਂ ਨੀ
ਜਹਿਰ ਪੀਕੇ ਸਿਵ ਜੀ ਨੀਲ ਕੰਠ ਅਖਵਾਏ
ਜਹਿਰ ਪੀਣ ਵਾਲੀਏ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਬੁਲਾਵਾਂ ਨੀ

ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਹੋਣੀ ਨਹੀ ਸੀ ਬੰਦੇ ਜਾਤ ਕੁੜੇ
ਜੋ ਕਹਿਣ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਜੁੱਤੀ ਬਰਾਬਰ ਔਕਾਤ ਕੁੜੇ
ਤੇਰੀ ਕੁੱਖ ਤੋਂ ਬਣੇ ਇਸ ਜੱਗ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਿਕੇ ਦੱਸ ਸਮਝਾਵਾਂ ਨੀ

ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੌਣ ਹੈ ਜੱਗ ਤੇ ਤੂੰ ਹੱਸਕੇ ਦੁੱਖ ਲਕੋਵੇਂ ਨੀ
ਜਦੋਂ ਦਰਦ ਸਹਿ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ਤੂੰ ਧੂਏ ਦੇ ਪੱਜ ਰੋਵੇਂ ਨੀ
ਤੂੰ ਕੁੜੀਏ ਸਿ਼ਫਤਾਂ ਦਾ ਪੁੰਜ ਹੈ
ਤੇਰੀ ਕਿਹੜੀ ਸਿਫਤ ਸੁਨਾਵਾਂ ਨੀ

ਚੱਲ ਇਹ ਕੰਮ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਜੋ ਤੂੰ ਕਰੇ ਪੜਾਈਆਂ ਨੀ
ਸਮਝਦਾਰ ਹੋਕੇ ਖਤਮ ਕਰ ਸਕੇਗੀ ਕੁੱਲ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੀ
ਤੂੰ ਜਿੱਥੇ ਜਾਂਵੇ ਤੇਰੀ ਫਤਿਹ ਕਰੇ ਕੰਮ
ਮੈਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਰੱਬ ਤੋਂ ਇਹੋ ਚਾਹਵਾਂ ਨੀ

ਬੰਨ ਕਮਰ ਚੁੱਕ ਹੁਣ ਤੇ ਤਲਵਾਰ ਬਣਜਾ ਰਾਣੀ ਝਾਂਸੀ ਦੀ
ਜੁਲਮਾਂ ਗੁਨਾਹਾਂ ਨੂੰ ਲਾਅ ਦੇ ਫਾਹੇ ਬਣਕੇ ਰੱਸੀ ਫਾਂਸੀ ਦੀ
ਰਮਨ ਸੰਧੂ ਕਹੇ ਸਾਇਦ ਸੁਧਰ ਜਾਵੇ
ਰੂਹ ਪਾਪੀ ਮੇਰੀ ਬਣ ਤੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਨੀ
ਆ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਆ ਚਿੜੀਏ ਮੈ ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਵਾਂ ਨੀ

ਸਰਕਾਰ ਕਰਦੀ ਦਾਅਵੇ ਜਿਹੜੇ ਭੁੱਲਕੇ ਵੀ ਪੁਗਾਵੇ ਨਾ

ਮੈਂ ਚਾਹਵਾਂ ਸਭ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਨਾ ਲੋਚਾਂ ਨੁਕਸਾਨ
ਰੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਡਰਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤੋਂ ਬੇਈਮਾਨ
ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ ਬਾਗੀ ਸੋਚ ਮੈਂ ਹਾਂ ਨਵਾਂ ਨੌਜਵਾਨ

ਸਭ ਮੇਰੇ ਲਈ ਨੇ ਇੱਕੋ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਨੂੰ ਹਾਂ ਮੰਨਦਾ
ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਵਹਿਮ ਭਰਮ ਤੇ ਪਾਖੰਡੀਆਂ ਨੂੰ ਮੈ ਹਾਂ ਭੰਡਦਾ
ਮੰਗਾਂ ਸਭ ਦੀਆਂ ਖੈਰਾਂ ਮੈ ਜਿਸ ਪਾਸਿਓ ਵੀ ਹਾਂ ਲੰਘਦਾ
ਮਰ ਜਾਵਾਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਦਾ ਰਹੂ ਸੱਚ ਦੀ ਖੰਘ ਵਿੱਚ ਖੰਘਦਾ
ਸੱਚ ਦੀ ਹਰ ਸੌਗਾਤ ਕਰਾਂ ਮੈ ਮਰਕੇ ਤੇ ਹੱਸਕੇ ਪ੍ਰਵਾਨ

ਮੈ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਭਰੂਣ ਹੱਤਿਆਂ ਤੇ ਦਾਜ ਦਹੇਜ ਦੇ
ਪਾਲ ਕੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਮਾਪੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ ਮੰਡੀ ਚੋ ਵੇਚਦੇ
ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੀ ਹੈ ਧੀ ਜਰਾ ਸੋਚਕੇ ਨਹੀ ਹਾਏ ਦੇਖਦੇ
ਕਹਿੰਦੇ ਕੀ ਕਸੂਰ ਬੰਦੇ ਦਾ ਇਹ ਕੰਮ ਨੇ ਸਾਰੇ ਲੇਖ ਦੇ
ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਪੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਵੇਖੀਏ ਅੱਜ ਰਿਸਤੇ ਦੀ ਜੁਬਾਨ

ਸਰਕਾਰ ਕਰਦੀ ਦਾਅਵੇ ਜਿਹੜੇ ਭੁੱਲਕੇ ਵੀ ਪੁਗਾਵੇ ਨਾ
ਕਰਜੇ ਥੱਲੇ ਮਰ ਕੇ ਕਿਸਾਨ ਦੇਖਿਓ ਬੱਚ ਜਾਵੇ ਨਾ
ਨੋਟ ਲਏ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਅੱਜ ਕੱਲ ਕੋਈ ਲੋਕੋ ਵੋਟ ਪਾਵੇ ਨਾ
ਪੋਲਿੰਗ ਬੂਥ ਤੇ ਨਾ ਜਾਵੇ ਜਦ ਤੱਕ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਵੇ ਨਾ
ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਗੱਡੀ ਜੱਗ ਤੇ ਪੂਰੀ ਦੌੜਦੀ ਹੈ ਜੱਜਮਾਨ

ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਨੂੰ ਭੁੱਲੀ ਜਾਣ ਦੇਖੋ ਇਹ ਲੋਕ ਅਣਜਾਨ ਜੀ
ਜੋ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰਨ ਫੂਕਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਗੁਣ ਗਾਣ ਜੀ
ਰਾਹ ਭੁੱਲਕੇ ਸੱਚ ਖੰਡ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਡੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਜੀ
ਲੰਗਰ ਘਰ ਦੇ ਛੱਡ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦੇ ਟੋਕਣ ਤੇ ਲੰਗਰ ਖਾਣ ਜੀ
ਕੀ ਸੱਚ ਤੇ ਕੀ ਹੈ ਪਾਖੰਡ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਈ ਏ ਪਹਿਚਾਣ

ਸੁਣ ਲੈਣ ਚਾਹੁੰਦੇ ਜੋ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਖਤਮ ਕਰਨਾ
ਜਦੋ ਆ ਗਏ ਸਾਡੇ ਅੜਿੱਕੇ ਅਸੀ ਤੇ ਗੋਡੇ ਹੇਠ ਹੈ ਧਰਨਾ
ਸਾਡੇ ਖੂਨ ਚੋ ਮੁੱਢੋ ਅਣਖ ਲਈ ਮਾਰਦੋ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਰਨਾ
ਬੰਦ ਕਰੋ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਗੰਦ ਦੀ ਬਲੈਕ ਨੂੰ ਅਸੀ ਨਹੀ ਜਰਨਾ
ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਫੁੱਲ ਵਰਗਾ ਗੁੱਸਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕ੍ਰਿਪਾਨ

ਅਸੀ ਰਹੀਏ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਭ ਨੂੰ ਵੰਡਦੇ ਹਾਂ ਪਿਆਰ
ਦੇਖੀ ਕੋਈ ਮਿਲਾਵੇ ਨਾ ਰੱਬਾ ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਖਾਰ
ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਯਾਰ ਤੇ ਏਨਾ ਜਿੰਨਾ ਰੱਬ ਉਤੇ ਇਤਬਾਰ
ਸੱਚੇ ਮਾਰਗ ਤੇ ਚੱਲੋ ਕਰਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਸੰਧੂ ਪੁਕਾਰ
ਫਿਰ ਪਛਤਾਇਆ ਵੀ ਨਹੀ ਜਾਣਾ ਜਦੋ ਛੱਡਣਾ ਜਹਾਨ
ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ ਬਾਗੀ ਸੋਚ ਮੈਂ ਹਾਂ ਨਵਾਂ ਨੌਜਵਾਨ

ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਪਾਪੀ ਨੂੰ ਕੰਡਿਆਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਤੋਂ

ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਪਾਪੀ ਨੂੰ ਕੰਡਿਆਲੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਤੋਂ ।
ਬਚ ਕੇ ਰਹਿ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਗ਼ਰੀਬ ਦੀਆਂ ਬਦ-ਦੁਆਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਠੱਗੀ, ਧੋਖੇ ਨਾਲ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਸਹੂਲਤ ਪਾ ਲਈ ਹੈ,
ਜਾਏਂਗਾ ਠੁੰਗਿਆ ਆਖਿ਼ਰ ਤੂੰ ਪਾਪਾਂ ਦੇ ਕਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਧਰਮੀ ਬਾਣੇ ਹੇਠ ‘ਸ਼ੈਤਾਨ’ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੈਂ ਤੂੰ,
ਕਪਟ ਲੁਕੋਅ ਨਈਂ ਹੋਣਾ ਚਾਨਣ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਆਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਮਾਇਆ ਦਾ ਰੰਗ ਸਮਝ ਪੱਕਾ ਤੂੰ ਮਨ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹ ਲਿਆ,
ਰਹਿ ਗਿਆ ਗਿਆਨ-ਵਿਹੂਣਾ ਕੁਦਰਤ ਦੀਆਂ ਅਦਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲਈ ਪੂਜਾ ਅਤੇ ਸਰਾਧ ਅਡੰਬਰ ਨੇ,
ਲਈਆਂ ਨਹੀਂ ਅਸੀਸਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਜਿਉਂਦੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਕੂਕ ਕੋਇਲ ਦੀ ਮਿੱਠਤ ਨੂੰ ਤੂੰ ਜੀਭ ਛੁਹਾਈ ਨਾ,
ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਧੂਮ-ਧੜੱਕਾ ਕਾਂ-ਕਾਂ ਕਰਦੇ ਕਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਤਾਣਾ-ਬਾਣਾ ਉਲਝ ਗਿਆ ਰੱਬ ਬਾਹਲੇ ਬਣ ਗਏ ਨੇ,
ਹੋਣ ਲਗ ਪਏ ਕਤਲ ਭਰਾ ਹੀ ਰੋਜ਼ ਭਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਲਗ ਪਏ ਅੰਨ੍ਹੇ ਵੰਡਣ ਸੀਰਨੀ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ,
ਮਿਲਣ ਡਿਗਰੀਆਂ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਲੰਘੇ ਪਾਰ ਪੜਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਅਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਧੀ ਦਾ ਜੰਮਣਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦਾ ਨਈਂ,
ਨੂੰਹ ਭਾਲ਼ੇ ਬਿਨ ਪਰ੍ਹਾ ‘ਚ ਦਿੱਤੀਆਂ ਧੀ ਦੀਆਂ ਲਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਹੱਕ ਬਿਗਾਨਾ ਮਾਰਨ ਲਈ ਸਭ ਅਸਤਰ ਬਣ ਬੈਠੇ,
ਲਗ ਪਏ ਚਮੜੀ ਵੇਚਣ ਲਾਹ ਕੇ ਜਿਉਂਦੀਆਂ ਗਾਂਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਸਭ ਦਾ ਭਲ਼ਾ ਜੋ ਕਹਿ ਕੇ ਅਤੇ ਕਮਾਅ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਮਹਿਕਾਂ ਮਿਲਣ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਏ ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ।

ਰਹਿ ਪਾਸੇ ਇਹ ਠੱਗਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ,
ਲਭਦਾ ਰਹੀਂ ਹਕੀਕਤ ਅਣ-ਲਿਖੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ‘ਚੋਂ ।

ਤੇਰੀ ਭੋਲੀ-ਭਾਲੀ ਸੂਰਤ ਨੇ

ਤੇਰੀ ਭੋਲੀ-ਭਾਲੀ ਸੂਰਤ ਨੇ,ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਕਰੀ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਏ.....
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਚਾਲਾਕੀ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਨਾਦਾਨੀ ਏ......
ਰੱਬ ਕਰਕੇ ਐਸੀ ਪੋਹ ਆਵੇ, ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਮੋਹ ਆਵੇ....
ਤੇਰੇ ਨਰਮ ਜੇਹੇ ਇੰਨਾਂ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਕਦੇ ਨਾਮ ਮੇਰਾ ਵੀ ਛੋਹ ਜਾਵੇ....
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਚੀਜ ਬੇਗਾਨੀ ਏ.....

ਤੈਨੂ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਲੱਖਾਂ ਨੇ, ਹਰ ਇਕ ਡਿਯਨ ਤੇਰੇ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਨੇ....
ਕੀ ਪਿਆਰ ਵਫਾਵਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ ਪਾਉਣਾ, ਇੰਨਾਂ ਉਜੜੇ ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਕੱਖਾਂ ਨੇ....
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਪਿਆਰ ਰੂਹਾਨੀ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਪਿਆਰ ਜਿਸਮਾਨੀ ਏ.......
.....
ਪਹਿਲਾਂ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਤਕਦੀ ਏ, ਫੇਰ ਤੱਕ ਕੇ ਪਾਸਾ ਵੱਟਦੀ ਏ........
ਜਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤੱਕਦੀ ਏ, ਜਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਗੱਡਦੀ ਏ.........
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਸ਼ਰਮਾਈ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਅਦ੍ਬਾਨੀ ਏ......
....
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਜੇ ਮੇਰਾ ਸਰ ਜਾਂਦਾ, ਇਹ ਦਿਲ ਵਿਛੋੜਾ ਜਰ ਜਾਂਦਾ.......
ਦੋ ਪਾਲ ਜੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੱਸ ਲੈਂਦੀ, ਤੇਰਾ ਇਹ ਦੀਵਾਨਾ ਮਾਰ ਜਾਂਦਾ.........
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਗੁਸਤਾਖੀ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਬੇਈਮਾਨੀ ਏ.........
ਤੇਰੀ ਭੋਲੀ-ਭਾਲੀ ਸੂਰਤ ਨੇ,ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਕਰੀ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਏ.....
ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਚਾਲਾਕੀ ਏ, ਕਦੇ ਸੋਚਾਂ ਤੇਰੀ ਨਾਦਾਨੀ ਏ.....

ਕੁਲਫ਼ੀ-ਗਰਮ ਜਲੇਭੀ-ਠੰਡੀ..

ਜੱਗ ਭਾਂਤ-ਭਾਂਤ ਦੀ ਮੰਡੀ,
ਦੁਨੀਆਂ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਵਿੱਚ ਵੰਡੀ..
ਐਥੇ ਬੇਇਮਾਨੀ ਦੀ ਝੰਡੀ,
ਕੁਲਫ਼ੀ-ਗਰਮ ਜਲੇਭੀ-ਠੰਡੀ..
ਕਿਸ ਭਟਕਣ ਵਿੱਚ ਰੱਬਾ ਪੈ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..
ਬਸ ਖੁਦਗਰਜ਼ਾ ਦਾ ਮੇਲਾ ਬਣਕੇ,
ਰਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..||

ਐਥੇ ਨਾਂ ਕੋਈ ਸਖਾ-ਸਹੇਲਾ ਏ,
ਐਥੇ ਨਾਂ ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਨਾਂ ਚੇਲਾ ਏ..
ਰੱਬ ਬਣ ਗਿਆ ਪੈਸਾ-ਧੇਲਾ ਏ,
ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਗਿਆ ਕਲਯੁੱਗ ਵੇਲਾ ਏ..
ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਕਹਿ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਬਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..
ਬਸ ਖੁਦਗਰਜ਼ਾ ਦਾ ਮੇਲਾ ਬਣਕੇ,
ਰਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..||

ਜੋ 1947 ਵਿੱਚ ਉਜਾੜ੍ਹੇ,
ਅੱਲ੍ਹੇ-ਜ਼ਖਮ ਅਜੇ ਸੀ ਸਾਰੇ..
ਸਾਕੇ ਹੋ ਗਏ ਨੀਲੇ-ਤਾਰੇ,
ਦੰਗੇ ਵਿੱਚ 1984 ਭਾਰੇ..
ਕਾਇਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਹੱਸਕੇ ਸਭ-ਕੁਝ ਸਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..
ਬਸ ਖੁਦਗਰਜ਼ਾ ਦਾ ਮੇਲਾ ਬਣਕੇ,
ਰਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..||

ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੂੰ ਸੀਸ ਝੁਕਾਉਂਦੀ ਏ,
ਛਿਪਦੇ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਏ..
ਮਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤਗਮੇ ਲਗਾਉਂਦੀ ਏ,
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚਿਖਾ-ਚਣਾਉਂਦੀ ਏ..
ਆਮ-ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਦਿਲ ਚੋਂ ਤਾਹੀਂਓ ਲਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..
ਬਸ ਖੁਦਗਰਜ਼ਾ ਦਾ ਮੇਲਾ ਬਣਕੇ,
ਰਹਿ ਗਈ ਏ ਦੁਨੀਆਂ..||

ਇਹ ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਸਾਡਾ

ਇਹ ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਸਾਡਾ, ਇਹ ਹੈ ਸ਼ਬਾਬ ਸਾਡਾ ।
ਫੁੱਲਾਂ 'ਚੋਂ ਫੁੱਲ ਸੋਹਣਾ, ਇਹ ਹੈ ਗੁਲਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਇਸ ਦੇ ਹੁਸੀਨ ਜਲਵੇ, ਜੰਨੱਤ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾਇਆ,
ਹੂਰਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਅੰਦਰ, ਇਹ ਹੈ ਖੁਆਬ ਸਾਡਾ ।

ਮਰਨਾ ਹੈ ਏਸ ਖਾਤਰ, ਜੀਣਾ ਹੈ ਏਸ ਖਾਤਰ ,
ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਦਾ ਹੈ, ਸਾਂਝਾ ਜਵਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਇਸ ਦੇ ਨਰੋਏ ਜ਼ਜਬੇ, ਸਿਰਜੀ ਹੈ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹੀ ,
ਦੁਨੀਆਂ ਨੇ ਮੰਨਿਆ ਹੈ, ਅਦਬੋ ਆਦਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਯੁਗਾਂ ਤੋਂ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਖਾਤਰ ,
ਸਿਦਕਾਂ ਦੀ ਆਸ਼ਕੀ ਦਾ, ਇਹ ਹੈ ਹਿਸਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਝੱਖੜ ਨੂੰ ਦੇਖ ਪਿੱਛੇ, ਹਰਗਿਜ਼ ਨਾ ਪੈਰ ਧਰੀਏ ,
ਭਾਵੇਂ ਸੌ ਬਾਰ ਸਾਨੂੰ, ਪਰਖੇ 'ਚਨਾਬ' ਸਾਡਾ ।

ਤੇਗਾਂ ਦੀ ਛਾਂਉਂ ਥੱਲੇ, ਪਲ ਕੇ ਜੁਆਨ ਹੋਏ ,
ਫਾਂਸੀ ਦੇ ਰੱਸਿਆਂ ਤੇ, ਹੋਇਆ ਹਿਸਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਮਾਣਸ ਦੀ ਜਾਤ ਇਕੋ, ਇਕੋ ਤਾਸੀਰ ਸਾਡੀ ,
ਇਕੋ ਹੈ ਗੀਤ ਸਾਡਾ, ਇਕੋ 'ਰਬਾਬ' ਸਾਡਾ ।

ਪੰਜ-ਆਬ ਦੇ ਪਿਆਸੇ ਇਹ ਆਖਦੇ ਹਾਂ ਯਾਰੋ ,
ਸਤਲੁਜ ਬਿਆਸ ਰਾਵੀ ਜਿਹਲਮ ਚਨਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਸਾਡੇ ਤਾਂ ਸੁਰਗ ਨੂੰ ਹੈ, ਲੱਗੀ ਨਜ਼ਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ,
ਤਾਂਹੀਓਂ ਏ ਹਾਲ ਹੋਇਆ, ਏਹੋ ਜਨਾਬ ਸਾਡਾ ।

ਪੱਗਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਏ ਦਿੱਸਦੀ, ਭਰਮਾਰ ਟੋਪੀਆਂ ਦੀ

ਦਿਸਦੀ ਨਾ ਰੂਹ ਰੰਗੀਲੀ, ਨਾ ਹੀ ਸ਼ਬਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।
ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਜਾਨ ਦਿਸਦੀ, ਨਾ ਹੀ ਪੰਜਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਰੰਗਾਂ ਤੇ ਮੁਰਦਨੀ ਹੀ , ਛਾਈ ਚੁਫੇਰ ਦਿੱਸਦੀ,
ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਸ਼ਾਇਰਾਂ ਦਾ, ਸੂਹਾ ਗੁਲਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਭੁੱਕੀ ਅਫੀਮ ਬੋਤਲ, ਯੁੱਵਕਾਂ ਨੂੰ ਛਕ ਰਹੇ ਨੇ ,
ਸਭ ਥਾਂ ਮਹਾਨ ਉੱਤਮ, ਜਲਵਾ ਸ਼ਰਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਦਿੱਸਦੀ ਨਾ ਮਾਣਮੱਤੀ, ਮਸਤੀ ਜੁਆਨੀਆਂ ਤੇ,
ਯੁੱਵਕਾਂ ਦਾ ਨਿੱਤ ਹੁੰਦਾ, ਖਾਨਾ ਖਰਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਗਾ ਕੇ, ਬੱਕਰੇ ਬੁਲਾਉਣ ਕਾਹਦੇ,
ਕੰਨਾਂ ਚ' ਮੁੰਦਰਾਂ ਤੇ, ਇਸ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਫੁੱਟਬਾਲ ਤੇ ਕਬੱਡੀ, ਹਾਕੀ ਦੀ ਗੱਲ ਛੱਡੀ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕ੍ਰਿਕਟ ਅੰਦਰ, ਸਾਡਾ ਸਵਾਬ ਦਿੱਸਦਾ ।

ਪੱਗਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਏ ਦਿੱਸਦੀ, ਭਰਮਾਰ ਟੋਪੀਆਂ ਦੀ,
ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਤਾਂ ਬਣਿਆਂ, ਬਾਬੂ ਨਵਾਬ ਦਿੱਸਦਾ

ਐਵੇਂ ਨਾ ਝੂਰ ਬਹਿ ਕੇ, ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਰਾਰ ਦੇ

ਐਵੇਂ ਨਾ ਝੂਰ ਬਹਿ ਕੇ, ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਰਾਰ ਦੇ ।
ਕਿੰਨੀ ਹਸੀਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਹੱਸ ਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੇ ।

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਤੇ ਖੇੜਿਆਂ ਦੀ, ਲਾ ਦੇ ਚੁਫੇਰ ਮਹਿਫਲ
ਸੁਹਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਗਮ ਦਾ, ਮੁੱਖੜਾ ਸੁਆਰ ਦੇ ।

ਚੁਣ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ ਕੰਡੇ, ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਚੋਂ,
ਕਲੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਲ ਖੇੜੇ, ਹਰ ਥਾਂ ਖਿਲਾਰ ਦੇ ।

ਦੂਈ ਦਵੈਤ ਸਾੜਾ, ਛੱਡ ਈਰਖਾ ਬਖੀਲੀ,
ਕੋਮਲ ਮਲੂਕ ਜ਼ਜ਼ਬੇ, ਹਰ ਥਾਂ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਦੇ ।

ਵੈਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕੋਈ, ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਬੇਗਾਨਾ,
ਜੋ ਵੀ ਪਿਆਰ ਮੰਗਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇ ।

ਮੱਚਦੀ ਪਿਆਰ ਬਾਝੋਂ, ਦੁਨੀਆਂ ਮਾਯੂਸ ਹੋਈ,
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਪਿਆਰ ਛਿੱਟੇ, ਸਭਨਾ ਤੇ ਮਾਰ ਦੇ ।

ਸਭ ਦਾ ਭਲਾ ਹੈ ਕਰਨਾ, ਸਭ ਦੀ ਤੂੰ ਖੈਰ ਮੰਗੀਂ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕਰਜ਼ ਏਦਾਂ, ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਤਾਰ ਦੇ ।

ਮੁਲਕਾਂ ਦੇ ਛੱਡ ਬਖੇੜੇ, ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਛੱਡ ਝੇੜੇ,
ਜੱਗ ਤੇ, ਜੱਨਤ ਉਸਾਰ ਦੇ ।

ਬੈਠੋਗੇ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਮਿਤਰੋ! ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਇਕੱਲੇ

ਬੈਠੋਗੇ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਮਿਤਰੋ! ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਇਕੱਲੇ।
ਆਗੀ, ਅਸਾਡੀ ਆਗੀ, ਚੱਲੇ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੱਲੇ।

ਹੁਣ ਸੁਰਖ਼ੁਰੂ ਹਾਂ ਹੋਏ, ਥੋੜ੍ਹੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਛਡਕੇ,
ਸਾਰੀ ਹੀ ਉਮਰ ਸਾਡੇ, ਦਰਦਾਂ ਨੇ ਰਾਹ ਮੱਲੇ।

ਹੈ ਮਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਆਈ, ਮੁਸਕਾਨ ਤਾਂ ਹੀ ਬੁੱਲ੍ਹੀਂ,
ਮਨ ਨੇ ਸਹੇ ਨੇ ਤਾਨ੍ਹੇ, ਤਨ ਨੇ ਤਸੀਹੇ ਝੱਲੇ।

ਜੀਂਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਵੇਖੋ, ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਸੇ ਨਾ ਸਾਨੂੰ,
ਹੁਣ ਮਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਡੀ, ਹੋਵੇਗੀ ਬੱਲੇ-ਬੱਲੇ।

ਹੁਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ, ਪਹੁੰਚੇ ਨਾ ਕਾਂ, ਕਬੂਤਰ,
ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਆਖ ਦੇਣਾ, ਹੁਣ ਨਾ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲੇ।

ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਬਹਾਨੇ, ਦਿਲ ਦੀ ਭੜਾਸ ਕਢ ਕੇ,
ਨਾ ਛੇੜਿਓ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਸਾਰੇ ਨੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਅੱਲੇ।

ਨਾਜ਼ੁਕ ਸਰੀਰ ਹੋਇਆ ਮਸਾਂ ਹੈ ਹੌਲ਼ਾ,
ਐਵੇਂ ਨਾ ਦੱਬੀ ਜਾਓ, ਲੋਈਆਂ ਦੇ ਭਾਰ ਥੱਲੇ।

ਤੇਰੇ ਗਮ ਅਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਬੜੇ ਨੇ

ਤੇਰੇ ਗਮ ਅਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਅਸਾਨੂੰ ਸਹਾਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।

ਟੁੱਟਿਐ ਸਿਤਾਰਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਲੇਕਿਨ,
ਅਕਾਸ਼ੀਂ ਮੈਂ ਤੱਕਦਾਂ ਸਿਤਾਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।

ਤੇਰੀ ਮਸਤ ਅੱਖ, ਹੈ ਨਹੀਂ ਕੋਲ ਮੇਰੇ,
ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦੇ ਪਰ ਨਜ਼ਾਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।

ਤੇਰੇ ਗਮ ਅਸਾਨੂੰ ਬੜੇ ਰਾਸ ਆਏ,
ਊਂ ਤਾਂ ਚੁਫੇਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।

ਮੇਰੇ ਤੰਗ ਦਸਤੀ ਦੀ ਏਹੀ ਜੇ ਦੌਲਤ,
ਅਕਾਸ਼ੀਂ ਗਮਾਂ ਦੇ ਸਿਤਾਰੇ ਬੜੇ ਨੇ।

ਨਾ ਸ਼ਿਕਵਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ,
ਮੈਂ ਚਾਨਣ ਦੀ ਖਾਤਰ ਸ਼ਰਾਰੇ ਫੜੇ ਨੇ।

ਤੇਰੇ ਸੌਣ ਕਮਰੇ 'ਚ ਤੱਕ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖੀਂ,
ਦੋ ਅੱਥਰੂ ਕਦੋਂ ਦੇ ਕੁਆਰੇ ਖੜ੍ਹੇ ਨੇ।

ਜਦੋਂ ਅਸਾਂ ਬਹਿ ਕੇ ਤੇਰੇ ਛੇੜਿਆ ਜਿਕਰ ਨੂੰ

ਜਦੋਂ ਅਸਾਂ ਬਹਿ ਕੇ ਤੇਰੇ ਛੇੜਿਆ ਜਿਕਰ ਨੂੰ
ਉਹਦੇ ਖ਼ੋਰੀ ਹਾਸਿਆਂ ਨੇ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਜਿਗਰ ਨੂੰ

ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਕਦੇ ਮਾਣਦੇ ਸਾਂ ਮਹਿਫਲਾਂ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੁਣ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ

ਸੁੱਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿੰਦੀ ਹੱਥਾਂ ਉਤੇ ਮਰ ਗਈ
ਕਾਲਜੇ ਨਾ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਲਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਹਿਜ਼ਰ ਨੂੰ

ਖਿੰਡ ਪੁੰਡ ਖ਼ਾਬ ਗਏ ਖੁੱਸ ਗਈ ਏ ਧੁੱਪ ਸਾਡੀ
ਰੋਟ ਹੁਣ ਸੁੱਖਣੇ ਨੇ ਕਿਸ ਨੇ ਖਿ਼ਜ਼ਰ ਨੂੰ

ਠੰਡੀ ਮਿੱਠੀ ਛਾਂ ਜੀਹਦੀ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਖਾਧੀ
ਰੋਹ ਉਹਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ‘ਚੋਂ ਫੁੱਟੇਗਾ ਆਖਿਰ ਨੂੰ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨਾਅਰੇਬਾਜ਼ ਨਹੀਂ

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨਾਅਰੇਬਾਜ਼ ਨਹੀਂ
ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਹੈ
ਜਾਂ ਫੇਰ ਵਧਦੇ ਪਾੜੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਹੈ
ਕਿਰਤੀ ਦੇ ਮੁੜ੍ਹਕੇ ਵਿਚੋਂ ਜੰਮਦੇ ਮੁਨਾਫੇ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਨਵੇਂ ਕਰੋੜਪਤੀ ਜੰਮਦੇ ਹਨ
ਲੱਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਕਰਜ਼ੇ ਦੇ ਭਾਰ ਬਾਰੇ ਕੁੱਝ ਕਿਹਾ ਹੈ
ਵਧ ਰਹੇ ਬੇਘਰਿਆਂ ਦਾ ਕੌਣ ਜ਼ੁੰਮੇਵਾਰ ਹੈ?
ਭਲਾਂ ਗਰੀਬੀ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਿਉਂ ਕਰੀਏ?
ਸਾਨੂੰ ਹੀ 'ਰੱਬ' ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਕਿਉਂ?
'ਧਰਮੀ' ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 'ਰੱਬ' ਖਾ-ਪੀ ਛੱਡਿਆ ਹੈ
ਕੁਰਸੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਵਲੋਂ ਲਾਲਚ ਵਸ
ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਗਹਿਣੇ ਧਰਨ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਪੱਈਏ ਇਸ ਝਗੜੇ ਵਿਚ
ਬਹੁ-ਗਿਣਤੀ ਤੇ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀ ਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ?
ਕੀ ਸਾਰੇ ਇਨਸਾਨ ਬਰਾਬਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ?
ਕੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ?
ਕੀ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਵਧਣਾ-ਫੁਲਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ?
ਕੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ਪਿਆਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ?
ਸ਼ਾਇਦ ! ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਕੀ ਕਹੋਗੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਖੌਤੀ ਵੱਡੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿਚ
ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ
ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗਹਿਣੇ ਧਰਨ ਦੀ
ਲੋਭ ਭਰੀ ਰਵਾਇਤ ਬਾਰੇ
ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਹੋਗੇ?
ਪੁੱਤ ਤੋਂ ਕਪੁੱਤ ਹੋ ਗਏ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਬਾਰੇ
ਚਿੱਟੀਆਂ ਕੋਠੀਆਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਰਾਜ ਸੱਤਾ ਦੇ ਦੱਲੇ
ਰਾਜਸੀ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੇ ਯਾਰ, ਸਮਗਲਰਾਂ ਬਾਰੇ?
ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਾਂ, ਭੈਣ ਨਾਲ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ
ਹਰਾਮੀ ਆਦਤਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਰ ਹੋ ਗਈ
ਲੁੱਟ ਨਾਲ ਬਣੀ ਧਨਾਢਾਂ ਦੀ ਵਿਗੜੀ ਮੁੰਡੀਹਰ ਬਾਰੇ
ਆਖਰ ਦੱਸੋ ਤਾਂ ਸਹੀ
ਭਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਹੋਗੇ?
ਮਿਹਣਾਂ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਤੁਸੀਂ ਸੋਚ ਤਾਂ ਲੈਣਾ ਸੀ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ ਉਹਦੇ ਪੈਰ ਵੀ ਹਨ
ਕਦੇ ਸੱਚ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚਰੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ
ਆਪਣੇ ਜੀਊਂਦੇ-ਜੀਅ ਇਹ ਕੁੱਝ ਕਹਿਣਾ
ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਪਰ, ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੇ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਬਾਰੇ
ਤਿੱਖੀਆਂ ਜੀਭਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ
ਗੂੰਗੇ ਹੋ ਕੇ ਜੀਊਣ ਵਾਲਿਆਂ ਬਾਰੇ
ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ, ਦੂਸ਼ਿਤ ਵਾਤਾਵਰਨ ਬਾਰੇ
ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਾ ਸੁਣਨ ਵਾਲਿਆਂ
ਅਤੇ
ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲਿਆਂ ਬਾਰੇ
ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਸਤੇ ਇਹ ਫਜ਼ੂਲ ਨਾਅਰਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਇਹੋ ਤਾਂ ਲੋਕਾਈ ਦਾ ਦਰਦ ਹੈ
ਇਹੋ ਤਾਂ ਸੱਚ ਦੀ ਸਾਰਥਕਤਾ ਹੈ
ਪਰ
ਉੱਤਰ-ਆਧੁਨਿਕੀ ਫੌੜ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਆਸਰੇ ਖੜ੍ਹੇ
ਬੇਚਾਰੇ ਅਖੌਤੀ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ
ਇਹ ਸਮਝਣ ਤੋਂ ਕਿਉਂ ਅਸਮਰਥ ਹਨ?
ਕਿਰਤ ਕਰਕੇ ਫਲ਼ ਦੀ ਆਸ ਨਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਮੱਤ
ਭੁੱਖੇ ਢਿੱਡ ਨਾਲ ਭਗਤੀ ਦਾ ਸਬਕ
ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦਿਉ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਹਰਾਮਜ਼ਦਗੀ
ਸਾਨੂੰ ਸਾਡਾ ਨਾਅਰਾ ਮੁਬਾਰਕ।

ਹਕੂਮਤ ਦਨਦਨਾਏਗੀ

ਹਕੂਮਤ ਦਨਦਨਾਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ।
ਸਿਤਮ ਕਹਿਰਾਂ ਦੇ ਢਾਏਗੀ ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੂੱਤੇ ਨੇ।

ਘਟਾ ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਆਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ ।
ਅਮਾਵਸ ਮੁਸਕਰਾਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ ।

ਬਹਾਰਾਂ ਨੇ ਵੀ ਲੁੱਟਣਾ ਹੈ, ਖ਼ਿਜ਼ਾਵਾਂ ਨੇ ਵੀ ਲੁੱਟਣਾ ਹੈ,
ਕਿਆਮਤ ਰੋਜ਼ ਆਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ ।

ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਾਏਗੀ, ਚਿਰਾਗਾਂ ਨੂੰ ਬੁਝਾਏਗੀ ,
ਹਨੇਰੀ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਆਏਗੀ , ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੂੱਤੇ ਨੇ ।

ਰੁਲਾਏਗੀ , ਸਤਾਏਗੀ, ਸਿਆਸਤ ਮੁਸਕਰਾਏਗੀ,
ਨਵੇਂ ਹੀ ਗੁਲ ਖਿਲਾਏਗੀ , ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ ।

ਕੋਈ ਪਰਦਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ,ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ,
ਵਿਰਾਸਤ ਲੁੱਟੀ ਜਾਏਗੀ , ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ।

ਨਹੱਕੇ ਮਰਦੇ ਰਹਿਣੇ ਨੇ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ,
ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ ਖੋਹ ਕੇ ਖਾਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੈ।

ਸਮਗਲਿੰਗ ਚੋਰ ਬਾਜ਼ਾਰੀ, ਕਿਤੇ ਰਿਸ਼ਵਤ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ,
ਦਿਨੇ ਹੀ ਲੁੱਟ ਪਾਏਗੀ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ ।

ਬੁਰੀ ਹੈ ਜੂਨ ''ਮਾਨਵ'' ਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਈਂ ਨਾ ਰੱਬਾ,
ਮਨੁੱਖਤਾ ਵੈਣ ਪਾਏਗੀ , ਜਦੋਂ ਤਕ ਲੋਕ ਸੁੱਤੇ ਨੇ।

ਪਿਆਰ, ਤਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ ਦੂਜਾ

ਗ਼ਜ਼ਲ ਚਾਹਤ ਹੈ ਜੰਜ਼ੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।
ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਜਾਗੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਪਿਆਰ, ਤਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ ਦੂਜਾ,
ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੋਈ ਆਖ਼ੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ, ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਵਣ,
ਏਦਾਂ ਦੀ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਰੰਗ ਭਰੇ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿਚ ਆਪਾਂ ,
ਇਹ ਤਾਂ , ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਮੌਸਿਮ ਬਦਲੇ ਦੁਨੀਆ ਬਦਲੀ ,
ਬਦਲੀ ਪਰ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਓਦੋਂ ਸ਼ੋਖ਼ ਬਲਾਵਾਂ ਪਈਆਂ,
ਤਰਕਸ਼ ਵਿਚ ਜਦ ਤੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਬੁੱਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ,
ਮਨ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਪੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਲੀਰੋ ਲੀਰ ਜ਼ਮੀਰ ਹੈ ਹੁਣ ਤਾਂ ,
ਤਨ ਤੇ ਕੋਈ ਲੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਹੀ ਲਗਦੈ '' ਮਾਨਵ'',
ਮਾਨਵ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਰਿਹਾ ਰਹਿਬਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ

ਰਿਹਾ ਰਹਿਬਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ, ਕਿ ਜੋ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾ ਦੇਵੇ
ਭਲਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ, ਡਿੱਗੇ ਨੂੰ ਜੋ ਉਠਾ ਦੇਵੇ।

ਜ਼ਮਾਨਾ ਜੰਗਲੀ ਹੁੰਦਾ, ਸਬਕ ਤਹਿਜ਼ੀਬ ਦੇ ਦੇਂਦੇ
ਭਲਾ ਆਲਮ ਤੇ ਫ਼ਾਜ਼ਿਲ ਨੂੰ, ਕੋਈ ਕੀਕਣ ਪੜ੍ਹਾ ਦੇਵੇ।

ਬੜੇ ਆਏ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਲੈ ਕੇ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ
ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਰਿਸ਼ੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਜੋ ਬੰਦਾ ਬਣਾ ਦੇਵੇ।

ਕਸਾਬ ਆਇਆ ਕਰਾਚੀ ਤੋਂ ਕਸਮ ਖਾ ਕੇ ਤਬਾਹੀ ਦੀ
ਖ਼ਬਰ ਆਪਣੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਕੋਈ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦੇਵੇ।

ਜੋ ਲੀਕਾਂ ਨੀਰ ਵਿੱਚ ਪਾਵੇ ਮਜ਼੍ਹਬ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਐਸਾ
ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਦਾਨਵ ਬਣਾ ਦੇਵੇ।

ਚਲੋ ਐਸੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਲਕੇ ਆਪਾਂ ਭਾਲ ਸਭ ਕਰੀਏ
ਜੋ ਕਤਲਗਾਹ ‘ਚ ਵੀ ਸੂਹੇ ਜਿਹੇ ਕੁੱਝ ਫੁੱਲ ਖਿੜਾ ਦੇਵੇ।

‘ਜਹਾਦੋ’ ਕੋਈ ਵੀ ਰਸਤਾ, ਨਹੀਂ ਜੱਨਤ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ
ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਖਿਆ, ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਾ ਦੇਵੇ।

ਦੇਖੋ ਨਾ ਡੁੱਬ ਜਾਏ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤੂਫਾਨ ਘੇਰੇ

ਦੇਖੋ ਨਾ ਡੁੱਬ ਜਾਏ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤੂਫਾਨ ਘੇਰੇ
ਮੰਜ਼ਲ ਨਾ ਪਹੁੰਚ ਪਾਏ ਚੀਰੇ ਨਾ ਜੋ ਹਨੇਰੇ।

ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਮੈਨੂੰ ਆਵੇਂਗਾ ਤੂੰ ਜ਼ਰੂਰੀ
ਰਸਤੇ 'ਚ ਤਾਂ ਹੀ ਲਾਕੇ ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਯਾਰ ਡੇਰੇ।

ਢੂਡੇਂਗੀ ਆਣ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਜਦ ਉਲਾਰੀ
ਮਸਤੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਸਾਥ ਤੇਰੇ।

ਲਗਦੀ ਹੈ ਇੰਜ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਬਜ਼ਮ' ਹੀ ਖ਼ਾਲੀ
ਜਿੱਥੇ ਨਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ਮਹਿਫਿਲ ਨਾ ਕੰਮ ਮੇਰੇ।

ਬਣਕੇ ਸ਼ੁਆ ਜਾਂ ਪੈਂਦੀ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਮਹਿਰਮ
ਰੌਸ਼ਨ ਜਹਾਨ ਹੋਂਦਾ ਹੋਂਦੇ ਨੇ ਤਦ ਸਵੇਰੇ।

ਮਨ ਦਾ ਇਹ ਮੋਰ ਨੱਚੇ ਸਾਵਣ ਨੂੰ ਵੇਖ ਔਂਦੇ
ਕਾਲੀ ਘਟਾ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜਦ ਵਾਲ ਤੂੰ ਖਲੇਰੇ।

ਜਾਂਦੀ ਹਵਾ ਵੀ ਦੇਵੇ ਉਸ ਦੇ ਹੀ ਆ ਸੁਨੇਹੇ
ਆਵੇ ਜਾਂ ਯਾਰ ਮੇਰਾ ਮਹਿਕਣ ਇਹ ਤਦ ਚੁਫੇਰੇ

ਝੁਲ ਝੁਲ ਵੇ ਤਿਰੰਗਿਆ ਝੁਲ ਝੁਲ ਝੁਲ

ਤਿੰਨਾਂ ਰੰਗਾਂ ਉਤੇ ਜਾਵੇ ਮੇਰਾ ਦਿੱਲ ਡੁਲ ਡੁਲ



ਤੂੰ ਹਿੰਦ ਦੀ ਹੈ ਜ਼ਾਨ, ਤੇਰੀ ਜੱਗ ਤੇ ਹੈ ਸ਼ਾਨ

ਸਾਨੂੰ ਅਪਣੇ ਤੋ ਵੱਧ , ਸੋਹਣੇ ਝੰਡੇ ਉਤੇ ਮਾਣ

ਤੈਨੂੰ ਲਹੂ ਨਾਲ ਰੰਗ , ਤਾਂ ਸ਼ਹੀਦਾ ਦੀ ਮੰਗ

ਤੇਰੀ ਅਣਖ ਤੇ ਆਣ , ਸਾਡੇ ਜੀ ਨੇ ਪ੍ਰਾਣ

ਕੀ ਹੋਣਾ ਏ ਮੁਕਾਬਲਾ, ਤੇਰੇ ਤੁਲ ਤੁਲ



ਇਹ ਹੈ ਸ਼ਾਂਤੀ ਪੁਜਾਰੀ,ਵੰਡੇ ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਹਾਸੇ

ਇਹਦੇ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਬੋਲ, ਮਿੱਠੇ ਸ਼ਹਿੱਦ ਤੇ ਪਤਾਸੇ

ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦੀ ਅਵਾਜ਼,ਸਾਡੀ ਸ਼ਾਨ ਹੈ ਤਿਰੰਗਾਂ

ਸਾਡਾ ਮਾਣ ਹੈ ਤਿਰੰਗਾਂ, ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਹੈ ਤਿਰੰਗਾਂ

ਤੈਨੂੰ ਝੁਲਦੇ ਨੂੰ ਵੇਖਾਂ, ਜਾਂਵਾਂ ਮੈਂ ਫੁਲ ਫੁਲ


,ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਿਤੀ ਕੁਰਬਾਨੀ

ਅੱਜ ਮਾਣਦੇ ਹਾਂ ਮੋਜਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹਿਰਬਾਨੀ

ਛੱਡੋ ਦੰਗੇ ਤੇ ਫਸਾਦ , ਸਾਰੇ ਰਲ ਮਿਲ ਰਹੀਏ

ਉਥੇ ਵੱਸਦਾ ਏ ਰੱਬ, ਜਿਥੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਕਹੀਏ

ਅਖਦੀ ਏ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਮੁਲ ਮੁਲ



ਝੁਲ ਝੁਲ ਵੇ ਤਿਰੰਗਿਆ ਝੁਲ ਝੁਲ ਝੁਲ

ਤਿੰਨਾਂ ਰੰਗਾਂ ਉਤੇ ਜਾਵੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਡੁਲ ਡੁਲ

ਬਾਲ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਦਾ ਬੱਚਾ

ਪਿੱਪਲੀ ਦਾ ਪੱਤਾ ਤੋੜਿਆ.

ਫਿਰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਰੋੜਿਆ,

ਜਦ ਜੀਅ ਆਇਆ ਸੜਕ ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ।

ਬਾਲ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਦਾ ਬੱਚਾ,

ਅਜੇ ਉਹ ਉਮੱਰ ਦਾ ਕੱਚਾ,

ਜਦ ਜੀਅ ਆਇਆ ਉਹਨੂ ਕੁੱਟ ਦਿਤਾ।

ਧੀ ਪਰਾਈ,

ਘਰ ਆਈ ਵਿਆਹੀ,

ਜਦ ਜੀਅ ਆਇਆ ਉਹਨੂੰ ਕੁੱਟ ਦਿੱਤਾ।

ਗਰੀਬ ਦੀ ਝੁੱਗੀ,

ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਰਹਿੰਦੀ ਲੁੱਗੀ,

ਜਦ ਜੀਅ ਆਇਆ ਉਹਨੂੰ ਲੁੱਟ ਲੀੱਤਾ।

ਇਹਦੇ ਦੋ ਪਾਤਰ,

ਇੱਕ ਸਕਤਾ, ਇਕ ਗਰੀਬ ।

ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਨਸੀਬ।

ਇੱਕ ਖਾਵੇ ਲੁੱਟ ਦੀ ਚੂਰੀ,

ਦੂਜਾ ਖਾਵੇ ਕਰ ਮਜਦੂਰੀ,

ਰਚਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਹੈ ਅਜ਼ੀਬ ।

ਜੰਮਦਿਆਂ ਹੀ ਕਈਂ ਮਾਲੋ-ਮਾਲ,

ਜੰਮਦਿਆਂ ਹੀ ਕਈਂ ਹੋਏ ਕੰਗਾਲ,

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਤੇਰੀ ਕੁਦਰੱਤ ਹੈ ਅਜ਼ੀਬ ।

ਜਿਤਨੇ ਵੀ ਇਥੇ ਹੈਨ ਬਖੇੜੇ,

ਸ਼ੁੱਭ ਅਮਲਾਂ ਤੇ ਹੋਣਗੇ ਨਬੇੜੇ,

‘ਪਾਲਣਹਾਰ’ ਹੈ ਸੱਭ ਦੇ ਕਰੀਬ

ਤੇਰਾ ਭਾਣਾ ਤੂੰ ਹੀ ਜਾਣੇ

ਤੇਰਾ ਭਾਣਾ ਤੂੰ ਹੀ ਜਾਣੇ,
ਕੀ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਅਨਜਾਣ ।

ਨਿਰਾਕਾਰ ਤੇਰਾ ਰੂਪ ਅਨੂਪ,
ਮੈ ਕਿਵੇਂ ਕਰਾਂ ਪਛਾਣ ।

ਤੂੰ ਦਾਤਾ ਚਤੁਰ ਬਕੀਤਾ,
ਮੈ ਮੂਰਖ ਅਨਜਾਣ ।

ਇਹ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਵਿੱਖ ਭਰੀ,
ਕਰ ਨਾ ਸਕੇ ਪਛਾਣ ।

ਮੈ ਨਿਤਾਣਾ, ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਤਾਣ,
ਕਿਵੇਂ ਹੋਵੇ ਮੇਰਾ ਕਲਿਆਣ।

ਦਾਤਾ ਦੇਹੁ ਆਪਣਾ ਨਾਮ,
ਮੇਰਾ ਕਰ ਕਲਿਆਣ ।

ਕੋਈ ਨਾ ਇਸ ਜੱਗ ਵਿਚ ਮੇਰਾ,
ਇੱਕ ਤੂੰ ਹੀ ਮੇਰਾ ਮਹਿਮਾਨ ।

ਹੇ ਮਾਲਿਕ ਜੇ ਕਰੇਂ ਬਖਸ਼ੀਸ਼,
ਹੋਵੇ ਰਾਹੀ ਦਾ ਕਲਿ਼ਆਣ ।

ਵਿੱਚ ਵਿਛੋੜੇ, ਦਿੱਲ ਵੀ ਰੋਂਦੇ

ਵਿੱਚ ਵਿਛੋੜੇ, ਦਿੱਲ ਵੀ ਰੋਂਦੇ ।

ਹੋਠਾਂ ਤੋਂ, ਹਾਸੇ ਵੀ ਖੋਹੰਦੇ ।

ਦਿਲ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਗੱਮ, ਗੱਮ ਕਦੇ ਮੁੱਕਦੇ ਨਾ ।

ਖੂੱਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸੁੱਕ, ਨੈਣ ਮੇਰੇ ਸੁੱਕਦੇ ਨਾ ॥

ਟੁੱਟ ਗਈ ਮਾਲਾ, ਬਿਖੱਰ ਗਿਆ ਹੀਰਾ ।

ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ, ਭੈਣਾ ਦਾ ਵੀਰਾ ।

ਦਰਿਆ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਰੁੱਕ, ਨੈਣਾ ਚੋਂ ਹੰਝੂ ਰੁੱਕਦੇ ਨਾ ।

ਖੂੱਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸੁੱਕ, ਨੈਣ ਮੇਰੇ ਸੁੱਕਦੇ ਨਾ ॥

ਹੋਣੀ ਨੂੰ ਨਾ ਅਨਹੋਣੀ ਆਖੋ, ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਫਿਦਰੱਤ ਹੈ ।

ਆਪ ਬਣਾਵੇ, ਆਪੇ ਢਾਵੇ, ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਕੁਦਰੱਤ ਹੈ।

ਬੰਦਿਆ ਕੰਮ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਮੁੱਕ, ਗੱਮ ਕਦੀਂ ਮੁੱਕਦੇ ਨਾ ।

ਖੂੱਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸੁੱਕ, ਨੈਣ ਮੇਰੇ ਸੁੱਕਦੇ ਨਾ ॥

ਨਾ ਕੋਈ ਇਥੇ ਸੰਗੀ ਸਾਥੀ, ਨਾ ਸੰਗ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜਾਣਾ ਏ ।

ਅਨ-ਜਲ ਦਾ ਖੇਲ ਹੈ ਸਾਰਾ,ਸਦਾ ਆਪਣਾ ਕਰਮ ਕਮਾਣਾ ਏ ।

ਇਹ ਦੁੱਨੀਆਂ ਹੈ ਆਣੀ-ਜਾਣੀ, ‘ਰਾਹੀ’ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕਦੇ ਰੁੱਕਦੇ ਨਾ ।

ਖੂੱਹ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸੁੱਕ, ਨੈਣ ਮੇਰੇ ਸੁੱਕਦੇ ਨਾ ॥

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਦਸ ਨੀ ਜਰੂਰ।

ਮਾਂ ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਉਹ ਮਾਵਾਂ ਵੀ ਧੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਹਨਾ ਜੰਮੇ ਪੀਰ ਤੇ ਫਕੀਰ।

ਮਾਵਾਂ ਉਹ ਵੀ ਧੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਹਨਾ ਜੰਮੇ ਨਲੂਏ ਜਿਹੇ ਵੀਰ।

ਕਰ ਧਿਆਨ ਮਾਤਾ ਭਾਨੀ ਜੀ ਵੱਲ, ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਧੀ ।

ਉਹ ਮਹਿਲ ਬਣੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ, ਉਹ ਹੀ ਜਨਨੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸੀ ।

ਇਕ ਧੀ ਤੇਰੀ, ਝਾਂਸੀ ਦੀ ਰਾਣੀ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਲੜੀ ਸੀ।

ਧੀ ਤੇਰੀ ਭਾਗੋ, ਖਿਦਰਾਣੇ ਵਾਲੀ ਢਾਬ ਤੇ, ਨਾਲ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਲੜੀ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਜੰਮਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਅੱਜ ਤੂੰ ਹੀ ਮੈਂਨੂੰ ਮਾਰੇਂ, ਦਸ ਮੇਰਾ ਕੀ ਕਸੂਰ।

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਦਸ ਨੀ ਜਰੂਰ।

ਹੋਈ ਮਾਂ ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ, ਦਰਜ਼ਾ ਦਿੱਤਾ ਨਾਰੀ ਨੂੰ, ਇਕ ਪੁਰਸ਼ ਸਮਾਨ।

ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਸ਼ਟ੍ਰਪਤੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਪਾਟਿਲ,ਇਕ ਔਰਤ ਮਹਾਨ।

ਪੁਤਰ ਨਿਸ਼ਾਨ, ਔਰਤ ਈਮਾਨ, ਦੌਲਤ ਗੁਜਰਾਨ, ਕਹਿਣ ਗ੍ਰੰਥ ਮਹਾਨ।

ਜੋ ਪੂਜੇ ਲਛੱਮੀ,ਉਹੋ ਮਾਲਾ-ਮਾਲ, ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ।

ਐ ਦੁੱਨੀਆ ਵਾਲਿਓ, ਜਦੋਂ ਸਮਝੋਗੇ ਲੜਕਾ ਲ਼ੜਕੀ ਇਕ ਸਮਾਨ।

ਤਾਂ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ ਦੁਨੱੀਆ ‘ਚ, ਸਾਡਾ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ਮਹਾਨ।

ਅੱਜ ਧੀ ਨੂੰ ਗਰਭ ਚ ਮਾਰਨ ਲਈ, ਕਿਉਂ ਹੋਈ ਇਕ ਮਾਂ ਮਜਬੂਰ ।

ਚੌਧਰੀ ਸਮਾਜ ਦੇਉ, ਜੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦਾ ਭੱਲਾ ਚਾਹੋ, ਗੱਲ ਵੀਚਾਰੋ ਜਰੂਰ ।

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਦਸ ਨੀ ਜਰੂਰ।

ਹੋਈ ਮਾਂ ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਅਕੱਲਾਂ ਬਾਝੋ ਖੂੱਹ ਖਾਲੀ, ਅਖਾਣ ਕਹਿਣ ਇਹ ਸਿਆਣੇ।

ਸੱਚ ਹੈ ਅਖਾਣ,ਜਿਹਦੇ ਘਰ ਦਾਣੇ,ਉਹ ਕਮਲੇ ਵੀ ਸਿਆਣੇ।

ਅੱਜ ਰਾਹ ਤੋਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਨੇ, ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਮੇਰੇ ।

ਜੰਮਣ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ, ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗ ਦੇਂਦੇ ਮੇਰੇ ।

ਤੇਰੀ ਧੀ ਲਾਡੋ, ਨਹੀਂ ਪੁਤਰਾਂ ਤੋਂ ਘੱਟ, ਜੇ ਉਹ ਵੀ ਲਿੱਖੇ ਪੜ੍ਹੇ।

ਸੋਚ ਦਾਜ਼ ਦੇਣ ਲੈਣ ਦੀ ਜੇ ਤਿਆਗੋ, ਕਿਉਂ ਲਾਡੋ ਰਾਣੀ ਸੜੇ।

ਮਾਂ ਪਿਓ ਵੀ ਨੇ ਇਸੇ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅੰਗ, ਸਮਾਜ ਦਸੇ ਇਹ ਜਰੂਰ।

ਅੱਜ ਮਾਂ, ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸੋ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਦਸ ਨੀ ਜਰੂਰ।

ਹੋਈ ਮਾਂ ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਅੱਜ ਕਰ ਲਵੋ ਪ੍ਰਣ ਤੇ ਤਿਆਗੋ, ਭਰੂਣ ਵਾਲਾ ਪਾਪ।

ਧੀਆਂ ਜਾਣੋ ਪੁਤਂਰਾਂ ਸਮਾਨ, ਨਾ ਲਵੋ ਧੀ ਦਾ ਸਰਾਪ।

ਮੋਕਾ ਦੇਵੋ ਵਧੱਣ ਦਾ ਹਰੇਕ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਧੀ ਨੂੰ ।

ਰੱਖੋ ਸੁਥਰਾ ਸਮਾਜ, ਸੁੱਖੀ ਰਖੋ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਧੀ ਨੂੰ ।

ਛੱਡੋ ਝੂਠੀ ਵਡਿਆਈ, ਨਾ ਭਰਮਾਓ ਐਵੇਂ ਜੀਅ ਨੂੰ ।

“ਰਾਹੀ: ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਜੇ ਰਾਹ ਪੈਣਾ, ਮੁੱਖ ਰਖੋ ਧੀ ਨੂੰ।

ਮਾਂ ਠੰਡੀ ਛਾਂ ਵਾਲਾ ਰੁੱਖ, ਜੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਓ ਬਚਾਣਾ, ਧੀ ਪਾਲੋ ਜਰੂਰ।

ਨਾ ਗਰਭ ਵਿਚ ਮਰੇ, ਨਾ ਬਲੀ ਦਾਜ ਦੀ ਚੜੇ, ਹੋਕੇ ਧੀ ਮਜਬੂਰ।

ਮਨੁਖੱਤਾ ਦੇ ਭੱਲੇ ਲਈ, ਹਰ ਭੈਣ ਵੀਰ, ਉਧੱਮ ਕਰੇ ਇਹ ਜਰੂਰ।

ਵੱਧੇ ਫੁੱਲੇ ਵਿਰਸਾ, ਭਾਈ-ਚਾਰੇ ਵਾਲਾ, ਮਹਿੱਕ ਆਵੇਗੀ ਜਰੂਰ।

ਜੇ ਮਿਂਠੀ ਛਾਂ ਮਾਨਣੀਏ ਮਾਂ ਦੀ, ਧੀ ਰੁੱਖ ਲਾਵੋ ਜਰੂਰ।

ਸੁਚੇਤ ਹੋਣਾ ਪੈਣਾ ਏ ਜਰੂਰ, ਰੁੱਖ ਲਾਉਣੇ ਪੈਣੇ ਨੇ ਜਰੂਰ।

ਅੱਜ ਮਾਂ, ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸੋ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁਛਾਂ ਮਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਦਸ ਨੀ ਜਰੂਰ।

ਹੋਈ ਮਾਂ ਧੀ ਤੋਂ ਨਰਾਜ, ਦਸ ਕੀ ਧੀ ਦਾ ਕਸੂਰ।

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਸੋਹਣਿਆ

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਸੋਹਣਿਆ, ਮੈ ਹਾਂ ਨਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ।

ਗਲੀ ਗਲੀ ਮੈ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕੇ, ਵੰਡਾ ਮਹਿਕ ਗੁਲਾਬ ਦੀ ।

ਸਰਗੀ ਵੇਲੇ ਉਠ ਮੈ, ਪਾਵਾਂ ਚਾਟੀ ਵਿਚ ਮਧਾਣੀ ।

ਕਰ ਇਸ਼ਨਾਨ ਵੇਲੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਦੇ, ਪੜ੍ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ

ਰੱਖਾਂ ਮੱਝਾਂ ਲਵੇਰੀਆਂ, ਖਾਵਾਂ ਮਖੱਣ, ਪੀਵਾਂ ਲੱਸੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ।

ਮੇਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀ ਸੋਹਣਿਆ, ਮੈ ਹਾਂ ਨਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ।

ਮੈ ਮਾਂ ਭਾਗੋ ਦੀ ਲਾਡਲੀ, ਲਛਮੀ ਬਾਈ ਦੀ ਭੈਣ ।

ਸੁਮੇਲ ਹਾਂ ਭਗਤੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ, ਮੈ ਜਿੰਦਾਂ ਦੀ ਭੈਣ ।

ਗਿੱਧਾ ਪਾ ਕੇ ਚੰਦ ਤੇ ਚਾਵਲਾ, ਰੀਝ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ।

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਸੋਹਣਿਆ ਮੈ ਹਾਂ ਨਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ।

ਮੈ ਇਸ਼ਕ ਹੰਡਾਇਆ ਝੰਗ ਵੇ, ਮੈ ਕੀਤਾ ਰਾਜ ਪੰਜਾਬ ਤੇ।

ੰਮੈ ਸਾਹਿਬ ਕੌਰ ਬੱਚੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ, ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਲੜੀ ਖਿਦਰਾਣੇ ਵਾਲੀ ਢਾਬ ਤੇ।

ਮੈ ਹੀ ਆਬਰੂ ਹਿੰਦ ਦੀ, ਮੈਂ ਹੀ ਹਾਂ ਸ਼ਾਨ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ।

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਸੋਹਣਿਆ, ਮੈ ਹਾਂ ਨਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ।

ਛਡ ਨੱਸ਼ਿਆ ਨੂੰ ਸੋਹਣਿਆ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਛਾਣ ਵੇ ।

ਅਪੱਣਾ ਲੈ ਆਪਣੇ ਵਿਰਸੇ ਨੂੰ, ਨਾ ਬਣ ਐਵੇਂ ਅਨਜਾਣ ਵੇ ।

’ ਭੰਨ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਪੁਤੱਰੀ ਕਹੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ।

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਸਮਝੀਂ ਸੋਹਣਿਆ, ਮੈ ਹਾਂ ਨਾਰ ਪੰਜਾਬ ਦੀ।

ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ..

ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ..
ਬੋਹੜਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਂਵਾਂ ਨੂੰ
ਬੂਹੇ ਬੈਠ ਉਡੀਕ ਰਹੀਆਂ
ਪੁੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਮਾਂਵਾਂ ਨੂੰ
ਯਾਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਰ ਕਰ
ਨੈਣੋਂ ਹੰਝੂ ਵਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਨੇ ਆਂ
ਮਨ ਵਤਨੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ
ਵੱਲ ਜਾਂਦਿਆਂ ਰਾਹਵਾਂ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚ
ਉਡੱਦੇ ਚਿੜੀਆਂ ਕਾਂਵਾਂ ਨੂੰ
ਸ਼ਾਮ ਢਲੀ ਜੋ ਆਹਲਣਿਆਂ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਜਾ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮੇਰੇ
ਸਾਰੇ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਸਾਡਾ ਵੀ ਜੀਅ ਕਰਦੈ
ਆ ਮਿਲੀਏ ਮਾਂਵਾਂ ਨੂੰ
ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਖਾਤਿਰ ਪਏ
ਵਿਛੋੜੇ ਸਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਮੇਰਾ
ਚੂੜੇ ਵਾਲੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਨੂੰ
ਕਦ ਮਾਹੀਏ ਨੇ ਆਉਣਾ
ਪੁੱਛਦੀਆਂ ਕਾਂਵਾਂ ਨੂੰ
ਹੌਸਲਿਆਂ ਦੇ ਮਹਿਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ
ਕਦੀ ਨਾ ਢਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇਸ ਮੇਰੇ ਦੇ
ਪੰਜ ਦਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ
ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖਣ ਵਗਣ ਨਾ ਦੇਵਣ
ਤੱਤੀਆਂ ਵਾਵ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਵੈਰੀ ਤਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਏਸੇ ਤਾਕ ‘ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ

ਅੰਦਰੋਂ ਝੂਠਾ, ਬਾਹਰੋਂ ਸਂਚਾ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਏ

ਅੰਦਰੋਂ ਝੂਠਾ, ਬਾਹਰੋਂ ਸਂਚਾ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਏ।
ਐਨੇ ਖੇਖਣ ਕਰ ਕੇ ਫਿਰ ਵੀ ਬੰਦੇ ਦਾ ਨਾ ਸਰਦਾ ਏ।
ਜਦ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਸੀ, ਨ੍ਹੇਰੇ ਤੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਸੀ
ਹੁਣ ਚਾਨਣ ਵਿਚ ਪਛਾਣੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਏ।
ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿਆਦਤੀ ਕਰਦਾ ਏ ਬੰਦਾ
ਅਪਣੇ ’ਤੇ ਪੈਂਦੀ ਏ ਤਾਂ ਨਾ ਜਰਦਾ ਏ।
ਵਂਡੇ-ਵਂਡੇ ਦਾਅਵੇ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ,
ਨਿਂਕੀ-ਨਿਂਕੀ ਗਂਲ ਤੇ ਐਪਰ ਮਰਦਾ ਏ।
ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਰਹੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬਦਲਣ ਦਾ
ਤਂਤੀ ’ਵਾ ਚਂਲੇ ਤਾਂ ਐਪਰ ਡਰਦਾ ਏ।
ਜੇਤੂ ਹੋ ਕੇ ਜਾਬਰ ਬਣਨਾ ਲੋਚੇ ਜੋ
ਜਿਂਤ ਜਾਣ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਹ ਹਰਦਾ ਏ।
ਉਹ ਬੰਦਾ ਕਮਜ਼ੋਰ ਯਕੀਨਨ ਹੋਣਾ ਏ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਮਰਿਆਂ ਜਿਸ ਦਾ ਸੀਨਾ ਠਰਦਾ ਏ।
ਬੇਨਕਾਬ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੰਬ ਜਾਓਗੇ,
ਹਾਲੇ ਝੂਠ ਨੇ ਪਾਇਆ ਉਸ ’ਤੇ ਪਰਦਾ ਏ।

ਬੇਦਰਦਾਂ ਨਾਲ ਜਿਹੜੇ ਯਾਰੀ ਲਾਂਦੇ ਨੇ

ਬੇਦਰਦਾਂ ਨਾਲ ਜਿਹੜੇ ਯਾਰੀ ਲਾਂਦੇ ਨੇ।
ਆਖ਼ਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਤਾਂ ਉਹ ਚੋਟਾਂ ਖਾਂਦੇ ਨੇ।
ਇਸ਼ਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਧਵਾਟੇ ਛਂਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਬਸ ਗੀਤ ਦਰਦ ਦੇ ਹੀ ਓਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭਾਂਦੇ ਨੇ।
ਨਾ ਡੰਡੀ, ਨਾ ਪਂਧਰ ਰਸਤਾ, ਨਾ ਚਾਨਣ,
ਫਿਰ ਵੀ ਆਸ਼ਕ ਏਨ੍ਹੀਂ ਰਸਤੀਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਦਰਦ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਕੁਝ ਤਾਂ ਦਰਦ ਭੁਲਾਂਦੇ ਨੇ।
ਵਕਤ ਬੀਤਿਆਂ ਕੁਝ ਸਦਮੇ ਭੁਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਸਖ਼ਸ਼ ਜੋ ਤਗੜੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ,
ਆਪਣੇ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਉਮਰਾਂ ਤੀਕ ਛੁਪਾਂਦੇ ਨੇ।
ਗਂਲਾਂ ਕਰਦੇ ਬੜੇ ਅਜਬ ਜਿਹੇ ਲਗਦੇ ਨੇ,
ਐਪਰ ਸਦੀਆਂ ਤੀਕਰ ਚੇਤੇ ਆਂਦੇ ਨੇ।
ਜੀਣਾ ਮਰਨਾ ਰਂਬ ਦੇ ਹਂਥ ਜੋ ਮੰਨਦੇ ਨਹੀਂ,
’ਕਂਠੇ ਜੀਣ-ਮਰਨ ਦੀਆਂ ਕਸਮਾਂ ਖਾਂਦੇ ਨੇ

ਕੋਈ ਨਾ ਬੋਲੇਗਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ਰਮਾਓਗੇ

ਕੋਈ ਨਾ ਬੋਲੇਗਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ਰਮਾਓਗੇ।
ਏਸ ਖ਼ਲਾਅ ਤੋਂ ਆਪੂੰ ਵੀ ਡਰ ਜਾਓਗੇ।
ਸਾਥੀ ਪਹਿਲੇ ਮੋੜ ਤੇ ਭਟਕੇ ਪਾਓਗੇ।
ਤੇਜ਼ ਟੁਰੋਗੇ ਤਾਂ ’ਕਂਲੇ ਰਹਿ ਜਾਓਗੇ।
ਅੰਨ੍ਹੇ ਰਾਹੀ, ਬਗਲੇ ਆਗੂ, ਭੋਲੇ ਲੋਕ,
ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਛਂਡ ਆਓਗੇ।
ਜਿਹੜੇ ਭੇਡਾਂ ਵਾਂਗ ਇਂਜੜ ’ਚ ਟੁਰਦੇ ਨੇ,
ਰਾਹ ਮੰਜਿਲ ਦਾ ਓਨ੍ਹੀਂ ਕੀ ਦਿਖਲਾਓਗੇ।
ਕਾਵਾਂ-ਰੌਲੀ ਵਿਚ ਸਿਰਫ਼ ਚੁਪ ਚੰਗੀ ਹੈ,
ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਕਦ ਤੀਕਰ ਕਲਪਾਓਗੇ।
ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹਰ ਦਮ ਰਂਬ ਦਾ ਡਰ ਹੋਵੇ,
ਉਸ ਕਾਫ਼ਿਰ ਨੂੰ ਕਿਂਥੋਂ ਲਂਭ ਲਿਆਓਗੇ।
ਮੌਸਮ, ਹਂਦਾਂ, ਰਸਤੇ, ਦਿਂਖ ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ,
ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਕੇ ਸਭ ਬਦਲੇ ਹੀ ਪਾਓਗੇ।
ਕੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰੋਗੇ ਕੌਮ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤੇ,
ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਦੀ ਚੌਣ ਤੇ, ਕੀ, ਪਛਤਾਓਗੇ?
ਆਪਣਾ ਹਾਲ ਬਿਆਨ ਕਰੋਗੇ ਜੇ ਸਂਚਾ,
ਕਿੰਨਿਆਂ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਗੀਰ ਬਣਾਓਗੇ।
ਸਾਡੇ ਮਗਰੋਂ ਚੁਪ ਵਰਤੇਗੀ ਮਹਫ਼ਿਲ ਵਿਚ,
ਕੋਈ ਬੋਲੇਗਾ ਤਾਂ ਫ਼ਤਵਾ ਲਾਓਗੇ।
ਸਾਡੇ ਮਗਰੋਂ ਚੁਪ ਵਰਤੇਗੀ ਮਹਫ਼ਿਲ ਵਿਚ,
ਕੋਈ ਬੋਲੇਗਾ ਤਾਂ ਫ਼ਤਵਾ ਲਾਓਗੇ !

ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੰਗ ਨਿਆਰੇ

ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰੰਗ ਨਿਆਰੇ, ਜਾਈਏ ਇਹਦੇ ਵਾਰੇ-ਵਾਰੇ।
ਹਾਉਮੈਂ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਮੱਥਾ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਲਾਈਏ ਨਾ,
ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੋਂ ਮਾਪੇ ਰੋਕਣ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਜਾਈਏ ਨਾ।

ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਕੇ ਰਹੀਏ, ਮੰਦਾਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਈਏ।
ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਮਾਰਿਆਂ ਤਾਈਂ ਹੋਰ ਸਤਾਈਏ ਨਾ,

ਲਾਲਚ ਹੈ ਬੁਰੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਗਲਤੀ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾਂ ਭਾਰੀ।
ਦੇਖ ਕੇ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ, ਮਨ ਨੂੰ ਲਲਚਾਈਏ ਨਾ,

ਪਾਣੀ ਦੀ ਰੇੜ ਜੇ ਹੋਵੇ, ਸਾਨਾਂ ਦਾ ਭੇੜ ਜੇ ਹੋਵੇ।
ਦੂਜੇ ਦੀ ਚੱਕ ‘ਚ ਆ ਕੇ ਵਿਚ ਕਦੇ ਆਈਏ ਨਾ,

ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਮਾੜੀ, ਬਿਨ ਜਾਂਦੀ ਨਾੜੀ-ਨਾੜੀ।
ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਗੰਦਾਂ ਕਦੇ ਸ਼ੌਂਕ ਫਰਮਾਈਏ ਨਾ,

ਹੱਥ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਚੰਗੀ, ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿੱਢੀ ਤੰਗੀ।
ਚੂਸ ਕੇ ਖੂਨ ਬਗਾਨਾਂ, ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਈਏ ਨਾ,

ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠ ਨਾ ਰਹਿਣਾ, ਇਕ ਦਿਨ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ।
ਵੈਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮਰਿਆਾਂ, ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਈਏ ਨਾ,
ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੋਂ ਮਾਪੇ ਰੋਕਣ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਜਾਈਏ ਨਾ

ਅਸੀਂ ਵੀ ਇਨਵਰਟ ਲਿਆਂਦਾ

ਅਸੀਂ ਵੀ ਇਨਵਰਟ ਲਿਆਂਦਾ, ਹੁਣ ਬਿਜਲੀ ’ਨੀ ਜਾਣੀ,
ਤੰਗ ਬੜਾ ਸੀ ਕਰਦੀ ਸਾਨੂੰ, ਜਿਹੜੀ ਖਸਮਾ ਖਾਣੀ।
ਕੱਲ੍ਹ ਜਦੋਂ ਮਹਿਮਾਨ ਸੀ ਆਏ, ਇਹਨ੍ਹੇ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਦਿਖਾਏ।
ਨਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਪੱਖਾ ਚੱਲਿਆ ਨਾ ਸੀ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ,
ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ,ਬਿਜਲੀ ਵਾਲਾ ਭਾਈ ਬੁਲਾਇਆ।
ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਦੱਸਤੀ ਉਹਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਮ ਕਹਾਣੀ,
ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਤੁਸੀਂ ਆਏ ਕਰੋ ਜੀ, ਹੁਣੇ ਇਨਵਰਟਰ ਲਿਆ ਧਰੋ ਜੀ।
ਕਿਸ਼ਤਾ ਦੇ ਵਿਚ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦਿਉ ਆਪਣੀ ਸਾਂਝ ਪੁਰਾਣੀ,
ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਗੱਲ ਮਨ ਨੂੰ ਭਾਅ ਗਈ, ਘਰ ਬਿਜਲੀ ਆ ਗਈ।
ਕੈਦਣ ਬਣ ਕੇ ਰਹੂਗੀ ਸਾਡੀ ਬਣਦੀ ਸੀ ਜੋ ਰਾਣੀ,
ਅਸੀਂ ਵੀ ਇਨਵਰਟ ਲਿਆਂਦਾ, ਹੁਣ ਬਿਜਲੀ ’ਨੀ ਜਾਣੀ,

ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਸਾਧੂ ਸੰਤ ਵੇਖੋ

ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਸਾਧੂ ਸੰਤ ਵੇਖੋ,

ਨਿੱਤ ਨਵੀਆਂ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ।

ਗੱਡੀ ਮਗਰੋਂ ਹੁੰਦੀ ਲਾਂਚ ਕੋਈ,

ਪਹਿਲਾਂ ਡੇਰਿਆਂ ਵਿਚ ਮੰਗਾਉਂਦੇ ਨੇ।

ਜਾਮ ਸੜਕਾਂ ਉੱਪਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ,

ਜਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਫ਼ਲੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।

ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਹੋਣਗੇ ਬਾਡੀਗਾਰਡ ਜਿਆਦੇ,

ਉਨ੍ਹੀ ਜਿਆਦੇ ਟੌਰ ਅਖਵਾਉਂਦੇ ਨੇ,

ਇਸ ਕਰਕੇ ਸਾਲਟਾਂ ਵਾਲੇ ਵੀ,

ਇਹ ਲਾਜ਼ਮੀ ਨਾਲ ਲਿਆਉਂਦੇ ਨੇ।

ਮਾਵੇ ਛੱਕ ਕੇ ਅੱਖ ਖੜ੍ਹਾ ਲੈਂਦੇ,

ਫਿਰ ਸਭ ਨੂੰ ਪੁੱਤ ਬਖ਼ਸਾਉਂਦੇ ਨੇ।



ਇਹ ਜਿਹੜੇ ਸ਼ੌਕ ਫਰਮਾਉਂਦੇ ਨੇ।

ਵੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਸਤਿਕਾਰ ਚਾਹੀਦਾ

ਵੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਸਤਿਕਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਰਨਾਂ ਪਿਆਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਇਕ ਵਾਰੀ ਲੰਗ ਜੇ ਦੁਬਾਰਾ ਆਉਂਦਾ ਨਾ,

ਸਮਾਂ ’ਨੀ ਗਵਾਉਣਾ ਇਹ ਬੇਕਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਕੀ ਪਤਾ ਕਦੋਂ ਵਾਰ ਕਰ ਜਾਣਾ ਏ,

ਵੈਰੀ ਕੋਲੋਂ ਰਹਿਣਾ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਚੱਜ ਨਾਲ ਪਲ ਜੇ ਬਥੇਰਾ ਇਕ ਹੀ,

ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਛੋਟਾ ਪਰਿਵਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਜਿੰਦਗੀ ’ਚ ਪੈਸਾ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ,

ਦਿਲ ਵੱਲੋਂ ਬੰਦਾ ਸਰਦਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਸਾਂਭ-ਸਾਂਭ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਰੱਖੀਏ,

ਛੱਡਣਾ ’ਨੀ ਸੁੰਨਾ ਘਰ ਬਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਜਿੱਥੇ ਇਨਸਾਨ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਣ ਮਿਲਕੇ,

ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਵਸਾਉਣਾ ਸੰਸਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।



ਇਹਦੇ ਉੱਤੇ ਕਰਨਾ ਵਿਚਾਰ ਚਾਹੀਦਾ।

ਦੁਪੱਟਾ ਇੱਜਤਾਂ ਦੀ ਪੱਤ

ਦੁਪੱਟਾ ਇੱਜਤਾਂ ਦੀ ਪੱਤ,
ਗਿਆ ਸਿਰਾਂ ਉੱਤੋਂ ਲੱਥ,

ਜ਼ਮਾਨੇ ਚੁੱਕੀ ਪਈ ਆ ਅੱਤ,
ਯਾਰੋ ਮਾਰੀ ਗਈ ਆ ਮੱਤ,

ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਮੁੱਛ ਨਾ ਰਹੀ ।
ਜੀ ਨੱਢੀਆਂ ਦੇ ਗੁੱਤ ਨਾ ਰਹੀ ।

ਪਰਾਂਦਿਆਂ ਦੀ ਪੁੱਛ ਨਾ ਰਹੀ,

——–

ਮੈਲੀ ਪਾਟੀ ਜੀਨ ਦਾ ਰਿਵਾਜ,
ਹੁਣ ਉੱਚੇ ਹੋ ਗਏ ਮਿਜਾਜ਼,

ਨਾ ਕੋਈ ਜੋੜਦੀ ਹੈ ਦਾਜ,
ਬਦਲ ਗਏ ਕੰਮ ਕਾਜ,

ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਘੁਕ ਨਾ ਰਹੀ,
ਜੀ ਨੱਢੀਆਂ ਦੇ ਗੁੱਤ ਨਾ ਰਹੀ ।





ਨਾ ਸਿਰਾਂ ਉੱਤੇ ਫੁਲਕਾਰੀ,
ਚੁੰਨੀ ਪਰ੍ਹੇ ਚੁੱਕ ਮਾਰੀ,

ਲਾਉਂਦੀ ਹਵਾ ‘ਚ ਉਡਾਰੀ,
ਜਾਂਦੀ ਵਾਲ਼ਾਂ ਨੂੰ ਖਿਲਾਰੀ,

ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਲੁੱਕ ਨਾ ਰਹੀ,






ਹੈਲੋ ਸੱਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵੇ,
ਖਾਣਾ ਹੋਟਲਾਂ ‘ਚ ਖਾਵੇ,

ਹੱਕ ਆਪਣਾ ਜਿਤਾਵੇ,
ਰਾਤੀਂ ਡਿਸਕੋ ਨੂੰ ਜਾਵੇ,

ਕਿਸੇ ਦੇ ਰੋਕੇ ਰੁੱਕ ਨਾ ਰਹੀ,

।


ਘਰੇ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਜਵਾਈ,
ਭੱਜੇ ਫਿਰਦੇ ਸੀ ਭਾਈ,

ਵਿਛਾਉਣੀ ਚਾਦਰ ਤਲਾਈ,
ਪੱਖੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਘੁਮਾਈ,

ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਠੁੱਕ ਨਾ ਰਹੀ,



——–

ਮਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਦਾ ਪਿਆਰ,
ਜੋ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ਹੱਦੋਂ ਬਾਹਰ,

ਉਹ ਉਡਾਰੀ ਗਿਆ ਮਾਰ,
ਕੱਲੀ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ,

ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਝੁੱਕ ਨਾ ਰਹੀ,




ਦੁਪੱਟਾ ਦਿਨੀਂ ਸੁਦੀਂ ਕੰਮ ਆਵੇ,
ਨਾ ਕੋਈ ਸਿਰ ਤੇ ਟਿਕਾਵੇ,

ਰਹਿ ਗਏ ਜੱਗ ਦਿਖਲਾਵੇ,
ਬੀਤੇ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਥਿਆਵੇ ।

ਕਲਮ ਉਹਦੀ ਚੁੱਪ ਨਾ ਰਹੀ ।
ਜੀ ਨੱਢੀਆਂ ਦੇ ਗੁੱਤ ਨਾ ਰਹੀ ।

ਪਰਾਂਦਿਆਂ ਦੀ ਪੁੱਛ ਨਾ ਰਹੀ ।

ਭਾਰਤ ਦੇਸ ਮਹਾਨ

ਜਿੱਥੇ ਗਦਰੀ ਬਾਬੇ ਦੇਸ਼ ਕੌਮ ‘ਤੋਂ
ਹੋ ਜਾਵਣ ਕੁਰਬਾਨ।
ਗਲ਼ ਪਾ ਫਾਂਸੀ ਲਾਹੁਣ ਗੁਲਾਮੀ
ਅਤੇ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਅਖਵਾਉਣ
ਸੂਰਬੀਰ ਬੰਨ੍ਹ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਕੱਫਣ
ਸਾਮਰਾਜ ਨੂੰ ਢਾਉਣ
ਕਿਰਤੀਆਂ ਦੇਸ਼ ਉਸਾਰੀ ਕੀਤੀ
ਪਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਮਾਣ
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਕਮਾਈਆਂ ਕਰਦੈ
ਨਾ ਪਹਿਨਣ – ਨਾ ਖਾਣ
ਅੰਨ ਉਗਾਵੇ ਅਤੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਪਾਲ਼ੇ
ਜਿੱਥੇ ਭੁੱਖਾ ਮਰੇ ਕਿਸਾਨ
ਬੱਚੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਤਿੱਪ ਨੂੰ ਤਰਸਣ
ਜਿੱਥੇ ਦੁੱਧ ਪੀਵੇ ‘ਭਗਵਾਨ’
ਨਾਂਗੇ ‘ਸਾਧ’ ਦਾ ਇੰਟਰਨੈਟ ’ਤੇ
ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸਨਮਾਨ
ਚੂਹਾ, ਬਿੱਲੀ, ਪਿੱਪਲ਼, ਪੱਥਰ
ਜਿੱਥੇ ਬਾਂਦਰ ਵੀ ਭਗਵਾਨ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦੇ
ਧਰਮਾਂ ਦਾ ਘਸਮਾਣ
ਉਹਲੇ ਬਹਿ ਲੜਾਉਂਦੇ ਦੋਖੀ
ਜਿੱਥੇ ਗੀਤਾ ਨਾਲ ਕੁਰਾਨ
ਮਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਨਿੱਤ ਕਰਦੇ
ਜਿੱਥੇ ਝੁੱਗੀਆਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ
ਅੰਧ-ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਅਜ ਦੇ ਯੁੱਗ ਵੀ
ਜਿੱਥੇ ਪੱਥਰੀਂ ਤਿਲਕ ਲਗਾਉਣ
ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਮੁਕੱਦਮ ਜਿੱਥੇ
ਅਤੇ ਹਾਕਮ ਬੇਈਮਾਨ
ਰਿਸ਼ਵਤ ਲੈਂਦੇ ਫੜੇ ਜਾਣ ’ਤੇ
ਜਿੱਥੇ ਭੋਰਾ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਉਣ
ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਵੇਚਣ
ਫਿਰ ਵੀ.ਆਈ.ਪੀ ਅਖਵਾਉਣ
ਝੂਠ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਦੀਏਂ
ਜਿੱਥੇ ਸੱਚ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰਾਉਣ
‘ਬੁੱਧੀ-ਜੀਵੀ’ ਬੁੱਧੀ ਬਾਝ੍ਹੋਂ
ਰਲ਼-ਮਿਲ਼ ਖੇਹ ਉਡਾਉਣ
ਮੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਿੱਥੇ ਥੀਸਿਜ਼ ਬੰਦਿਆ
‘ਡਾਕਟਰ’ ਜਿਹਾ ਅਖਵਾਉਣ
ਕਿਸੇ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਪਰਚਾ
ਜਿੱਥੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ‘ਵਿਦਵਾਨ’
ਸਾਢ੍ਹੇ ਸੱਤ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹਕੇ
ਬਣ ‘ਆਲੋਚਕ’ ਜਾਣ
ਪੱਲਿਉਂ ਦੇ ਕੇ ‘ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ’
ਫਿਰ ! ਸਨਮਾਨ ਕਰਾਉਣ
ਝੂਠੇ ‘ਧਰਮੀ’ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਮਾਰਨ
ਜਿੱਥੇ ਘੱਟ ਮਿਲਦੇ ਇਨਸਾਨ
ਜੀਊਂਦੇ ਜੀਅ ਜਿੱਥੇ ਕਦਰ ਨਾ ਕੋਈ
ਪਿਛੋਂ ਪੂਜਣ ਮੜ੍ਹੀ-ਮਸਾਣ
ਕਿਰਤ ਕਰੋ ਪਰ ਫਲ਼ ਨਾ ਮੰਗੋ
ਜਿੱਥੇ ਕਹਿੰਦੇ ਫਿਰਨ ਸ਼ੈਤਾਨ
ਜਾਤ-ਪਾਤ ਦਾ ਅਜ ਵੀ ਨਾਅਰਾ
ਜਿੱਥੇ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਨ ਹੈਵਾਨ
ਪੁੱਤ ਜੰਮੇ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਵਧਾਈਆਂ
ਲੋਕੀਂ ਧੀ ਜੰਮਿਆਂ ਘਬਰਾਉਣ
ਧੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ‘ਰਸਮਾਂ’ ਹੱਥੋਂ
ਜਿੱਥੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ
ਔਰਤ ਜੰਮੇ ਮਰਦਾਂ ਤਾਈਂ
ਮਰਦ ਕਰਨ ਅਪਮਾਨ
ਰੁਕਮਣੀ ਫਿਰਦੀ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ
ਰਾਧਾ ਦੇ ਸੰਗ ‘ਸਿ਼ਆਮ’
ਧਰਮ-ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਖਿੱਲਾਂ ਪਾ ਕੇ
ਜਿੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਣ
ਪਾਪ ਕਮਾਉਂਦੇ ਬਹਿ ਧਰਮ ਦੁਆਰੀਂ
ਨਾਲੇ ਜੋਰੀਂ ਮੰਗਦੇ ਦਾਨ
ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਦੰਗੇ ਹੁੰਦੇ
‘ਧਰਮੀ’ ਹੀ ਕਰਵਾਉਣ
ਜਿੱਥੇ ਲੱਖਾਂ ਵਿਹਲੜ ‘ਸਾਧੂ’ ਫਿਰਦੇ
ਜਿਹੜੇ ਕਿਰਤ ਕਰਨੋਂ ਕਤਰਾਉਣ
ਹੱਡ ਹਰਾਮੀ ਗਲੀਏਂ ਫਿਰਦੇ
ਮੰਗ-ਚੁੰਗ ਕੇ ਖਾਣ
ਭਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ’ਨੀ ਪੁੱਛਦਾ
ਪਰ ਲੰਡੀ– ਬੁਚੀ ਪਰਧਾਨ
ਸ਼ਰਮ-ਹਯਾ ਦਾ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਕੋਈ
ਜਿੱਥੇ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਬਲਵਾਨ
ਰਾਜਨੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਮੁੱਲ ਵਿਕਦੀ ਹੈ
ਅਤੇ ਬਣ ਗਈ ਇਕ ਦੁਕਾਨ
ਲੀਡਰ ਫੋਕੇ ਲਾਰੇ ਵੰਡਦੇ
ਬਣਦੇ ਆਪ ਮਹਾਨ
ਵੋਟਾਂ ਖਾਤਿਰ ਖਚਰੇ ਆਗੂ
ਵੇਚਣ ਦੀਨ ਈਮਾਨ
ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ ਨੂੰ ਲੀਡਰ ਸਮਝਣ
ਜਿੱਥੇ ਵੋਟਾਂ ਲਈ ਵਰਦਾਨ
ਪਾਪ ਲਾਹੁਣ ਲਈ ਗੰਦੇ ਜਲ ਵਿਚ
ਗੰਗਾ ਡੁਬਕੀਆਂ ਲਾਉਣ
ਲੀਡਰ ਪੱਲਿਉਂ ਦੇ ਕੇ ਪੈਸੇ
ਆਪਣੀ ਜਿ਼ੰਦਾਬਾਦ ਕਰਾਉਣ
ਪੁੱਤ-ਭਤੀਜੇ ਵੀ ਲੀਡਰ ਬਣ ਜਾਣ
ਸਭ ਲੀਡਰ ਇਹ ਚਾਹੁਣ
ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ’ਚ ਜਾ ਕੇ ਸੌਣਾਂ
ਜਿੱਥੇ ‘ਕਾਕਿਆਂ’ ਦਾ ਅਰਮਾਨ
‘ਧਰਤੀ ਹਿੱਲੇ’ ਤਾਂ ਤੰਬੂ ਹੈ ਨਹੀਂ
ਫਿਰ ਬੰਬ ਦਾ ਕਾਹਦਾ ਮਾਣ ?
ਲੋਕ ਰਾਜ ਦੇ ਨਾਂ ਦੇ ਉ ੱਤੇ
ਨੇਤਾ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਿਆਉਣ
ਘੋਡੇ ਦੁਖਦੇ , ਤੁਰ ’ਨੀ ਹੁੰਦਾ
ਫੇਰ ਵੀ ਗੱਦੀਆਂ ਨੂੰ ਲਲਚਾਉਣ
ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੂੰ ਦੇਣ ਅਸੀਸਾਂ
ਅਖੇ ! ਭਲੀ ਕਰੂ ‘ਭਗਵਾਨ’
ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਣਾਉਂਦੈ ਜਿੱਥੇ
ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਸਲਵਾਨ
ਹਰ ਸ਼ਾਖ ’ਤੇ ਉਲੂ ਬੈਠਾ
ਅਤੇ ਸ਼ਾਖਾਵਾਂ ਸ਼ਰਮਾਉਣ
ਵਿਚ ਤੰਦੂਰ ਦੇ ਔਰਤ ਸਾੜੇ
ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਲੁੱਚਾ ਧਨਵਾਨ
ਰਾਂਝੇ ਤਾਂ ਮੈਕਡੋਨਲਡ ਬੈਠੇ
ਹੁਣ ਨਾ ਚੂਰੀ ਖਾਣ
ਮਿਰਜ਼ੇ ਨੇ ‘ਸੰਤਾਲ਼ੀ’ ਲੈ ਲਈ
ਕਹਿੰਦਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਤੀਰ-ਕਮਾਨ
ਪੈਲਾਂ ਪਾਉਣ ’ਤੇ ਨੱਚਣ ਫਸਲਾਂ
ਜਿੱਥੇ ਲੁੱਟ ਲੈਂਦੇ ਧਨਵਾਨ
ਕਿਉਂ ਸੋਨਿਉਂ ਚਿੜੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਬਣਿਆਂ
ਪੁਛਦੈ ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ
‘ਰੱਬ’ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੂਪ ਹੈ ਹੁੰਦਾ
ਜਿੱਥੇ ਘਰ ਆਇਆ ਮਹਿਮਾਨ
“ਸਭੈ ਸਾਂਝੀਵਾਲ ਸਦਾਇਣ”
ਜਿੱਥੇ ਗੁਰੂਆਂ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ
ਲਾਲੋ ਦੇ ਘਰ ਚੱਲ ਕੇ ਆਉਂਦੈ
ਜਿੱਥੇ ਨਾਨਕ ਆਪ ਮਹਾਨ
ਭਾਈਆਂ ਖਾਤਿਰ ਭਾਈ ਜਿੱਥੇ
ਵਾਰਨ ਆਪਣੀ ਜਾਨ
ਬੁੱਲਾ , ਬਾਹੂ , ਵਾਰਿਸ ਜਿੱਥੇ
ਸਦ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਲਾਉਣ
ਬਾਝ ਭਰਾਵਾਂ , ਮਰਦੈ ’ਕੱਲਾ
ਜਿੱਥੇ ਮਿਰਜ਼ਾ ਖ਼ਾਨ
ਧਰਮ ਦੇ ‘ਠੇਕੇਦਾਰ’ ਹੀ ਕਰਦੇ
ਜਿੱਥੇ ਧਰਮਾਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ
ਰੱਬ ਦੇ ਭਗਤ ਹੀ ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ
ਰੱਬ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਢਾਹੁਣ
ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਖੋਲ੍ਹਣ ਹੱਟੀਆਂ
ਜਿੱਥੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੇਚਣ , ਖਾਣ
ਬਾਲਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਜਿੱਥੇ
ਨਾਨਕ ਨਾਲ ਇਕ ਜਾਨ
ਸ਼ੇਖ ਫ਼ਰੀਦ ਤੇ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ
ਸਾਡਾ ਸਭ ਦਾ ਮਾਣ
ਰਿਸ਼ਵਤ ਲੈ ਕੇ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਣ
ਅਤੇ ਜਿੱਤ ਦੀ ਹਾਰ ਕਰਾਉਣ
ਊੜਾ-ਐੜਾ ਭੁੱਲ ਜਾਉ ਕਾਕਾ
ਜਿੱਥੇ ‘ਤੋਤਿਆਂ’ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ
ਲੁੱਚਾ ਜਿੱਥੇ ਸਭ ਤੋਂ ੳ ੱਚਾ
‘ਲੋਕ’ ਕਰਨ ਪ੍ਰਣਾਮ
ਜਿੰਦ-ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰਾ
ਭਾਰਤ ਦੇਸ ਮਹਾਨ

ਬਾਪੂ ! ਮੈਥੋਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ

ਬਾਪੂ ! ਮੈਥੋਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ,
ਮੈਂ , ਬਾਬਾ ਬਣ ਜਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਬਾਬਾ , ਜੇ ਨਾਂ ਬਣ ਸਕਿਆ , ਤਾਂ
ਲੀਡਰ ਹੀ ਬਣ ਜਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਬਾਬੇ , ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ‘ਚ ਰਹਿੰਦੇ ।
ਪੰਜ – ਸੱਤ ਚੇਲੇ ਨਾਲ ਨੇਂ ਬਹਿੰਦੇ ।
ਲੀਡਰ, ਵੀ ਤਾਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ,
ਵੇਖ ਲਈਂ ਤੂੰ , ਚੜ੍ਹਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ।
ਜਿਹੜਾ , ਸੌਖਾ ਕੰਮ ਮਿਲੇਗਾ ,
ਉਹੀਉ ਅਸਾਂ ਬਨਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਇਕੋ ਈ ਸਿੱਕੇ ਦੇ , ਦੋ ਪਹਿਲੂ ,
ਬਾਬਾ , ਲੀਡਰ ਇਕੱਠਾ ਖ੍ਹੇਲੂ ।
ਇਕੋ ਈ , ਮਾਂ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਜਾਏ,
ਇਕ ਹੈ ਰੇਲੂ ਤੇ ਇਕ ਹੈ ਤੇਲੂ ।
ਇਹ ਹੱਸਦੀ – ਵਸਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਉਤੇ ,
ਵਰਤ ਗਿਆ , ਕੀ ਭਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਬਾਬੇ ਦਾ ਪੁੱਤ , ਸੰਤ ਬਣੇਂਗਾ ,
ਜਾਂ ਫਿਰ , ਕੋਈ ਮਹੰਤ ਬਣੇਂਗਾ ।
ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ , ਲੀਡਰ ਦਾ ਪੁੱਤ ,
ਲੋਕਾਂ ਲਈ , ਭਗਵੰਤ ਬਣੇਂਗਾ ।
ਗ਼ੱਲਾਂ – ਬਾਤਾਂ , ਕਰ ਕੇ ਆਪਾਂ ,
ਸੋਹਣਾਂ ਡੰਗ ਟੱਪਾਣਾਂ ਹੈ ।



ਅੱਨਪੜ੍ਹ , ਸੰਤ ਕਹਾਉਂਦੇ ਏਥੇ ।
ਮੱਥਾ , ਨਿੱਤ ਟਿਕਾਉਂਦੇ ਏਥੇ ।
ਬਹੁ – ਲੱਖ਼ੀਆਂ , ਹੀ ਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ,
ਵੇਖੋ ! ਰੋਹਬ , ਜਮਾਉਂਦੇ ਏਥੇ ।
ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ , ਮੈਂ ਬਾਪੂ ਜੀ ,
ਉਚੱ , ਰੁੱਤਬਾ ਪਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਮੈਂ , ਵਢ੍ਹੇ – ਵਢ੍ਹੇ ਦੇ ਕੇ ਭਾਢਨ ।
ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ , ਖਾ ਜਾਣਾਂ ਰਾਢਨ ।
ਇਹੀਉ , ਸੱਚਾ – ਸੌਦਾ ਹੁੰਦਾ ,
ਫ਼ੜ ਕੇ ਮਾਲਾ ਲਾ ਲਊ ਆਸਣ ।
ਜੇ , ਇਹ ਵੇਲਾ , ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ ,
ਤਾਂ ਫ਼ਿਰ ਬਾਪੂ ! ਪਛੱਤਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਮੇਰੇ , ਅਗੇ – ਪਿਛੇ ਹੋਣਗੇ ਚੇਲੇ ।
ਦੀਵਾਨ ਲਗੇਗਾ , ਵਢੇ ਮੇਲੇ ।
ਇਕ ਪਾਸੇ, ਮੇਰੀ ਹਊ ਸਟੇਜ ,
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਨਹਿਲੇ – ਦਹਿਲੇ ।
ਚੀਫ਼ ਮਨਿਸਟਰ ਬਣ ਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ,
ਪੀ ਐਮ ਨਾਲ , ਖਾਣਾਂ ਖਾਣਾਂ ਹੈ ।
ਬਾਪੂ ! ਮੇਰਾ ਜੀ ਕਰਦਾ , ਮੈਂ ,
ਮਨਿਸਟਰ ਹੀ ਬਣ ਜਾਣਾਂ ਹੈ ।
ਇਕ ਦਿਨ , ਬਾਪੂ ! ਵੇਖ ਲਈਂ ਤੂੰ ,
ਮੈਂ ! ਨੇਤਾ , ਬਣ ਜਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਸੁੱਖ਼ਣਾਂ ਸੁੱਖ਼ਦੇ ਅਉਣਗੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਪੇਰੀਂ ਹੱਥ ਲਗਾਉਣਗੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਕਰਨੀਂ ਵਾਲੇ , ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੇ ,
ਉਤੇ , ਫ਼ੁੱਲ ਬਰਸਾਉਣਗੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਢਰਧਾ ਨਾਲ ਚੜ੍ਹਾਉਣਗੇ ਭੇਟਾ ,
ਨਾਲ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾਂ ਬਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਕਰੂੰ ਉਗਰਾਈ ,
ਹੈ , ਸੱਚੀ – ਸੁੱਚੀ ਨੇਕ ਕਮਾਈ ।
ਜੇ ਕੋਈ, ਉਚਾ ਅਹੁਦਾ ਮਿਲਿਆ ,
ਖ਼ਜਾਨੇ. ਦੀ , ਕਰ ਦਊਂ ਤਬਾਹੀ ।
ਸਿਆਸਤ, ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ,ਪਾਪਾ !
ਤੇਰਾ ਈ ਨਾਂ , ਚਮਕਾਣਾਂ ਹੈ ।
।

ਵੇਖੀਂ , ਘੁੱਟਣੇਂ ਬੀਬੀਆਂ ਗੋਡੇ ।
ਨਾਲੇ ਦੇਵੀਆਂ , ਘੁੱਟਣੇਂ ਮੋਢੇ ।
ਬਣ ਮਨਿਸਟਰ , ਡੇਰੇ ਅਉਣੇਂ ,
ਦਾੜ੍ਹੀਆਂ ਵਾਲੇ , ਰੋਡੇ – ਭੋਡੇ ।
ਵੰਡ ਕੇ ਖਾਉ , ਜਢਨ ਮਨਾਉ ,
ਬਾਬੇ ਨੇ ਫ਼ੁਰਮਾਣਾਂ ਹੈ ।
ਹੁਣ ਨਾ , ਮੈਨੂੰ ਰੋਕੀਂ ਬਾਪੂ !
ਮੈਂ ਬਾਬਾ ਬਣ ਜਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਕੁੜੀ , ਕਾਰ ਡਰਾਈਵਰ ਹਊ ।
ਬਾਬੇ ਦੇ ਉਹ ਚਰਨ ਵੀ ਧੌਊ ।
ਝੰਡੀ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਜੇ ਆਏ ,
ਤਾਂ, ਅੱਗੇ ਫ਼ੜ ਕੇ ਥਾਲ ਖਲੋਊ।
ਦੇਣੇਂ ਨੇਂ ਸੱਭਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਤਰ ,
ਤਾਹੀਉਂ ਲੋਕਾਂ ਆਣਾਂ ਹੈ ।

ਚਾਹੇ ਲੀਡਰ ਛੋਟਾ ਮੋਟਾ ਹੋਵੇ।
ਤੇ ਦਿਲ ਦਾ ਕਾਲਾ ਖ਼ੋਟਾ ਹੋਵੇ ।
ਏਸੇ ਤਰਾਂ , ਡੇਰੇ ਦਾ ਬਾਬਾ ,
ਖਾ – ਖਾ ਬਣਿਆਂ ਝੋਟਾ ਹੋਵੇ ।
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਕੋਈ ,
ਆਕੱੜ , ਨਾਲ ਬੁਲਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਏਥੇ , ਕੋਈ ਭਨਿਆਰੇ ਵਾਲਾ ।
ਜਾਂ ਕੋਈ ‘ਸੁਹਲ’ ਨਢਹਿਰੇ ਵਾਲਾ।
ਲੀਡਰ ਜਿਹਨੂੰ , ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ,
ਬਣ ਜਾਏ ਉਹ ਲਿਢਕਾਰੇ ਵਾਲਾ ।
ਬਾਬਾ ! ਸੱਭ ਪੁਆ ਕੇ ਵੋਟਾਂ ,
ਮੈਨੂੰ , ਤੂੰਹੀਂ ਜਿਤਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਬਾਬੇ , ਨੇਤਾ ਬਣਕੇ ਡਾਕੂ ।
ਸੱਭ ਨੂੰ ਫੇਰੀ ਜਾਂਦੇ ਚਾਕੂ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਫਿਰ , ਕੀ ਬਣੂੰਗਾ ,
ਜੇ , ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕੇ ਬਾਪੂ ।
ਤੰਦ ਨਹੀਂ , ਇਹ ਤਾਣੀਂ ਟੁੱਟੀ ,
ਨਾਲੇ ਟੁੱਟਿਆ , ਤਾਣਾਂ ਹੈ ।


ਨਾ ਕੋਈ ਵਿਦਿਆ ਨਾਹੀਂ ਡਿਗਰੀ
ਬਾਬੇ – ਨੇਤਾ ਦੀ ਨਾ ਵਿਗੜੀ ।
ਪੂਛ, ਮਾਰ ਕੇ ਪਏ ਲਬੇੜਨ ,
ਮੱਝ ਬੂਰੀ, ਜਿਉਂ ਲਿਬੜੀ ਤਿਬੜੀ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਤੋਂ ਬਚਿਓ,
ਜੇ ,ਅਪਣਾਂ – ਆਪ ਬਚਾਣਾਂ ਹੈ ।

ਰਾਤ ਚਾਨਣੀ ਏ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ੳਦਾਸ ਹੈ

ਰਾਤ ਚਾਨਣੀ ਏ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ੳਦਾਸ ਹੈ।

ਕੀ ਦਸਾਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਗੀ ਕਿਹੜੀ ਪਿਆਸ ਹੈ?

ਇਕ ਧੁਖਧੁਖੀ ਜਿਹੀ ਅੰਦਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਗੀ ਰਹੀ,

ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਰਹਿਂਦੀ ਹਰਦਮ ਤਲਾਸ਼ ਹੈ।

ਅੱਜ ਕੰਮ ਮੇਰੇ ਆ ਗਾਈਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਹੀ ਤਨਹਾਈਆਂ,

ਨਾ ਵਿਛੜਣ ਦਾ ਕੋਈ ਗ਼ੰਮ ਹੈ ਨਾ ਮਿਲਣੇ ਦੀ ਆਸ ਹੈ

ਜਾਣਾ ਹੈ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਮਗਰ ਰਸਤਾ ਅਣਜਾਣ ਏਂ,

ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੇਰਾ ਹਰਦਮ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ।

ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਸਜਣਾਂ !

ਜੇਹੜਾ ਤੂੰ ਜ਼ਖਮ ਦਿਤਾ ਉਹ ਮੇਰੀ ਪੂੰਜੀ ਮੇਰੀ ਰਾਸ ਹੈ।

ਇਕ ਰੋਜ਼ ਫਿਰ ਮਿਟ ਜਾਣਗੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ,

ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਜਿਥੇ ਮੇਰਾ ਵਾਸ ਹੈ ।

ਤੇਰਾ ਦਰਦ ਢਲਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਗੀਤ ਬਣ ਗਿਆ,

ਇਹ ਗੀਤ ਮਿਰੀ ਹਿਆਤ ਤੇ ਮਿਰੀ ਰੂਹ ਦਾ ਲਬਾਸ ਹੈ।

ਭੇਦ ਅਸੀ਼ ਸਾਰੇ ਕੱਢ ਲੈਣੇ

ਭੇਦ ਅਸੀ਼ ਸਾਰੇ ਕੱਢ ਲੈਣੇ , ਕੰਧਾਂ ਨੂੰ ਲਗ ਗਏ ਕੰਨ ਮਿੱਤਰੋ,

ਸਚ ਧਰਮ ਦੇ ਗੀਤ ਜੋ ਸਾਰੇ ,ਵਿਚ ਟੇਪਾਂ ਹੋ ਗਏ ਬੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦਾ਼ ਕਈ ਵਾਰੀ ,ਕੀੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਗ ਜਾਣ ਖੰਭ ਮਿੱਤਰੋ

ਸਿਆਂਣਪਾ ਦੇ ਤਾਂ ਜਾਲ ਵਿਛਾਤੇ ,ਨਿਤ ਨਵੇਂ ਚੜਾਉ਼ਦੇ ਚੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਜਬਰੀ ਗੱਲਾਂ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ,ਮਾਰ ਦਿਓ ਕਰ ਕੇ ਜੰਗ ਮਿੱਤਰੋ

ਮੁਰੱਮਤੀ ਬੜੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ,ਲੱਭੋ ਕੋਈ ਵਧਦੀਆਂ ਸੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਉਡਣੇ ਨੂੰ ਪੰਛੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ,ਛੇਤੀ ਕੁਤਰੋ ਇਹਦੇ ਖੰਭ ਮਿੱਤਰੋ

ਚੋਗਾ ਪਾ ਕੇ ਇਹਨੂੰ ਟਿਕਾਓ ,ਇਹਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਚੋਗ ਪਸੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਢਿਵਰੀ ਇਹਦੀ ਟਾਇਟ ਕਰੋ ,ਕੋਈ ਲੱਭੋ ਬਹਾਨਾ ਢੰਗ ਮਿੱਤਰੋ

ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਨਹੀ਼ ਜੀਣ ਦੇਣਾ ,ਇਹਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦਿਓ ਤੰਗ ਮਿੱਤਰੋ

ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨੀ ਦੇ ਜੀ ,ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਕਰ ਦਿਓ ਬੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਿਖਾਲ ਦਿਓ , ਝੂਠ ਫਰੇਬ ਤੈ ਦੰਭ ਮਿੱਤਰੋ

ਤੀਲੀ ਲਾ ਹੁਸਿ਼ਆਰੀ ਨਾਲ , ਡੱਬੂ ਨੂੰ ਚਾੜ੍ਹੋ ਕੰਧ ਮਿੱਤਰੋ

ਪਾਉੜੀ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਚੁੱਕ ਲੈਣੀ ,ਕੋਈ ਕਿੱਦਾਂ ਚੜ੍ਹ ਜਾਊ ਕੰਧ ਮਿੱਤਰੋ

ਈਰਖਾ ਅਕਲ ਖਰਾਬ ਕਰੇ, ਭਰਦੀ ਬੇਈਮਾਨੀ ਦਾ ਗੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਦੀਮਾਗ ਤਾਂ ਭਰ ਕੇ ਉੱਛਲਦਾ, ਹੁਣ ਕਿੱਦਾਂ ਲਾਈਏ ਬੰਨ੍ਹ ਮਿੱਤਰੋ

ਬੇਦਰਦੀ ਤੇ ਜ਼ਾਲਮ ਦੁਨਿਆਂ, ਕਰੇ ਜ਼ੁਲਮ ਹੋਵੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਮਿੱਤਰੋ

ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਨੀਚਤਾ ਹੈ , ਹੁੰਦੀ ਸਹਿਨਸ਼ੀਲਤਾ ਮਿੱਤਰੋ

ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਤੂੰ ਡਰਾਇਵ ਕਰ, ਸਿਟੀ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਤੰਗ ਮਿੱਤਰੋ

ਜੇ ਚੈੱਕ ਵਧੀਆ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ, ਹੋਊ ਵੀਕਐ਼ਡ ਤੇ ਫਨ ਮਿੱਤਰੋ

ਸਚ ਬੋਲਣਾ ਗੁਰੂ ਸਿਖਾਇਆ, ਨਾ ਕੋਈ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਸੰਗ ਮਿੱਤਰੋ

ਸਚ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਨਾਉਣੇ ਲਈ, ਸਿੰਘ ਲਿਖਦਾ ਛੰਦ ਮਿੱਤਰੋ

ਪੀੜਾਂ ਵਿਛੜੇ ਸੱਜਣ ਦੀਆਂ

ਪੀੜਾਂ ਵਿਛੜੇ ਸੱਜਣ ਦੀਆਂ, ਇਸ ਪਿੰਡੇ ਉੱਤੇ ਹੰਡਾਉਣਦਾ ਹਾਂ
ਬੁੱਝ ਰਹੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਦੀਵੇ ਨੂੰ, ਹੰਝੂ ਗੰਮ ਦੇ ਪਾ ਕੇ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ

ਉਡੀਕ ਤੇਰੀ ਹੁਣ ਹੋ ਗਈ ਲੰਮੀ, ਕਦ ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਆਊਗੀ
ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ

ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ
ਛੇਤੀ ਆਉਣ ਦੇ ਲਾ ਕੇ ਲਾਰੇ, ਲੰਮੀਆਂ ਵਾਟਾਂ ਤੇ ਤੁਰ ਗਿਆ ਦੂਰ

ਬੀਤੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ, ਅੰਬੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਪੈ ਗਿਆ ਬੂਰ
ਮਿਲਣੇ ਦੀ ਇਹ ਰੁੱਤ ਸੁਹਾਵੀ, ਹਿਜ਼ਰ ਤੇਰੇ’ਚ ਸੁੱਕ ਜਾਊਗੀ

ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ
ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ

ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਦਾ ਮੁੱਲ, ਅੱਜ ਤੱਕ ਸੱਜਣ ਨਾ ਤੱਕ ਸਕਿਆ
ਗੁੱਝਾ ਭੇਦ ਇਹ ਦਿਲ ਚੰਦਰੇ ਦਾ, ਕਹਿ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਦੱਸ ਸਕਿਆ

ਚੁੱਪ ਚਪੀਤੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ, ਪਰਦੇ ਵਿੱਚ ਲੁੱਕ ਜਾਊਗੀ
ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ

ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ
ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਕਿਸੇ ਰਾਹੀਂ ਤਾਈਂ, ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ ਮੈਂ ਨ੍ਹੀਂ

ਇੱਕ ਵਾਰੀਂ ਮਜਬੂਰੀ ਦੱਸ ਦੇ, ਸੱਜਣ ਅੱਜ ਤੱਕ ਆਇਆ ਹੈ ਨ੍ਹੀਂ
ਜਾਨੋਂ ਪਿਆਰਾ ਅੱਜ ਵੀ ਤੂੰ ਏਂ, ਕਬਰ’ਚੋਂ ਰੂਹ ਕੁਰਲਾਊਗੀ

ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ
ਲੱਗਦੈ ਸਜਣਾਂ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਸਾਡੀ, ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੁੱਕ ਜਾਊਗੀ

ਮਾਂ ਵਰਗਾ ਕਿਸ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਮਾਂ ਵਰਗਾ ਕਿਸ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਕੇ ਅੱਥਰੂ

ਮਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਿਸ ਰੋ ਲੈਣਾ ਏ

ਦੁੱਖਾਂ ਮਾਰੀ ਮਾਂ ਵਿਚਾਰੀ

ਸੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਦੀ ਹਰ ਪਲ ਹਾਰੀ

ਤੋਰ ਕੇ ਹੱਥੀ ਪੁੱਤ ਪ੍ਰਦੇਸੀ

ਰਾਹਾਂ ਤੱਕਦੀ ਉਮਰ ਹੈ ਸਾਰੀ

ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਅੱਗੇ ਸਾਰਾ

ਪਿਆਰ ਹੀ ਢੇਰੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਕੇ ਅੱਥਰੂ

ਮਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਿਸ ਰੋ ਲੈਣਾ ਏ

ਨਿੱਤ ਦਿਹਾੜੇ ਮਾਂ ਤਾਂ ਧੀ ਨੂੰ

ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੀ ਏ

ਕੋਠੇ ਜਿੱਠੀ ਜਦ ਹੋ ਜਾਵੇ

ਮਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਉਦੀ ਏ

ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਧੀਏ

ਤੂੰ ਪਰਦੇਸੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਕੇ ਅੱਥਰੂ

ਮਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਿਸ ਰੋ ਲੈਣਾ ਏ

ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਵਾਲਾ ਕਹਿੰਦੇ

ਕਰਜ਼ ਚੁਕਾਇਆ ਜਾਦਾਂ ਨੀ

ਜਿਦਾ ਮਾਂ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਸਭ ਨਾਲ

ਫ਼ਰਜ਼ ਨਿਭਾਇਆ ਜਾਦਾਂ ਨੀ

ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ ਦੇਖੀ ‘ਦਿਲ’ ਨੇ

ਮਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਿਸੇ ਨਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਕੇ ਅੱਥਰੂ

ਮਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਿਸ ਰੋ ਲੈਣਾ ਏ

ਮਾਂ ਵਰਗਾ ਕਿਸ ਹੋ ਜਾਣਾ ਏ

ਦੇਖੋ, ਲਾ ਸੇਧਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨਿਕਲੇ

ਦੇਖੋ, ਲਾ ਸੇਧਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨਿਕਲੇ
ਉਹ ਤਾਂ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ ਦਰਿੰਦਾ ਜਾਂ ਆਦਮੀ ਹੋਵੇ
ਉਹ ਤਾਂ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਲਗਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਕੀ ਫ਼ਰਕ ਜੇ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਮਰ ਜਾਊ
ਉਹ ਤਾਂ ਅੱਤਵਾਦੀ ਬਣਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਮਮਤਾ ਕਰ ਨੰਗੀ ਉਹ ਨੰਗੇ ਦਿਨ ਵਾਂਗੂੰ
ਉਹ ਤਾਂ ਹਵਸ਼ ਬੁਝਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਆਵਾਜ਼ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਖੋਹ ਇਨਸਾਨ ਕੋਲੋਂ
ਰੌਲਾ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਪੁਆਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਖੂਨ ਕੈਂਪ ਲਾ ਉਹ ਖੂਨ ਦਾਨ ਕਰਦੇ
ਉਹ ਖੂਨ ਵਹਾਉਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਬਣ ਰਾਖੇ ਉਹ ਲੱਗਦੇ ਕਰਨ ਰਾਖੀ
ਉਹ ਲੁੱਟਾਂ ਕਰਾਉਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਸਾੜ ਫ਼ੂਕ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਨਿੱਤ
ਉਹ ਅੱਗਾਂ ਮਚਾਉਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਰੰਗ ਧਰਮ ਤੇ ਜਾਤ ਪਾਤ ਉੱਤੇ
ਉਹ ਦੰਗੇ ਕਰਾਉਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਗੁਰੂ ਰਾਮ ਅੱਲਾ ਉਹ ਸਭ ਨੂੰ ਪੂਜਣ
ਉਹ ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥ ਜਲਾਉਣਾ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਆਉ ਅੱਜ ਸਾਰੇ ਰਲ ਸੋਚ ਕਰੀਏ
ਚਾਲਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੋਸ਼ ਕਰੀਏ

ਉਹ ਨੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨਿੱਤ ਨਵਾਂ ਜਾਲ ਬੁਣਦੇ
ਦੁਨੀਆਂ ਜਾਲ਼ ਚ ਫਸਾਉਣਾ ਜਾਣਦੇ ਨੇ

ਐ! ਖ਼ੁਦਾ ਤੇਰੀ ਧਰਤੀ ਤੇ

ਐ! ਖ਼ੁਦਾ ਤੇਰੀ ਧਰਤੀ ਤੇ, ਕੀ ਕਹਿਰ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ
ਆਦਮੀ ਹੀ ਆਦਮੀ ਦੇ, ਵੈਰ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਥਾਂਵਾਂ ਉੱਤੇ ਜਾ ਕੇ
ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਤੇ ਖੂਨ ਖ਼ਰਾਬਾ, ਉਥੇ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਰਾਮ ਨਾਮ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਖੰਭ ਲਾ ਕੇ ਉੱਡ ਗਿਆ
ਸ਼ੈਤਾਨ ਦਾ ਦਿਲਾਂ ਉੱਤੇ, ਦੇਖੋ ਰਾਜ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਲੜ੍ਹ ਰਹੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਲੋਕ, ਇੱਕ ਤੇਰੇ ਹੀ ਨਾਂ ਉੱਤੇ
ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਿਮ ਸਿੱਖ ਦਾ, ਫ਼ਸਾਦ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਨੰਗਿਆਂ ਤੇ ਭੁੱਖਿਆਂ ਲਈ, ਅੰਨ ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਨਹੀਂ
ਐਟਮੀਂ ਬਾਰੂਦ ਸਾਰੇ, ਇੱਕਠਾ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਮਰ ਰਹੇ ਨੇ ਲੋਕ, ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ
ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਟਾਈਟਲ, ਆਮ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਇਕੋ ਨਾਮ ਇਕੋ ਰੂਪ, ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾਂ ਤੂੰ
ਤੇਰੇ ਹੀ ਨਾਮ ਪਿੱਛੇ, ਦੇਖ ਰੌਲਾ ਪਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ ਲੋਕ, ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ
ਹਰ ਬੰਦਾ ਬੇਈਮਾਨ, ਖ਼ੁਦਗ਼ਰਜ਼ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਕੀ ਫ਼ਰਕ ਮੰਦਿਰ ਮਸਜਿਦ ਤੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਵਿੱਚ
ਤੇਰੇ ਹੀ ਨਾ ਤੇ ਕੋਈ, ਢਾਈ ਬਣਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਖ਼ੂਨ ਹੀ ਖ਼ੂਨ ਹੈ, ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਦੇਖ ਲਉ
ਰੰਗ ਹੁਣ ਧਰਤੀ ਦਾ ਵੀ, ਲਾਲ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਤੇਰੀ ਹੀ ਲੀਲਾ ਇਹ, ਤੇਰਾ ਹੀ ਭਾਣਾ ਹੈ
ਸੱਚ ਹਰ ਥਾਂ ਸੂਲੀ, ਟੰਗ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਲੋੜ ਹੈ ਦਾਤਾ ਕਿਸੇ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਅਵਤਾਰ ਦੀ
ਲੋੜ ਹੈ ਉਸ ਹਵਾ ਦੀ, ਜੋ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਠਾਰਦੀ

ਲੋੜ ਹੈ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੇ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਕਿਉਂਕਿ ਜ਼ੁਲ਼ਮ ਦੀ ਮਾਰ ਹੇਠ, ਹਰ ਕੋਈ ਰੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਉਠਾਈ ਸੀ ਆਵਾਜ਼ ‘ਦਾਤਾ’, ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਤੂੰ ਵੀ
ਏਤੀ ਮਾਰ ਪਈ ਕੁਰਲਾਣੈ, ਤੋ ਵੱਧ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਠਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਸੜ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਸੂਲਾਂ ਉਪੱਰ ਆਸ਼ਿਕ ਸੌਂ ਜਾਣ, ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਛਾਲੇ ਹੋ ਜਾਣ
ਜਾਨ ਦੀ ਕੀ ਪਰਵਾਹ ਹੁੰਦੀ, ਯਾਰ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਜਦ ਬਹਿ ਗਿਆ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਠਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਸੜ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਹੁਣ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ, ਯਾਰ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗ ਜਾਣਾ
ਬੁਲ੍ਹੇ ਵਾਂਗਰ ਹੋ ਜਾ ਜਿਸ ਨੇ, ਨੱਚ ਕੇ ਯਾਰ ਮਨਾ ਲਿਆ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਠਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਸੜ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਤੇਰੀ ਖਾਤਿਰ ਸਭ ਗਵਾਇਆ, ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੱਥਾ ਲਾਇਆ
ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾ ਮੰਨੀ, ਬਾਹਰ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਠਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਸੜ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਜਿੱਤੀ ਬਾਜ਼ੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਹਰ ਗਏ, ਤੇਰੇ ਭਾਣੇ ਜਿਊਂਦੇ ਮਰ ਗਏ
ਤੂੰ ਜਾਣੇ ਨਾ ਜਾਣੇ, ਜ਼ਿੰਦ ਵੇਚ ਕੇ ਯਾਰ ਬਚਾ ਲਿਆ

ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਖੇਡ ਨਿਰਾਲੀ ਖੇਡੀ, ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਠਰ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ
ਬਾਹਰੋਂ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਸੀ, ਅੰਦਰ ਸੜ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ

ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਗੁਬਾਰ ਜਿਹਾ ਪਲ ਰਿਹਾ

ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਗੁਬਾਰ ਜਿਹਾ ਪਲ ਰਿਹਾ
ਆਦਮੀ ਹੀ ਆਦਮੀ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਛੁਪਾ ਕੇ ਚਲ ਰਿਹਾ

ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ ਸੜਕਾਂ ਕੀ
ਹਰ ਗਲੀ ਧੁੱਖ ਰਹੀ ਤੇ ਹਰ ਚੌਂਕ ਬਲ ਰਿਹਾ

ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚ ਆਏ ਕਿਸੇ ਬੇ-ਵਕਤ ਤੂਫਾਨ ਵਾਂਗ
ਮਾਸੂਮਾਂ ਉੱਤੇ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਦਾ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇਖੋ ਚਲ ਰਿਹਾ

ਝਾਕਦੇ ਕੀ ਰੂਸ ਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਵੱਲ ਵਿਗਿਆਨੀਉ
ਐਟਮ ਦਾ ਮਸਾਲਾ ਤੁਹਾਡੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਫ਼ਲ ਰਿਹਾ

ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚਲੇ ਸੂਰਜਾਂ ਨੂੰ ਠੰਢਾਂ ਪਾਉਣ ਵਾਲਿਉ
ਧਰਤੀ ਦਾ ਚੰਦਰਮਾ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਿਹਰੇ ਬਲ ਰਿਹਾ

ਝੰਡਿਆਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲਾਂ ਤੇ ਗੁੰਬਦਾਂ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾ ਕੇ
ਹਰ ਲੀਡਰ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਚਾਲ ਆਪਣੀ ਚਲ ਰਿਹਾ

ਨਫ਼ਰਤ ਵਾਲੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਦਾਗ਼ੀ ਜਾਉ ਗੋਲੀਆਂ
ਸੋਚੋ ਕਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਿਆਰ ਸੀ ਪਲ ਰਿਹਾ

ਇੱਕਠੇ ਹੋ ਕੇ ਦੋਸਤੋ ਹਿਸਾਬ ਆਪਾਂ ਮੰਗੀਏ
ਬਾਰੂਦ ਵੱਟੇ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ ਜਿਹੜਾ ਚਲ ਰਿਹਾ

ਪਿਆਰ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਅੱਗ ਉਹ ਬੁਝਾ ਦੇਈਏ
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਜਿਸ ਨਾਲ ਜਲ ਰਿਹਾ

ਤੁਹਾਡੇ ਕਈ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਉੱਤਰ ਜਨਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਤੁਹਾਡੇ ਕਈ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਉੱਤਰ ਜਨਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੱਸਦਾ ਗਾਂਉਂਦਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਸਿਕੰਦਰ ਵਾਂਗ ਜਿਉੁਣਾ ਤਾਂ ਸੌਖਾ ਹੈ
ਐੈਪਰ ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਪੋਰਸ ਵਾਂਗੂਂ ਜਵਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਉੁਹ ਜਦ ਪੁੱਛਦੇ ਤੁਹਾਡਾ ਹਾਲ ਕਿਵੇਂ ਇਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਕਰਜ਼ ਚੜ ਜਾਵੇ ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਅਸੀਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਕਦੇ ਉੁਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਗੁਲਦਸਤੇ
ਦੇਖੋ ਅਜ ਦਾ ਆਲਮ ਸੁੱਕਾ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਰਹਿਣੀ ਆਰਜ਼ੂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਬਰ ਦੇ ਰਸਤਿਆਂ ਤੀਕਰ
ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੋਏੇ ਤਾਂ ਚਿਹਰੇ ਉੁਤੇ ਨਕਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਬਹੁਤੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਦਾ ਬਟਵਾਰਾ ਇੰਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪੱਕਾ
ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਸਤਲੁਜ ਉੁਹਤੋਂ ਝਨਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਜਹਾਲਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਜਿੰਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਤੇ ਕਾਬਜ
ਚਾਹੇ ਖੈਰ ਮੰਗਣ ਇਲਮ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ।

ਸੱਸੀ ਵਾਂਗ ਜਿਸ ਦਿਨ ਭੱਟਕ ਜਾਵਾਂਗੇ ਥਲਾਂ ਅੰਦਰ
ਹਮਦਰਦਾਂ ਸਾਡਿਆਂ ਤੋਂ ਕਤਰਾ ਵੀ ਆਬ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੇ ਵੀ ਨਿਕਲਾਂਗੇ ਕੋਈ ਪੈਗਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ

ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੇ ਵੀ ਨਿਕਲਾਂਗੇ ਕੋਈ ਪੈਗਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ
ਦੁਰਕਾਰਾਂਗੇ ਝੂਠ ਨੂੰ ਸੱਚ ਨੂੰ ਹੀ ਸਲਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਬੇਵਫਾ ਉਹ ਕੌਣ ਸੀ ਆਖਿਰ ?
ਸਿਰਫ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਹੀ ਅਸੀਂ ਇਲਜਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਤੂੰ ਸੌਂ ਜਾਂਵੀਂ ਜਦੋਂ ਮਰਜੀ
ਇਕੱਠੇ ਸਫਰ ਤੇ ਨਿਕਲੇ ਤੈਨੂੰ ਆਰਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਕਿੰਨਾ ਭਟਕੇ ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੀਕ ਇਸਦੇ ਲੱਗ ਕੇ ਆਖੇ
ਦਿਲ ਦਾ ਅੱਥਰਾ ਘੋੜਾ ਇਸਨੂੰ ਲਗਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਮੌਸਮ ਵਫਾ ਕਰੇ ਨਾ ਕਰੇ ਇਹ ਓਸਦੀ ਮਰਜੀ
ਇਸ ਕਲਮ ਤੋ ਤਾਜ਼ਾ ਇਕ ਹੋਰ ਕਲਾਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਮੁੱਢੋਂ ਅਗਾਜ਼ ਰਿਹਾ ਫਿੱਕਾ ਭਾਂਵੇਂ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ
ਇਸ ਨੂੰ ਖੂਬਸੂਰਤ ਆਖਰੀ ਅੰਜਾਂਮ ਦੇਵਾਂਗੇ ।

ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਅਜਕਲ ਚਿਹਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ

ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਅਜਕਲ ਚਿਹਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਥੋੜਾ ਥੋੜਾ ਚਾਨਣ ਬਹੁਤ ਹਨੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਹਾਲੇ ਰੁੱਤਾਂ ਆਈਆਂ ਨਾਹੀਂ ਸਾਂਝਾਂ ਪਾਉਣ ਦੀਆਂ,

ਹਾਲੇ ਆਪਾਂ ਅੰਦਰ ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਡਰ ਨਾਂ ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਹੈ ਭਾਗਭਰੀ,

ਏਸੇ ਰਾਤ ਦੀ ਕੁੱਖ ‘ਚ ਇੱਕ ਸਵੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਪੱਥਰ ਦੇ ਵਿਚ ਅੱਗ ਤੇ ਅੱਗ ‘ਚ ਤਪਸ਼ ਜਿਵੇਂ ਵੱਸੇ,

ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਅੰਦਰ ਪਿਆਰ ਇਹ ਤੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਹਾਕਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਕੌਣ ਬੁਲਾਵੇ ਮੈਨੂੰ ਏਥੇ ਵੀ,

ਕੀ ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਅੰਦਰ ਵੀ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਉਹ ਹੀ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚੋਂ ਭਾਲ ਲਿਆਵੇਗਾ ਚੰਦਨ,

ਧੁਰ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਜਾਣ ਦਾ ਜਿਸ ਵਿਚ ਜੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

‘ਅੰਮ੍ਰਿਤ’ ਨਾ ਦੇ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਵੇਂ ਯਾਰਾ,

ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਰਦ ਬਥੇਰਾ ਛਿਪਿਆ ਹੈ।

ਵਕਤ ਸੰਗ ਚਲ ਮੁਸਾਫਿਰ ਵਕਤ ਨੇ ਰੁਕਣਾ ਨਹੀਂ

ਵਕਤ ਸੰਗ ਚਲ ਮੁਸਾਫਿਰ ਵਕਤ ਨੇ ਰੁਕਣਾ ਨਹੀਂ।

ਮੰਜ਼ਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਵੀ ਸਫ਼ਰ ਤੇਰਾ ਮੁੱਕਣਾ ਨਹੀਂ

ਧੀਏ ਫੁੱਲ ਕੱਢਣਾ,ਕੱਢਣਾ ਸਲੀਕੇ ਨਾਲ ,

ਰੀਝ ਨਾਲ ਵਰਨਾ ਕਿਸੇ ਏਸਨੂੰ ਤੱਕਣਾ ਨਹੀਂ

ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਇਕ ਕਿਆਰੀ ਬਣਾਵਾਂ,

ਮਹਿਕ ਨੇ ਮਗਰ ਹਝੂੰ ਹਉਕਿਆਂ ਨੂੰ ਡੱਕਣਾ ਨਹੀਂ

ਮੈਰਾਥਨ ਦੋੜ ਲਈ ਹਰ ਕੋਈ ਦੋੜ ਰਿਹਾ,

ਡਿੱਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਚੁੱਕਣਾ ਨਹੀਂ।

ਐ ਹਨੇਰੇ ਕਦ ਤਕ ਦੇ ਸਕੇਂਗਾ ਧੁੰਸਲਕਾ ,

ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਸੂਰਜ ਰੁੱਕਣਾ ਨਹੀਂ।

ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ਭਾਵੇਂ ਹੈ ਬੜਾ,

ਸਾਂਝ ਦੇ ਸਾਹਵੇ ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਟਿੱਕਣਾ ਨਹੀਂ।

ਕੁੱਝ ਗਿਲੇ ਮੇਰੇ ਕੁੱਝ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੇਰੇ ਹੋਣਗੇ

ਕੁੱਝ ਗਿਲੇ ਮੇਰੇ ਕੁੱਝ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੇਰੇ ਹੋਣਗੇ।
ਮਿਲਕੇ ਬੈਠਿਆਂ ਹੀ ਯਾਰਾ ਨਿਬੇੜੇ ਹੋਣਗੇ।

ਅੱਜ ਕੱਲਾ ਹਾਂ ਰੋਹੀ ਦੇ ਰੁੱਖ ਵਾਂਗ ਭਾਵੇਂ,
ਦਿਨ ਫਿਰਨਗੇ ਕਦੇ ਯਾਰ ਬਥੇਰੇ ਹੋਣਗੇ ।

ਜਨਤਾ ਲੁੱਟ ਨੂੰ ਸਹੇਗੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ,
ਛੇਤੀ ਹੀ ਚਿੜੀਆ ਨੇ ਬਾਜ ਘੇਰੇ ਹੋਣਗੇ।

ਜਖ਼ਮ ਹਾਦਸੇ ਦੇ ਭਰੇ ਨਹੀਂ ਹਰੇ ਨੇ ਅਜੇ
ਲਗਦੈ ਹਰ ਸਾਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਚੇੜੇ ਹੋਣਗੇ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਗੁਮਾਨ ਜੋ ਆਪਣੀ ਸਿਆਹੀ ਦਾ
ਟੁੱਟ ਜਾਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਸੋਨ ਸਵੇਰੇ ਹੋਣਗੇ।

ਆਇਆ ਹੈ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ

ਆਇਆ ਹੈ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ, ਸਜਰੀ ਸਲੋਨੀ ਬਹਾਰ ਬਣਕੇ।
ਆਓ ਉਸਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਹੀਏ, ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਉਸ ਲਈ ਹਾਰ ਬਣਕੇ।
ਝੂਮਿਆ ਏ ਬੂਟਾ ਬੂਟਾ, ਖਿੜ ਪਏ ਨੇ ਫੁੱਲ ਵੀ,
ਮਹਿਕ ਉੱਠਿਆ ਚਮਨ ਕੋਈ, ਬਰਸਿਆ ਏ ਫ਼ੁਹਾਰ ਬਣਕੇ।
ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ ਹਵਾ ਦੀ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਆਵੇ ਉਹਦੇ ਬਦਨ ਚੋਂ,
ਮਦਹੋਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਆਲਮ, ਉਹ ਛਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਖ਼ੁਮਾਰ ਬਣਕੇ।
ਸੂਰਤ ਉਸਦੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ, ਸੀਰਤ ਦਾ ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ,
ਮਾਲੂਮ ਕਰ ਲਓ ਆਇਆ ਹੈ ਉਹ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਜਾਂ ਫਿਰ ਯਾਰ ਬਣਕੇ।
ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਹੈ ਗੱਲ ਨਾ ਰਹਿਜੇ, ਅਣਕਹੀ ਅਣਸੁਣੀ,
ਆ ਜਾਏ ਦਿਲ ਦਾ ਜ਼ੁਬਾਨ ਉੱਤੇ, ਰਾਜ਼ ਸਭ ਇਜ਼ਹਾਰ ਬਣਕੇ।
ਨਾਜ਼ ਕਰੇ ਜਿਸ ਤੇ ਜ਼ਮਾਨਾ, ਮਾਣ ਕਰੇ ਦੋਸਤੀ ਵੀ,
ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਿਓ ਯਾਰੋ, ਐਦਾਂ ਦੇ ਦਿਲਦਾਰ ਬਣਕੇ।
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਸਜੇ ਮਹਿਫ਼ਲ, ਇਸ ਤਰਾਂ ਐ ਦੋਸਤਾ,

ਕੱਲ ਵਾਲਾ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਲੱਭਦਾ

ਕੱਲ ਵਾਲਾ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਲੱਭਦਾ।
ਛੇਵਾਂ ਦਰਿਆ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਵੱਗਦਾ।

ਭੁੱਕੀ, ਡੋਡੇ,ਫੀਮ,ਹੁਣ ਚੱਲ ਪਈ ਕੋਕੀਨ,
ਖਾਂਦੇ ਨਾ ਖੁਰਾਕਾਂ ਹੋਗੇ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ।
ਬੁੱਲਾਂ ਥੱਲੇ ਸਦਾ ਹੀ ਤੰਬਾਕੂ ਰੱਖਦੇ,
ਸਿਗਰਟਾਂ ਤੇ ਬੀੜੀਆਂ ਨਾ ਪੀਣੋ ਝੱਕਦੇ,
ਰਿਹਾ ਨਾ ਖਿਆਲ ਵੱਡਿਆਂ ਦੀ ਪੱਗ ਦਾ।

ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਹਾਲ ਜੀ,
ਛੋਟੇ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਚੱਲੇ ਇੱਕੋ ਚਾਲ ਜੀ,
ਨਸ਼ੇ ਬਿਨਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਾ ਅੱਖ ਖੁੱਲਦੀ,
ਜਾਂਦੀ ਏ ਜਵਾਨੀ ਨਸ਼ਿਆਂ ‘ਚ ਰੁੱਲਦੀ,
ਅੱਲੜਾਂ ਜਵਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਜਾਏ ਠੱਗਦਾ।

ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਕਰਤੇ ਖਰਾਬ ਗੱਭਰੂ,
ਟੀਕੇ ਲਾਉਣ ਨਾਲੇ ਪੀਣ ਸ਼ਰਾਬ ਗੱਭਰੂ,
ਰਹੀ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦ ਜਾਨ ਜੀ,
ਕੰਮ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਹੱਥ ਲਾਨ ਜੀ,
ਵਿਹਲੜਾਂ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂਓ ਦੀਵਾ ਜੱਗਦਾ।

ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋ ਦੇਸ਼ ਨਾ ਪੰਜਾਬ ਰਹਿ ਗਿਆ,
ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਫੁੱਲ ਨਾ ਗੁਲਾਬ ਰਹਿ ਗਿਆ,
ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਵਪਾਰੀਆਂ ਦਾ ਬੇੜਾ ਬਹਿ ਗਿਆ,
ਗਾਮਾ ਭਲਵਾਨ ਨਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਢਹਿ ਗਿਆ,
ਖੋਰੇ ਜਾਂਦਾ ਕਿਸਦਾ ਸਰਾਪ ਲੱਗਦਾ।
ਛੇਵਾਂ ਦਰਿਆ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਵੱਗਦਾ।
ਕੱਲ ਵਾਲਾ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਲੱਭਦਾ।

ਜਾਗ ਸਿੰਘਾ ਜਾਗ ਬਈ

ਜਾਗ ਸਿੰਘਾ ਜਾਗ ਬਈ

ਹੁਣ ਜਾਗੋ ਆਈਆ

ਜਾਗਣ ਤੇਰੇ ਭਾਗ ਬਈ

ਹੁਣ ਜਾਗੋ ਆਈਆ।

ਤੂੰ ਸੁਤਾਂ ਏਂ ਲੰਬੀਆਂ ਤਾਂਣੀ

ਚੋਰਾਂ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਚੰਬੜੀ ਢਾਣੀ

ਰਾਜ ਧਰਮ ਦਿਆਂ ਠੇਕੇਦਾਰਾਂ

ਪਾ ਲਈ ਏ ਗਲਵਕੜੀ ਜਾਣੀ

ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪੂਰਕ ਬਣਕੇ

ਲੁਟ ਕਰਨ ਦੀ ਨੀਤੀ ਠਾਣੀ

ਡੇਰੇਦਾਰਾਂ ਸਾਧਾਂ ਸੰਤਾ

ਚੰਗੀ ਧੁੰਮ ਮਚਾਈਆ

ਨਰਕ ਸੁਰਗ ਦੀ ਕਲਪਤ ਬਾਰੀ

ਸਾਧਾਂ ਨੇ ਅਸਮਾਨੀ ਚ੍ਹਾੜੀ

ਸਿਧੇ ਸਾਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇਸ

ਡਰ ਲਾਲਚ ਨੇ ਅਕਲ ਹੈ ਮਾਰੀ

ਧਰਮ ਕਰਮ ਸਭ ਬਿਜ਼ਨਸ ਬਣਿਆਂ

ਕੱਛਾਂ ਮਾਰੇ ਅੱਜ ਪੁਜਾਰੀ

ਸਭ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਧਰਮਸਥਾਨੀ

ਸੇਲ ਪਾਠਾਂ ਦੀ ਲਾਈਆ

ਤੋਤੇ ਵਾਂਗੂ ਸਿਖਿਆ ਰਟਦੇ

ਸਮਝ ਅਮਲ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵਟਦੇ

ਗਿਣ ਮਿਣ ਕੇ ਇਹ ਰਬ ਧਿਆਂਉਦੇ

ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਤੋਂ ਕਦੇ ਨਾਂ ਹਟਦੇ

ਮਜ਼ਹਬਾਂ ਵਾਲਾ ਰੌਲਾ ਪਾਕੇ

ਜਾਂਦੇ ਧਰਮ ਦੀ ਹੀ ਜੜ ਪਟਦੇ

ਵਹਿਮਾਂ ਭਰਮਾਂ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ

ਜਿੰਦਗੀ ਨਰਕ ਬਣਾਈਆ

ਉੱਠੋ ਸਿੰਘੋ ਲਾ ਜੈਕਾਰੇ

ਸਿਖੀ ਸਭਨੂੰ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰੇ

ਬਾਣੀ ਗੁਰੂ ,ਗੁਰੂ ਹੈ ਬਾਣੀਂ

ਵਿੱਚ ਬਾਣੀਂ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਰੇ

ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਕਸਵਟੀ ਤੇ

ਸੁਧਰਨ ਲਈ ਇਤਿਹਾਸ ਪੁਕਾਰੇ

ਗਿਆਂਨ ਵਿਹੂਣੇ ਸ਼ਰਧਾਵਾਨਾਂ

ਬੜੀ ਮਿਲਾਵਟਿ ਪਾਈਆ।

ਗੁਰੂ ਗਰੰਥ ਦੇ ਲਗਜੋ ਚਰਨੀ

ਬਾਣੀ ਸਿੱਖੋ ਆਪੇ ਪੜ੍ਰਨੀ

ਗੁਰ ਸ੍ਹਿਖਆ ਨੂੰ ਸਮਝਕੇ ਆਪਣੇ

ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਧਾਰਨ ਕਰਨੀ

ਅਮ੍ਰਿਤ ਰੂਪੀ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ

ਹਰ ਸਾਹ ਦੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਹੈ ਭਰਨੀ

ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬਾਣੀ

ਕਰਦੀ ਦੂਣ ਸਵਾਂਈਆ

ਬਈ ਹੁਣ ਜਾਗੋ ਆਈਆ

ਜਾਗ ਸਿੰਘਾ ਜਾਗ ਬਈ

ਹੁਣ ਜਾਗੋ ਆਈਆ

ਜਾਗਣ ਤੇਰੇ ਭਾਗ ਬਈ

ਹੁਣ ਜਾਗੋ ਆਈਆ

ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਕਿੰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਹੈ ਕਰ ਗਿਆ

ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਕਿੰਨੀ ਤਰੱਕੀ ਹੈ ਕਰ ਗਿਆ,

ਨੇਤਾ ਜੀ ਦੇ ਬੋਲ ਕਰ ਰਹੇ ਬਿਆਨ ਨੇ,

ਪਰ ਏ ਹਾਲਾਤ ਕਿਉਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੇ,

ਫਿਰ ਇਸ ਆਮ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਨੇ

ਬਿਜਲੀ ਮੁਫਤ, ਪਾਣੀ ਮੁਫਤ,

ਅਨਾਜ ਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਸਿਰ ਅਸਮਾਨ ਨੇ,

ਆਂਕੜੇ ਦਸ ਰਹੇ ਰਿਕਾਰਡ ਹੋਈ ਪੈਦਾਵਾਰ ਏ,

ਪਰ ਨੋਕਰੀ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਕਿਰਸਾਨ ਏ,

ਮੇਲਿਆਂ ਦੀ ਰੌਣਕ ਖੋਹ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਬੰਬ ਧਮਾਕੇ,

ਮੰਦਹਾਲੀ ਨਾਲ ਪਏ ਅੱਜ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸੁਨਸਾਨ ਨੇ,

ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਪਦੇ ਆਂਕੜੇ ਕਰ ਰਹੇ,

ਮੇਰੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਦਾ ਗੁਣਗਾਨ ਨੇ

ਰੱਬ ਜਾਂ ਸੱਜਣ ਦਾ ਪੱਲਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜੇ ਫੜ ਲਈਏ

ਰੱਬ ਜਾਂ ਸੱਜਣ ਦਾ ਪੱਲਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜੇ ਫੜ ਲਈਏ
ਮਰਦੇ ਮਰ ਜਾਈਏ ਬੇਸ਼ੱਕ ਪੱਲਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ ਦਾ
ਤੀਲਾ ਤੀਲਾ ਜੋੜਕੇ ਜਿੱਥੇ ਆਲ੍ਹਣਾ ਪਾਅ ਲਈਏ
ਨਹੀਂ ਲੋਕਾਂ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗਕੇ ਉਹ ਟਹਿਣਾ ਵੱਡੀ ਦਾ
ਜਿੰਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਰੱਬ ਨੇ ਸੱਜਣਾ ਉਸੇ ਚੋ ਰਾਜੀ ਰਹਿ
ਵਾਂਗ ਮੰਗਤਿਆਂ ਲੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਪੱਲਾ ਨਹੀਂ ਅੱਡੀ ਦਾ
ਜਦੋਂ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਭੁਲਾਕੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਯਾਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਕਰ ਚੇਤੇ ਪੁਰਾਣਾ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵੈਰ ਨਹੀਂ ਕੱਢੀ ਦਾ
ਚੰਗੇ ਮੰਦੇ ਸਭ ਸੱਜਣਾ ਵੇ ਉਸ ਰੱਬ ਦੇ ਹੀ ਬੰਦੇ ਨੇ
ਲੱਖ ਮਾੜਾ ਕੋਈ ਹੋਵੇ ਸਦਾ ਉਸਦਾ ਪਰਦਾ ਕੱਜੀ ਦਾ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਫੂਕ ਚੋ ਆਕੇ ਜੇ ਛੇੜ ਲਈਏ ਨਾਂਗਾਂ ਨੂੰ
ਵਾਂਗ ਕਾਇਰਾਂ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਪਿੱਠ ਵਿਖਾਕੇ ਭੱਜੀ ਦਾ
ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਮੁਟਿਆਰ ਸਿ਼ੰਗਾਰ ਨਾਲ ਜੱਚਦੀ ਹੈ
ਕੁਆਰੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਲੱਗੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਸੱਜੀ ਦਾ
ਮਾਰ ਮਾਰਕੇ ਠੱਗੀਆਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਮਹਿਲ ਬਨਾਲੈ ਤੂੰ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਤਾਂ ਡੋਬੇਗਾ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਪੈਸਾ ਠੱਗੀ ਦਾ
ਔਖੇ ਨੇ ਇਸ ਜਗਤ ਤੇ ਸੱਚੇ ਬੇਲੀ ਯਾਰ ਕਮਾਉਣੇ
ਝੂਠੀ ਬੇਲੀ ਯਾਰ ਹਰ ਗਲੀ ਦੇ ਮੋੜ ਤੇ ਲੱਭੀ ਦਾ
ਚੁਗਲੀ ਲਾਕੇ ਘਰ ਉਜਾੜਨ ਵਾਲੇ ਜੱਗ ਤੇ ਬਥੇਰੇ ਨੇ
ਖੁਦ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਨਾਲ ਸੋਚ ਕਿਸੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਦਾ
ਜੁਬਾਨ ਤੇ ਰੱਖੀਏ ਕਾਬੂ ਇਹ ਪੁਆੜੈ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ
ਜੋੜ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ ਜੁਬਾਨ ਨਾਲ ਟੁੱਟੀ ਹੱਡੀ ਦਾ

ਐਨਾ ਤੰਗ ਨੇ ਜੰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਨੇਤਾ

ਐਨਾ ਤੰਗ ਨੇ ਜੰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਨੇਤਾ

ਕੁਰਸੀ ਪਿੱਛੇ ਦੇਖੇ ਮੈ ਲੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਸਰਾਧਾਂ ਚੋ ਜਿਵੇਂ ਕਾਂ ਨੇ ਰੋਲਾ ਪਾਉਦੇ

ਕੰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਖਾਣ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਜਦ ਵੋਟਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਖੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਨੇ ਨੇੜੇ ਦਿਨ ਵੋਟਾਂ ਦੇ ਆਉਂਦੇ

ਕੀਤੇ ਹੋਵਣ ਭਾਵੇ ਨਾ ਕੀਤੇ ਹੋਵਣ ਕੰਮ

ਫਿਰ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੇ ਅਹਿਸਾਨ ਜਤਾਉਂਦੇ

ਜੀ ਜੀ ਕਰਕੇ ਪੈਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਫੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਵੋਟ ਪਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਪਾਵੇ

ਨਹੀ ਤਾਂ ਦੇ ਕੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਕੇ

ਫਿਰ ਵੋਟਰ ਤੋਂ ਵੋਟ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਪੁਆਵੇ

ਵੇਖੇ ਵਿਰੋਧੀ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਭਾਸ਼ਣ ਦੂਜੇ ਦੀ ਖੋਲਣ ਪੋਲ

ਕੀ ਝੂਠ ਕੀ ਸੱਚ ਹੈ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਲੋਕਾਂ

ਤਾਂਈ ਜੋ ਵੀ ਸਟੇਜ ਤੇ ਬੋਲਦੇ ਲੀਡਰ ਬੋਲ

ਸਭ ਝੂਠ ਜੋ ਲਿਖਿਆ ਭਾਸ਼ਣ ਪੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਵੋਟਾਂ ਪੈਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜਦ ਹੋਣੀ ਗਿਣਤੀ ਹੋਵੇ

ਕਿਤੇ ਮੈਂ ਨਾ ਹਾਰ ਜਾਵਾਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ

ਉੱਤੋਂ ਹਾਸਾ ਦਿਲ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਰੋਵੇ

ਪੰਜੀ ਸਾਲੀ ਕੜਿਕੀ ਚੋ ਨੇ ਅੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਸਹੁੰ ਚੁੱਕਦੇ ਨੇ ਜਦ ਇਹ ਮੰਤਰੀ ਬਣਕੇ

ਸਵਿਧਾਨ ਨੂੰ ਕਰਨ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਇਹ ਦੇਸ਼

ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦਾ ਤਾਣਾ ਤਣਕੇ

ਦੇਖੇ ਗੁੰਡਾ ਗਰਦੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਦੇ ਨੇਤਾ

ਉੱਠੋ ਨੇਤਾ ਜੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਵੋ

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕਦਮ ਨਾਲ ਤਾਂ ਕਦਮ ਮਿਲਾਵੋ

ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਭੂਮੀ ਤੇ ਨਾ ਕਹਿਰ ਕਮਾਵੋ

ਚੰਗੇ ਬਣੋ ਤੇ ਨਾ ਲੋਕਾਂ ਤੋ ਬੁਰੇ ਕਹਾਵੋ

ਜਦੋਂ ਜਾਗਾਂ ਉਦੋ ਸਵੇਰਾ ਮੈਂ ਚੜਦੇ ਵੇਖਾਂ

ਐਨਾਂ ਤੰਗ ਨੇ ਜੰਤਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਨੇਤਾ

ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਮੇਲਾ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰਾ

ਤਕੜੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਬਹੁਤਾ ਮਾਣ ਨਾ ਐਂਵੇ ਕਰੀਏ
ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਦੀ ਬੇ ਅਵਾਜ਼ ਡਾਂਗ ਕੋਲੋ ਸਦਾ ਡਰੀਏ
ਜਦੋਂ ਵਕਤ ਪੂਰਾ ਹੋਵੇ ਸਰੀਰ ਕੱਚ ਵਾਂਗ ਟੁੱਟਦਾ

ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋ ਕਦੇ ਖੋਈਦਾ ਨਹੀ ਟੁੱਕ ਬਈ
ਮਰ ਜਾਈਏ ਬੇਸ਼ੱਕ ਪਰ ਸਹਾਰ ਲਈਏ ਭੁੱਖ ਬਈ
ਮਾਰੀਏ ਨਾ ਮੇਹਣਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਭੁੱਖ ਦਾ

ਪੁੱਛੇ ਬਿਨਾਂ ਬੇਗਾਨੀ ਕੰਧ ਜਾਂ ਪੌੜੀ ਤੇ ਨਾ ਚੜੀਏ
ਪਰਾਈ ਜਮੀਨ ਜਾਂ ਤੀਂਵੀ ਪਿੱਛੇ ਕਦੇ ਨਾ ਲੜੀਏ
ਚਾਰਾਂ ਪਿੱਛੇ ਛੇੜਿਆ ਜੋ ਜੰਗ ਰੋਕਿਆਂ ਨਾ ਰੁੱਕਦਾ

ਬੰਦਾ ਮਾੜਾ ਜੋ ਹਰੇਕ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚੋ ਆ ਜਾਵੇ
ਮਾੜੀ ਤੀਂਵੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰ ਚੋ ਪੁਆੜੇ ਪਾ ਜਾਵੇ
ਵੇਖ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੁੱਖੀ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸਾਹ ਸੁੱਕਦਾ

ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨੀਵੇ ਜੋ ਕਰਦੇ ਹੋਵਣ ਪਹਾੜਾਂ ਨੂੰ
ਦੂਰੋਂ ਮੱਥਾ ਟੇਕੀ ਦਾ ਇਹੋ ਜਿੱਹੇ ਫੁੱਕਰੇ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਯਾਰ ਸੱਚਾ ਜਿਹੜਾਂ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਆਕੇ ਦੁੱਖ ਪੁੱਛਦਾ

ਹਰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਮਾਣਦਾ ਸੱਜਰੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਸੱਚਾ ਲੇਖਕ ਮਾਣੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਸੀਨੇ ਲਾਕੇ ਉਜਾੜਾਂ ਨੂੰ
ਸੱਚ ਕੋਈ ਕੋਈ ਲਿਖਦਾ ਕਲਮ ਤਾਂ ਹਰੇਕ ਚੁੱਕਦਾ

ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਮੇਲਾ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰਾ
ਹੱਸ ਕੇ ਵਕਤ ਲੰਘਾ ਜੱਗ ਤੇ ਆਉਣਾ ਨਾ ਦੁਬਾਰਾ
ਦੁੱਖ ਨਾ ਲੁੱਕਾ ਇਹ ਨਹੀ ਕਦੇ ਲੁੱਕਦਾ
ਬੁੱਝ ਜਾਵੇ ਦੀਵਾ ਉਦੋਂ ਜਦੋ ਦੀਵੇ ਚੋ ਤੇਲ ਮੁੱਕਦਾ

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰਹਿ ਵਲੈਤ ਚ

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰਹਿ ਵਲੈਤ ਚ,ਆਪਾਂ ਜੂਨ ਨਹੀਂ ਕੱਟਣੀ!
ਕਰਜੇ ਦਾ ਭਾਰ ਬੱਸ ਲੈ ਜਾਵੇ, ਆਪਾਂ ਉਡਾਰੀ ਵੱਟਣੀ!

ਨਾ ਬਾਪ ਦੇ ਦੁਖੜੇ ਫ਼ੁਟ ਜਾਵਣ,ਏਹੋ ਡਰ ਸਤਾਵੇ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਨੂੰ, ਆ ਕੌਣ ਵੰਡਾਵੇ!
ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਸੇਵਾ ਮਿੱਲ ਜਾਵੇ,ਏਹੋ ਆਸ ਹੇ ਖੱਟਣੀ!

ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਦੀਆਂ ਧਾਣੀਆਂ ਚ,ਹੂਣ ਕੌਣ ਸੂਣਾਊਂਦਾ,
ਬੈਠਾ ਸੋਚਦਾ ਹੁਨਾ ਕੇ, ਮੇਰਾ ਚੇਤਾ ਆਊਂਦਾ,
ਦਾਲ ਰੋਟੀ ਬੱਸ ਮਿਲ ਜਾਵੇ, ਜਿੰਦ ਰਾਜ਼ੀ ਰੱਖਣੀ!

ਏਸ਼ੋ ਆਰਾਮ ਦਾ ਸੋਚੀਆ ਨਾ, ਮੈਂ ਸੋਚ ਹੇ ਸਕਣਾ!
ਮਿੱਠਾਸ ਭਰਨੀ ਜਿੰਦ ਚ,ਮਿੱਠਾ ਬੋਲ ਹੇ ਰੱਖਣਾ!
ਡੰਗ ਨੇ ਹੋ ਜੱਜ਼ਬਾਤੀ ਕੱਦੇ,ਹੱਦ ਨਈ ਟੱਪਣੀ!
ਕਰਜੇ ਦਾ ਭਾਰ ਬੱਸ ਲੈ ਜਾਵੇ, ਆਪਾਂ ਉਡਾਰੀ ਵੱਟਣੀ

ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ੳਦਾਸ ਨੀਂ ਮਾਂ

ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਰੌਣਕ ਮੁੱਕ ਗਈ,
ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਹਾਲਾਤ ਨੀਂ ਮਾਂ, ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਉਦਾਸ ਹੈ,
ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ੳਦਾਸ ਨੀਂ ਮਾਂ ।

ਮੇਰੇ ਬੀ.ਏ .ਐਮ .ਏ. ਹਾਣੀ,
ਬੇ–ਰੁਜਗਾਰੀ ਖਸਮਾਂ ਖਾਣੀ,
ਡਿਗਰੀ ਡਿਪਲੋਮੇ ਕੋਰੇ ਕਾਗਜ਼, ਮੇਰੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਕਾਣੀ,
ਏਕ ਨੂਰ ਸੇ ਸਭ ਜੱਗ ਓਪਜਿਆ, ਸਿਆਸਤ ਵੰਡਦੀ ਜਾਤ ਨੀਂ ਮਾਂ

ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਤ ਬਹੁਤ ਸਤਾਉਂਦੇ,
ਪੀਣ ਸਮੈਕਾਂ ਲੜ–ਲੜ ਆਉਂਦੇ,
ਫ਼ਸਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਖ ਨੀ ਬੱਚਦਾ, ਬੈਂਕਾਂ ਵਾਲੇ ਕੇਸ ਬਣਾਉਂਦੇ,
ਕੋਈ ਜੱਟ ਫਾਹਾ ਲੈ ਕੇ ਮੋਇਆ, ਕੋਈ ਖਾ ਗਿਆ ਸਲਫਾਸ ਨੀਂ ਮਾਂ

ਪੱਤ ਰਾਖਾ ਪੰਜਾਬ ਨੀਂ ਮਾਏ,
ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਰਤਾਜ ਨੀਂ ਮਾਏ,
ਧੀਆਂ ਦਾ ਕਾਤਿਲ ਅਖਵਾਵੇ, ਡੁਬ ਗਿਆ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਨੀਂ ਮਾਏ,
ਮਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਪਿੱਟ–ਪਿੱਟ ਆਖੇ ਮੈਂ ਹੋ ਗਈ ਬਰਬਾਦ ਨੀਂ ਮਾਂ
ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਉਦਾਸ ਹੈ,
ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਉਦਾਸ ਨੀਂ ਮਾਂ

ਅੱਖ ਤੇ ਅੱਥਰੂ ਜੀਕਣ 'ਕੱਠੇ, ਵੱਖਰੇ ਨਹੀਓਂ ਕਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਅੱਖ ਤੇ ਅੱਥਰੂ ਜੀਕਣ 'ਕੱਠੇ, ਵੱਖਰੇ ਨਹੀਓਂ ਕਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।
ਟਾਹਣੀ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟੇ ਫੁੱਲ ਤੋਂ, ਸਦਮੇ ਵੀ ਨਾ ਜਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਉਂਗਲੀ ਨਾ ਛੱਡੀਂ, ਸਦਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਦੇਂਦਾ ਰਹੁ ਤੂੰ,
ਨੈਣਾਂ ਵਿਚਲੇ ਤਲਖ਼ ਸਮੁੰਦਰ, 'ਕੱਲਿਆਂ ਕਿੱਥੇ ਤਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਛੱਡ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ, ਆ ਕੇ ਰੂਹ ਦੇ ਨੇੜੇ ਬੈਠ ਜ਼ਰਾ ਤੂੰ,
ਕਿਲ੍ਹੇ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੇ ਸੱਜਣਾਂ, ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਸਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਉੱਛਲ ਕੇ ਬਰਬਾਦ ਕਰੇਂ, ਦਰਿਆਵਾ ! ਰੋੜ੍ਹੇਂ ਫ਼ਸਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ,
ਕੌਣ ਭਲਾ ਸਮਝਾਵੇ ਤੈਨੂੰ, ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਵੀ ਘਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ, ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ ਦਲੇਰ ਕਦੇ ਵੀ,
ਏਹੋ ਜਹੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ, ਵੰਨ ਸੁਵੰਨੇ ਡਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਹੱਕ ਸੱਚ ਇਨਸਾਫ਼ ਦੀ ਪਹਿਰੇਦਾਰੀ ਕਰਨਾ ਸਹਿਲ ਨਹੀਂ ਹੈ,
ਲੱਖ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਵਿਰਲੇ ਬੰਦੇ ਨਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਤਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ, ਮਨ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ, ਤਰਦੈ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ,
ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਧਰਤੀ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਹੀ ਪੈਂਡੇ ਕਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਨੋਚੇਂ, ਸਮਝ ਲਵੇਂ, ਮੈਂ ਹਾਰ ਗਿਆ ਹਾਂ,
ਅੰਬਰ ਤੀਕ ਉਡਾਰੀ ਭਰਦੇ, ਖ਼ਾਬਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਹੁਣ ਦੇ ਪਲ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਕਰਦੈਂ, ਕਾਹਲੀ ਨਾ ਕਰ ਬੈਠ ਜ਼ਰਾ ਤੂੰ
ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਾਟੇ ਬੀਬਾ, ਮਗਰੋਂ ਕਿੱਥੇ ਭਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।

ਅਸਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਜੀਣਾ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਸਹਾਰੇ

ਅਸਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਜੀਣਾ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਸਹਾਰੇ
ਰਹੀਏ ਹੰਝੂਆਂ' ਚ ਡੁੱਬੇ ਸਾਥੋਂ ਖੁੰਝ ਗਏ ਕਿਨਾਰੇ।
ਉਸ ਦੇਸ ਤੂੰ ਗਿਆ ਏਂ ਜਿੱਥੋਂ ਮੁੜ ਨਾ ਕੋਈ ਆਇਆ
ਸਾਨੂੰ ਲੈ ਜਾ ਉਸੇ ਦੇਸ ਗ਼ਮ ਮੁੱਕ ਜਾਣ ਸਾਰੇ।
ਨਿੱਤ ਸੁਪਨੇ' ਚ ਆ ਕੇ ਨਵੀਂ ਆਸ ਕੋਈ ਜਗਾਉਨੈ
ਅਸੀਂ ਝੂਟਦੇ ਆਂ ਸੱਖਣੀ ਜਹੀ ਪੀਂਘ ਦੇ ਹੁਲਾਰੇ।
ਖੌਰੇ ਗੁੰਮ ਗਿਆ ਕਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਅਧਵਾਟੇ
ਕਿਵੇਂ ਤੁਰਾਂਗੇ ਇਕੱਲੇ ਅਸੀਂ ਸੋਚ ਸੋਚ ਹਾਰੇ।
ਸਾਥੋਂ ਮੰਨਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੱਚ
ਕਾਹਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਯਕੀਨ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਭਣਾ ਦੁਬਾਰੇ।
ਅਸੀਂ ਮਰਦੇ ਇਕੱਲੇ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਮੌਤ
ਗ਼ਮ ਢੋਏ ਨਹੀਉਂ ਜਾਂਦੇ ਸਾਥੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਭਾਰੇ।
਼ਲਾਸ਼ ਆਪਣੀ ਹੀ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਚੁੱਕਣੀ ਨਹੀਂ ਸੌਖੀ
ਦੁੱਖ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਸੁਣਾਵਾਂ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਭਰਨੇ ਹੁੰਗਾਰੇ।

ਅਜੀਬ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ

ਅਜੀਬ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।
ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਠੇਕਿਆਂ ਤੇ ਠਹਿਰਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।
ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਣ ਬਹੁਤ ਹੀ, ਸਾਊ ਤੇ ਮਿੱਠ ਬੋਲੜੇ,
ਅੰਦਰੋਂ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰੇ ਹੋਏ, ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।
ਪਾਗਲਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗਰਾਂ, ਵਿਹਲੜ ਤੇ ਬੇਕਾਰ ਜਹੇ,
ਚਰਸ, ਭੁੱਕੀ, 'ਫੀਮ ਖਾ ਕੇ, ਲਹਿਰਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।
ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਜੋ ਸਾਹਮਣੇ, ਆਉਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾ ਗਏ,
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਬੈਠੇ ਉਹ ਕੰਢੇ, ਨਹਿਰ ਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।
ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਵੀ, ਨੇ ਜੋ ਵਰਜਦੇ,
ਆਪ ਕਰਦੇ ਨੇ ਜ਼ੁਲਮ ਉਹ, ਕਹਿਰ ਦੇ ਵੇਖੇ ਮੈਂ ਲੋਕ।

ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂਦੇ ਸਿਰਫ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ

ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂਦੇ ਸਿਰਫ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।
ਸ਼ੇਅਰ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।

ਸਾਡੀ ਇੱਕੋ ਹੀ ਤਮੰਨਾ ਤੇਰਾ ਦਰਸ ਦੀਦਾਰ।
ਦਰਦ ਹਿਜਰਾਂ ਦੇ ਸਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।

ਸਾਨੂੰ ਬਿੜਕ ਤੇਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਪਲ ਪਲ ਸੱਜਣਾ,
ਰਾਤੀ ਉਠ ਉਠ ਬਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।

ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਉਤੇ ਆਈ ਹੋਈ ਖ਼ਤਮ ਹਯਾਤੀ,
ਫਿਰ ਵੀ ਹੌਸਲੇ ਨਾ ਢਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।

ਸਾਨੂੰ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ ਗ਼ਮ ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਦੀ ਕਸਮ,
ਹੰਝੂ ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਵਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ

ਸਾਨੂੰ ਮਿਲ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤੂੰ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਕੇ
ਸਾਹ ਆਖ਼ਰੀ ਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੀਤ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਕੇ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੀਤ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਕੇ
ਦਿਲ ਪਰਚਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਛੁਪਾ ਕੇ,
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਦਿਨ ਦਾ ਚਾਨਣ?
ਰਾਤ ਦੀ ਕਾਲਖ਼ ਬਣ ਜਾਂਦਾ।
ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਜਲਾ ਕੇ,
ਰਾਹ ਰੁਸ਼ਨਾਉਂਦੀ ਹਾਂ।
ਸੁਪਨੇ, ਸੱਧਰਾਂ, ਰੀਝਾਂ, ਚਾਵਾਂ
ਦੇ ਰੰਗ ਅੱਜ ਦੇ ਬਦਲ ਗਏ।
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਅਰਮਾਨ ਜਲਾ ਕੇ,
ਰੰਗ ਸਜਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰੌਣਕ, ਹਾਸੇ, ਖੁਸ਼ੀਆਂ, ਖੇੜੇ,
ਨਾ ਲੱਭੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਹਉਕੇ, ਹਾਵੇ, ਗ਼ਮ ਹੰਢਾ ਕੇ,
ਖੁਸ਼ੀ ਹੰਢਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਵੇਖ ਕੇ ਰੰਗ ਬਦਰੰਗ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ,
ਦਿਲ ਜਿਉਣ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ।
ਦਿਲ ਵਿਚ ਜਗਾ ਕੇ ਫਿਰ ਵੀ ਚਾਹਤਾਂ,
ਡੰਗ ਟਪਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਦਿਲ ਵਿਚ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਛੁਪਾ ਕੇ,
ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੀਤ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਕੇ,
ਦਿਲ ਪਰਚਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ।

ਏਦਾਂ ਦੀ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਗ਼ਜ਼ਲ ਚਾਹਤ ਹੈ ਜੰਜ਼ੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।
ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਜਾਗੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਪਿਆਰ, ਤਾਂ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ ਦੂਜਾ,
ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੋਈ ਆਖ਼ੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ, ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਵਣ,
ਏਦਾਂ ਦੀ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਰੰਗ ਭਰੇ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿਚ ਆਪਾਂ ,
ਇਹ ਤਾਂ , ਉਹ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਮੌਸਿਮ ਬਦਲੇ ਦੁਨੀਆ ਬਦਲੀ ,
ਬਦਲੀ ਪਰ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਓਦੋਂ ਸ਼ੋਖ਼ ਬਲਾਵਾਂ ਪਈਆਂ,
ਤਰਕਸ਼ ਵਿਚ ਜਦ ਤੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ।

ਬੁੱਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਗੁੱਝੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ,
ਮਨ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਪੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਲੀਰੋ ਲੀਰ ਜ਼ਮੀਰ ਹੈ ਹੁਣ ਤਾਂ ,
ਤਨ ਤੇ ਕੋਈ ਲੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਹੀ ਲਗਦੈ
ਮਾਨਵ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਨਹੀਂ ਹੈ

ਆਸ਼ਿਕ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ੀ, ਕਰਦੇ ਰੰਗੀਨ ਗੱਲਾਂ

ਆਸ਼ਿਕ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ੀ, ਕਰਦੇ ਰੰਗੀਨ ਗੱਲਾਂ ।
ਜਾਚਿਕ ਨੇ ਦਿਲ ਦਿਮਾਗੀ, ਕਰਦੇ ਜ਼ਹੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਖੁਸੀਆਂ ਤੇ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ, ਕਰਨੇ ਸਾਕਾਰ ਸੁਪਨੇ,
ਦੱਸਦੇ ਨੇ ਸ਼ੌਕ ਆਪਣਾ, ਕਰਕੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਗੱਲਾਂ ।
.
ਸਿਦਕਾਂ ਦੇ ਪਾਰ ਬੇੜੇ, ਜ਼ਹਿਮਤ ਦੇ ਲੱਖ ਝੇੜੇ,
ਸਾਦਿਕ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀਆਂ ਨੇ, ਕਰਨਾ ਯਕੀਨ ਗੱਲਾਂ।

ਉਹ ਹੀ ਸੁਭਾਗ ਸੁਖੀਏ, ਉਹਨਾਂ ਚ' ਜੋਤ ਰੱਬੀ,
ਕਰਦੇ ਜੋ ਇਕ ਸੁਰ ਚ', ਭਰਤਾ ਮਦੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਸੁਹਜ ਜਿਨ੍ਹਾਂ, ਦਿਲ ਚ' ਵਸਾ ਲਿਆ ਹੈ,
ਕਰਦੇ ਉਹ ਸੁਹਲ ਸੁੰਦਰ, ਬੜੀਆਂ ਹਸੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਉਹ ਹੀ ਨਾਯਾਬ ਦੌਲਤ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਜੋੜ ਲੈਂਦੇ,
ਜਿਹੜੇ ਨੇ ਸਾਂਭ ਰੱਖਦੇ, ਚੁਣ ਕੇ ਨਵੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਬਲਦੀ ਤੇ ਤੇਲ ਪਾਉਣਾ, ਲਾਉਣੀ ਹਮੇਸ਼ ਲੂਤੀ,
ਏਹੋ ਨੇ ਬਹੁਤ ਘਟੀਆ, ਮਾਰੂ ਮਲੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਹੱਤਿਆ ਤੇ ਕਤਲ ਗਾਰਤ, ਭੁੱਖ ਨੰਗ ਤੇ ਗ੍ਰੀਬੀ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਨੇ, ਬੜੀਆਂ ਸੰਗੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਮਾਨਵ ਦਾ ਘਾਣ ਰੋਕੋ, ਸਾੜੋ ਨਾ ਹਿੱਕ ਮੇਰੀ,
ਕਹਿੰਦੀ ਹਸੀਨ ਸਾਡੀ, ਮਾਤਾ ਜ਼ਮੀਨ ਗੱਲਾਂ ।

ਲੈ ਗਿਆ ਬਾਈ ਲੈ ਗਿਆ

ਲੈ ਗਿਆ ਬਾਈ ਲੈ ਗਿਆ........
"ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲਾ" ਖਿੱਚ ਰਿਕਸ਼ੇ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ...........

ਅੱਜ ਆਪਣੀ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਦੇ ਵੱਸ ਹੋਕੇ.......
ਫ਼ੇਰ 'ਉਹ' ਕਾਠੀ ਤੇ ਮਾਰ ਪਲਾਤੀ ਬਹਿ ਗਿਆ.....
ਬਹਿ ਗਿਆ ਜੀ ਬਹਿ ਗਿਆ.......
ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲਾ...............

ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਇੱਕ ਪਾਟੀ ਕਮੀਜ਼(ਕੌਟੀ)......
ਸਿਰ ਤੇ ਘੱਸਿਆ ਮਰਾਸਾ.......
ਤੇ ਟਾਕੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪਜਾਮਾ.........
ਉਸਦੀ ਏਸ "ਨਿਮਾਣੀ" ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਕਹਿ ਗਿਆ.........
ਕਹਿ ਗਿਆ ਜੀ ਕਹਿ ਗਿਆ.........
ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲਾ...................

ਖਿੱਚੀ ਜਾਂਦਾ ਨਾਲ ਅਪਣੇ......
ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ,ਹੌਕਿਆਂ ਤੇ ਹਾਵਿਆਂ ਨੂੰ.......
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ 'ਉਹ' ਕਦੇ ਵਿਰਾਮ ਨਾ ਲਾ ਸਕਿਆ.......
'ਉਹਦੀ' ਪੈੜ ਨਾ ਪੈੜ ਰਲਾਉਂਦੇ.....
ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਚੱਕਾ ਫ਼ੇਰ ਓਸੀ ਰਾਂਹੀ ਪੈ ਗਿਆ......
ਪੈ ਗਿਆ ਜੀ ਪੈ ਗਿਆ........
ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲਾ.....................



ਕਿਵੇਂ ਗੁਜਾਰਦੇ ਨੇ ਇਹ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਠੰਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ.......
ਕਿਵੇਂ ਸੌਂਦੇ ਨੇ ਸੜਕਾਂ ਉੱਤੇ.......
ਵਗਦੀ ਠੰਡ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਲਗੱਦੀ ਹੋਊ........
''ਇਨ੍ਹਾਂ" ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਤੇ ਜਜਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਠੰਡ ਚੱ ਠੁਠਰਦੇ ਦੇਖ......
"ਮੈਂ" ਅੱਜ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਕਪੜਿਆਂ ਚੱ ਵੀ ਕੰਬਦਾ ਜਿਹਾ ਰਹਿ ਗਿਆ.........
ਰਹਿ ਗਿਆ ਜੀ ਰਹਿ ਗਿਆ..........

ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ

ਕੌਣ ਕਿੰਨਾ ਤੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦਾ,...ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ....
ਕੌਣ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੌਂਦਾ,...ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ....
ਤੇਰੇ ਨਖਰੇ ਦਾ ਭਾਅ,ਹਰ-ਰੋਜ ਵਧੀ ਜਾਵੇ....
ਕੌਣ ਕਿੰਨਾ ਮੁੱਲ ਪਾਉਂਦਾ,...ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ....
ਦੁਨੀਆ ਚ’ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ,ਉਂਗਲਾ ਤੇ ਗਿਣੀਏ ਜੇ....
ਹਏ,ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਕਿਥ੍ਥੇ ਆਉਂਦਾ,...ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ....
ਤੂੰ ਆਖੇ "ਦੇਬੀ" ਨਾਲ,ਬੱਸ ਜਾਣ-ਪਹਿਚਾਣ....
ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਗੀਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਗਾਉਂਦਾ,...ਤੈਨੂੰ ਕਖ੍ਖ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ...

ਕਰੀਂ ਮਾਫ ਵੇ ਰੱਬਾ

ਕਰੀਂ ਮਾਫ ਵੇ ਰੱਬਾ
ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਦਰਜਾ ਦੇ ਬੈਠਾ
ਤੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਇਸ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਚੋਂ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਰਜ਼ਾ ਦੇ ਬੈਠਾ
ਅਣਭੋਲ ਉਮਰ ਚ ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਗਲਤੀ
ਨੈਣਾ ਨਾਲ ਨੈਣ ਮਿਲਾ ਬੈਠਾ
ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਯਾਰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ
ਮੈਂ ਯਾਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਬਣਾ ਬੈਠਾ।

ਇਹ ਕੈਸੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਵਤਨਾਂ 'ਚ ਚੱਲੀਆਂ

ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਖਾਤਿਰ ਵਿਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਵੱਲੀਆਂ,
ਇਹ ਕੈਸੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਮੇਰੇ ਵਤਨਾਂ 'ਚ ਚੱਲੀਆਂ..

ਸੁੰਨੇ ਪਏ ਵੇਹੜ੍ਹੇ,ਤੇ ਦਿਸੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹਨੇਰ,
ਸੱਥ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ,ਉਜਾੜਾਂ ਨੇ ਹੈ ਮੱਲੀਆਂ..

ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਹਾਣੀ,ਸਾਥ ਛੱਡ ਗਏ ਪਲਾਂ ਚ,
ਮਿਟ ਗਈਆਂ ਪੈੜ੍ਹਾਂ,ਹੋਈਆਂ ਰਾਹਾਂ ਕੱਲੀਆਂ..

ਆਵੇ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਵੀਰਾ,ਭੈਣਾਂ ਕਹਿੰਦੀਆਂ,
ਅੱਜ ਰਖੜੀ ਦੇ ਦਿਨ ਅਸਾਂ ਹੋਈਆਂ ਕੱਲੀਆਂ...

ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਉਮਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਪੈ ਗਈ,
ਤੱਕ ਤੱਕ ਰਾਹਵਾਂ,ਮਾਵਾਂ ਹੋਈਆਂ ਝੱਲੀਆਂ..

ਹੈ ਅੱਗ ਦਾ ਵੀ ਲਾਂਬੂ,ਬਸ ਕਮੀ ਪੁੱਤ ਦੀ,
ਬਾਪੂ ਉੱਤੇ ਆਸਮਾਨ,ਹੇਠਾਂ ਲੱਕੜਾਂ ਦੀਆਂ ਬੱਲੀਆਂ..

ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ ਫ਼ੇਰ ਮਾਣ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਉੱਤੇ,
ਜੇ ਨਾ ਗਈਆਂ ਇਹ ਹਵਾਵਾਂ ਠੱਲੀਆਂ...

ਤੁਰ ਜਾਣੈ ਸਭ ਨੇ

ਤੁਰ ਜਾਣੈ ਸਭ ਨੇ
ਫੇਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਦੋਂ, ਕਿਸ-
ਕਿੱਥੇ ਕਿਹੜੇ ਹਾਲ ਮਿਲਣੈਂ।
ਕਿਸੇ ਕਿਤੇ ਇੰਟਰਵੀਊ ਤੇ ਮਿਲਣੈ
ਕਿਸੇ ਬਸ ਸਟੈਡ, ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ
ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਬਜ਼ਾਰ ਮਿਲਣੈ।
ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸ-
ਕਿੱਥੇ ਕਿਹੜੇ ਹਾਲ ਮਿਲਣੈ।

ਮਿਲੇਗਾ ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾ,
ਕਿਸੇ ਹੱਥ ਮਿਲਾ ਕੇ ਲੰਘ ਜਾਣੈ,
ਕਿਸੇ ਤੇਜ਼ ਵਾਹਨ ਤੇ ਚੜੇ-
ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਕੇ ਲੰਘ ਜਾਣੈ
ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸ-
ਕਿੱਥੇ ਕਿਹੜੇ ਰਾਹ ਮਿਲਣੈ।

ਕਈ ਮਿਲਣਗੇ ਕਿਤੇ
ਨਾਲ ਭਰਜਾਈਆਂ,
ਕਈਆਂ ਮਿਲਣੈ ਚੂੜੇ ਪਾ ਕੇ,
ਨਾਲ ਸਿਰਾਂ ਦਿਆਂ ਸਾਈਆਂ।
ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਬਲੂਰ ਮਿਲਣੈ,
ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸ-
ਕਿੱਥੇ ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਣੈ।

ਕੋਈ ਮਿਲੇਗਾ
ਚੜ੍ਹਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ,
ਕੋਈ ਫਤਹਿ ਦੇ
ਨਿਸ਼ਾਨ ਝੁਲਾਉਂਦਾ ਮਿਲਣੈ।
ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਣਿਆ-
ਚਾਨਣ ਮਿਨਾਰਾ ਮਿਲਣੈ
ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸ-
ਕਿਹੜੇ ਮਿਕਾਮ ਮਿਲਣੈ।

ਮਿਲੇ ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਵੀ,
ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲ ਮਿਲੇ,
ਖੜਿਆ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮੁਕਾਮ ਮਿਲੇ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਸ ਬਣ ਕੇ-
ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਯਾਰ ਮਿਲਣੈ,
ਕਰ ਯਾਦ ਪੁਰਾਣੀ ਸਾਂਝ ਮਿਲਣੈ!

ਕਿੱਸ ਤਰ੍ਰਾਂ ਦਿਨ ਬੀਤਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਲ਼ਿਖਾਂ

ਕਿੱਸ ਤਰ੍ਰਾਂ ਦਿਨ ਬੀਤਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਲ਼ਿਖਾਂ ।
ਕਿੱਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਲ ਤਿੜਕਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਲ਼ਿਖਾਂ ।

ਜਿਗਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਟੋਟੇ ਜਦ ਖਿੰਡੇ,
ਹਰ ਇਕ 'ਚ ਤੂੰ ਹੀ ਉਭਰਿਆ ਤੈਂਨੂੰ ਲ਼ਿਖਾਂ ।

ਤਰਤੀਬ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਏਦਾਂ ਹੋ ਗਈ,
ਚਿਹਰਾ ਗਿਆ ਇਕ ਚਿਤਰਿਆ ਤੈਂਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸਾਡੇ ਉਹ, ਨਾ ਦੇਹ ਦਸਤਕਾਂ,
ਬਹੁਤ ਮਨ ਨੂੰ ਵਰਜਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਝੜੇ ਪੱਤੇ ਦੀ ਕਥਾ ਕੋਈ ਕੀ ਲਿਖੇ,
ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦਾ ਨਾ ਰਿਹਾ,ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਜਿਸ ਤਰ੍ਰਾਂ ਬਦਲੇ ਅਚਾਨਕ ਹੋ ਤੁਸੀਂ,
ਉਂਝ ਹੀ ਮੌਸਮ ਬਦਲਿਆ ਤੈਨੂੰ ਲ਼ਿਖਾਂ ।

ਕਰਕੇ ਵਾਅਦਾ ਹੋ ਗਿਐਂ ਵਾਅਦਾ-ਸ਼ਿਕਨ,
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੂੰ ਮੁੱਕਰਿਆ,ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਰਹਿ ਕੇ ਸਾਗ਼ਰ ਵਿਚ ਪਿਆਸਾ ਹੀ ਰਿਹਾਂ,
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਾਂ ਜੀਵਿਆ ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਂ ਜੁੱਗਨੂੰ ਬੜਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ,
ਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੀਵਿਆ,ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਅੰਦਰ ਹੀ ਸਾਥੀ ਹੈ ਕਿਤੇ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ,
ਅੰਦਰੋਂ ਹੀ ਲੱਭ ਉਇ ਕਮਲਿਆ ਤੈਨੂੰ ਲਿਖ਼ਾਂ ।

ਹੁਣ ਦਸਤਕ ਦੇਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ'ਤੇ, ਹੁਣ ਦਸਤਕ ਦੇਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ...
ਮੇਰੇ ਨੈਣੋਂ ਵਗਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ, ਹੁਣ ਪੂੰਝ ਦੇਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ...
ਅਸੀਂ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਦਰਿਆ ਬਣਗੇ, ਇਹ ਵਹਿਣ ਕਦੇ ਵੀ ਰੁਕਣੇ ਨਹੀਂ...
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮੌਤ ਹੁੰਦੀ, ਫਿਰ ਬੰਨ੍ ਲਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ

ਬਿਨ ਨਾਗਾਹ ਹੀ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ ਹੋਈ ਜਾਦਾ ਏ

ਬਿਨ ਨਾਗਾਹ ਹੀ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ ਹੋਈ ਜਾਦਾ ਏ,

ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਏ ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਪਿਆਰ ਹੋਈ ਜਾਦਾ ਏ ,

ਸੁਬਾਹ ਦੀ ਸੈਰ ਨਾਲ ਤੂੰ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੁੰਦੀ ਜਾਨੀ ਏ,

ਪਰ "ਅੰਮ੍ਰਿਤ" ਵਿਚਾਰਾ ਦਿਲ ਦਾ ਬਿਮਾਰ ਹੋਈ ਜਾਦਾ ਏ...

ਮੇਰੀ ਬਣੀਂ ਨਾਂ ਐਦਕੀਂ ਸਰਕਾਰ ਭਾਂਵੇਂ

ਮੇਰੀ ਬਣੀਂ ਨਾਂ ਐਦਕੀਂ ਸਰਕਾਰ ਭਾਂਵੇਂ, ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਨਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਘਟਣ ਲੱਗੀ ।
ਡੇਗ ਦਿਆਂਗੇ ਇਸ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਵੀ, ਕੁਰਸੀ ਖੋਹਲਾਂਗੇ ਕਿਤੇ ਨੀਂ ਭੱਜਣ ਲੱਗੀ।
‘ਪੀ-ਆਰ’ ਵਾਲੀ ਕਰੂੰਗਾਂ ‘ਫਰਮ’ ਹਾਇਰ, ਜਿਹੜੀ ਦਿਊਗੀ ਅਕਸ਼ ਸੁਧਾਰ ਮੇਰਾ।
ਧੋਤੀ ਜਾਊ ਹਰ ਕਰਤੂਤ ਕਾਲੀ, ਗੋਰਖ ਧੰਦਾ ਲੱਗੂ ਹਰ ਵਪਾਰ ਮੇਰਾ।

ਮਾਲਕ ਖਰੀਦਕੇ ਕਿਸੇ ਅਖਬਾਰ ਵਾਲਾ, ‘ਬਰੇਨ-ਵਾਸ਼’ ਕਰੂੰ ਸੂਬੇ ਦੇ ਪਾੜਿਆਂ ਦਾ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਦਸਕੇ ਮੈਂ ਦਰਦੀ ਪੰਥ ਵਾਲਾ, ਮੁੱਲ ਵੱਟੂਗਾਂ ਪਏ ਹੋਏ ਪਾੜ੍ਹਿਆਂ ਦਾ।
ਫਿਰ ਆਊਗਾ ਮੌਸਮ ਜੁ ‘ਲੈਕਸ਼ਨਾਂ ਦਾ, ਓਦੋਂ ਵਿਕਣਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ।
ਵਾਂਗ ਮੱਛੀਆਂ ਫਸੂਗੀ ਕੌਮ ਮੇਰੀ, ਤੇ ਜਾਲ ਹੋਣਗੇ ਮੇਰੇ ਹੀ ਬੁਣੇ ਹੋਏ।

ਕਹਿ ਕੇ ਖਤਰੈਂ ਪੰਥ ਨੂੰ ਸੰਘ ਪਾੜੂੰ, ਵੇਖੀਂ ਭੜਕਦੇ ਕਿਵੇਂ ਤੂੰ ਜੱਟ ਭੋਲੇ।
ਹਲ਼ ਛੱਡ ਕੇ ਆਉਣਗੇ ਸੁਣਨ ਰੈਲੀ, ਪੱਗਾਂ ਬੰਨ ਕੇ ਨੀਲੀਆਂ ਜੱਟ ਭੋਲੇ।
ਜੇ ਫੇਰ ਵੀ ਦਿਸੀ ਨਾਂ ਗੱਲ ਬਣਦੀ, ਕੱਢੂੰ ਮੋਰਚੇ ਸਾਰੇ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ।
‘ਏਅਰ ਕੰਡੀਸ਼ਨ’ ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਜੇਲ੍ਹ ਹੋਣੀ, ਬਾਕੀ ਸੜਨਗੇ ਜੇਲ੍ਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ।

ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵੀ ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੰਗਣਾ ਏ, ਫੇਰ ਮੰਗਾਗੇ ਖੁੱਸੇ ਹੋਏ ਪਾਣੀਆਂ ਨੂੰ।
ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਹੋਣਗੇ ਜਾਹਰ ਘੱਪਲੇ, ਫੇਰ ਛੇੜੂਗਾਂ ਚੁਰਾਸੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ।
ਕਾਂਗਰਸ ਜਿੱਤਦੀ,ਜਿੱਤਜੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਜਿਤਣ ਕਦੇ ਨਾਂ ਪੰਥ ਦੇਣਾ।
ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀਂਆਂ ‘ਚ ਪਾ ਰੋਲ਼ ਦੇਣਾ, ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾਂ ਜਿੱਤਣ ਨਾਂ ਪੰਥ ਦੇਣਾ।

ਕਾਂਗਰਸੀਏ ਕਿਹੜਾ ਕੋਈ ਓਪਰੇ ਨੇ, ਦੂਰੋਂ ਨੇੜਿਓਂ ਲੱਗਣ ਓਹ ਸਾਕ ਮੇਰੇ।
ਨਾਂ ਕੁਝ ਮੈਂ ਕੀਤਾ,ਨਾਂ ਕੁਝ ਉਨਾਂ ਕਰਨਾਂ, ਮਸਲੇ ਲਮਕਦੇ ਪੱਕੇ ਨੇ ਗਾਹਕ ਮੇਰੇ।
ਮੇਰੀ ਬਣੇ ਸਰਕਾਰ ਨਾਂ ਬਣੇ ਭਾਂਵੇਂ, ਬੱਤੀ ਲਾਲ ਰਹੂ ਸਦਾ ਹੀ ਕਾਰ ੳੱਤੇ।
ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਨੇ ਗਰੀਬ ਅਨਪੜ੍ਹ ਲੋਕੀ, ਸ਼ਕ ਨਾਂ ਕਰੂ ਕੋਈ ਗੁਝੇ ਵਾਰ ੳੱਤੇ।